ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

«Γνώση είναι το γεγονός ή η κατάσταση, του να γνωρίζεις κάτι, να έχεις αποκτήσει εξοικείωση, μέσω της εμπειρίας ή της σχέσης σου με αυτό».

«... ο α­λη­θι­νά ε­πα­να­στα­τι­κός α­ντί­κτυ­πος της ε­πα­νά­στα­σης πλη­ρο­φο­ριών δεν εί­ναι η τε­χνη­τή νο­η­μο­σύ­νη, οι πλη­ρο­φο­ρίες, ή η ε­πί­δρα­ση των υ­πο­λο­γι­στών και της ε­πε­ξερ­γα­σί­ας δε­δο­μέ­νων στη λή­ψη α­πο­φά­σε­ων, τη χά­ρα­ξη πο­λι­τι­κής ή τη στρα­τη­γι­κή.Το κλει­δί για τη συ­νε­χι­ζόμε­νη α­νά­πτυ­ξη και η­γε­σί­α στη Νέ­α Οι­κο­νο­μί­α δεν εί­ναι η η­λε­κτρο­νι­κή των υπο­λο­γι­στών αλ­λά οι γνω­στι­κές δε­ξιό­τη­τες των "ερ­γα­ζο­μέ­νων γνώ­σης".», Peter Drucker

Στη σημερινή εποχή, η Γνώση συνδέεται με την Έρευνα, την Καινοτομία και τις Νέες Τεχνολογίες. Πρό­κει­ται για έ­να νέ­ο ερ­γα­λεί­ο, που θα βο­η­θή­σει τους ορ­γα­νι­σμούς και τις ε­πι­χει­ρή­σεις να ε­πι­βιώ­σουν και να α­να­πτυ­χθούν στο α­παι­τη­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον του 21ου αιώ­να. Στο πε­ρι­βάλ­λον αυ­τό οι πα­ρα­δο­σια­κοί πυ­λώ­νες οι­κο­νο­μι­κής, πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής δύ­να­μης (δη­λα­δή το κε­φά­λαιο, η γη, οι πρώ­τες ύ­λες, η τε­χνο­λο­γί­α) δεν α­πο­τε­λούν τους κα­θο­ρι­στι­κούς πα­ρά­γο­ντες ε­πι­τυ­χί­ας για έ­ναν ορ­γα­νι­σμό.

Σή­με­ρα οι ορ­γα­νι­σμοί ε­κτί­θε­νται σε έ­να πε­ρι­βάλ­λον που με­τα­βάλ­λε­ται διαρ­κώς και ε­πη­ρε­ά­ζε­ται ι­διαί­τε­ρα α­πό τις τε­χνο­λο­γι­κές, πο­λι­τι­κές και ε­πι­στη­μο­νι­κές αλ­λα­γές. Το μέλ­λον και η ε­πι­τυ­χί­α των ε­πι­χει­ρή­σε­ων κα­θο­ρί­ζο­νται πλέ­ον α­πό την ι­κα­νό­τη­τα να α­ξιο­ποιούν το πο­λύ­τι­μο α­γα­θό που κα­τέ­χουν: τη γνώ­ση.

Γε­νι­κά, μπο­ρού­με να πού­με ό­τι γνώ­ση εί­ναι οι πλη­ρο­φο­ρί­ες που χρη­σι­μο­ποιού­νται δη­μιουρ­γώ­ντας μί­α ι­κα­νό­τη­τα να λαμ­βά­νο­νται α­πο­φά­σεις και να ε­κτελού­νται διά­φο­ρες ε­νέρ­γειες. Μπο­ρεί δη­λα­δή να πε­ρι­γρα­φεί σαν μί­α ο­μά­δα από μο­ντέ­λα, τα ο­ποί­α πε­ρι­γρά­φουν διά­φο­ρες ι­διό­τη­τες και συ­μπε­ρι­φο­ρές σε ένα πε­ρι­βάλ­λον.

Η Γνώ­ση ως Πα­ρά­γο­ντας Διεθνούς Δύ­να­μης

H «γνώ­ση εί­ναι δύ­να­μη» κα­τά τον Σερ Φράν­σις Μπέ­ι­κον. Στην αυ­γή του 21ου αιώ­να, ο πραγ­μα­τι­κός πλού­τος τό­σο για τις ί­διες τις κοι­νω­νί­ες ό­σο και για τα ά­το­μα θα εί­ναι συν­δεδε­μέ­νος με την πα­ρα­γω­γή και τη διά­δο­ση της γνώ­σης, σε α­ντί­θε­ση με τον αιώνα που ε­γκα­τα­λεί­ψα­με, ό­που η δύ­να­μη βρι­σκό­ταν στην πα­ρα­γω­γή υ­λι­κών α­γα­θών. Η γνώ­ση θα εί­ναι αυ­τή που θα κα­θο­ρί­ζει τό­σο την α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα της οικο­νο­μί­ας ό­σο και τον α­ντα­γω­νι­σμό στον ερ­γα­σια­κό χώ­ρο. Η ε­φαρ­μο­γή της ό­μως δε θε­ω­ρεί­ται εύ­κο­λη υ­πό­θε­ση.

Θα πρέ­πει λοι­πόν να α­να­πτυ­χθεί το ε­πί­πε­δο της γνώσης με την πρό­σβα­ση ε­νός ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρου α­ριθ­μού α­τό­μων στην υποχρεωτική εκ­παί­δευ­ση και στη συ­νε­χή κα­τάρ­τι­ση. Η ε­νί­σχυ­ση της βα­σι­κής γε­νι­κής παι­δεί­ας σε συν­δυα­σμό με την α­νά­πτυ­ξη του το­μέ­α της τε­χνο­λο­γί­ας θα προ­ωθή­σει τον α­πώ­τε­ρο στό­χο.

Η α­να­πτυ­ξια­κή προ­σπά­θεια υ­πέρ της α­πα­σχό­λη­σης, προ­ϋ­πο­θέ­τει αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό, με ευ­ρεί­α παι­δεί­α, υ­ψη­λή ε­ξει­δί­κευ­ση, ικα­νό­τη­τα προ­σαρ­μο­γής στις ε­ξε­λί­ξεις και ι­σό­τη­τα ευ­και­ριών. Μό­νον έ­τσι θα αρ­χί­σει να κα­τα­πο­λε­μεί­ται η α­νερ­γί­α και ο κοι­νω­νι­κός α­πο­κλει­σμός.

Τα έθνη αποτελούν μέρος ενός διευρυνόμενου δικτύου γνώσεων το οποίο δεν γνωρίζει σύνορα. Στον αιώνα μας, η ασφάλεια προϋποθέτει τη μοιρασιά και όχι τον προστατευτισμό στο γνωστικό πεδίο.

Καμία χώρα δεν μπορεί να εργαστεί στα όρια όλων των επιστημονικών πεδίων. Η επέκταση των συνόρων της γνώσης συνεπάγεται ότι η συνεργασία είναι το μέσον για τη παραγωγή της.

Τε­λειώ­νο­ντας, θα πρέ­πει να το­νιστεί ό­τι οι έ­ξυ­πνοι ορ­γα­νι­σμοί α­να­γνω­ρί­ζουν πλέ­ον ό­τι η γνώση εί­ναι μέ­ρος του ε­νερ­γη­τι­κού τους. Ί­σως εί­ναι το μό­νο που με­γα­λώ­νει με το πέ­ρα­σμα του χρό­νου και το ο­ποί­ο ε­άν αξιοποιηθεί κα­τάλ­λη­λα θα συντελέσει στην επιβίωσή τους και θα τους προσ­δώ­σει την ι­κα­νό­τη­τα να εί­ναι συ­νε­χώς α­ντα­γω­νι­στι­κοί και και­νο­τό­μοι στο μέλλον.

Κ.Λ.