Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΑΥΡΗΛΙΟΥ

· Να έχεις το βλέμμα στραμμένο μέσα σου. Να μη σου διαφεύγει μήτε η ουσία μήτε η αξία κανενός πράγματος.

· Αν σου είναι δύσκολο να φέρεις σε πέρας κάποιο πράγμα, μην πεις ότι το πράγμα αυτό είναι ακατόρθωτο για έναν άνθρωπο. Αντιθέτως, οτιδήποτε είναι εν γένει δυνατό στον άνθρωπο και ανήκει στη σφαίρα του, να το θεωρείς εφικτό και για σένα.

· Είναι χαρά του ανθρώπου να κάνει ό,τι είναι ίδιον στον άνθρωπο. Και ίδιον στον άνθρωπο είναι να δείχνει καλοσύνη στους άλλους, περιφρόνηση για τα σκιρτήματα των αισθήσεων, να διακρίνει τις εύλογες σκέψεις από τις απατηλές, να παρατηρεί προσεκτικά τη φύση του σύμπαντος και ό,τι συντελείται σε αυτό.

· Δεν έχεις τη δυνατότητα να μελετάς βιβλία. Έχεις όμως τη δυνατότητα να συγκρατείς την αλαζονεία. Έχεις τη δυνατότητα να νικάς τις ηδονές και τους πόνους, τη δυνατότητα να στέκεσαι πιο ψηλά από την κενοδοξία, να μην οργίζεσαι με τους αναίσθητους και τους αχάριστους, τη δυνατότητα ακόμα και να φροντίζεις γι’ αυτούς.

· Αν μπορεί κανείς να με αντικρούσει και να με πείσει ότι μια γνώμη ή μια πράξη μου δεν είναι σωστή, θα το δεχτώ μετά χαράς. Γιατί αναζητώ την αλήθεια, από την οποία κανένας έως τώρα δεν ζημιώθηκε ενώ, απεναντίας, βγαίνει ζημιωμένος όποιος επιμένει στην πλάνη του και στην άγνοιά του.

· Θα γίνεις άραγε ποτέ ψυχή μου καλή, ειλικρινής, απλή, ξεκάθαρη, πιο ευδιάκριτη από το σώμα που σε κρύβει μέσα του; Θα νιώσεις άραγε ποτέ αγάπη και τρυφερή στοργή για κάτι; Θα αισθανθείς άραγε ποτέ πληρότητα κι αυτάρκεια, θα φθάσεις να μην επιθυμείς παράφορα και να μην ποθείς τίποτα έμψυχο ή άψυχο, για την ικανοποίησης μιας απόλαυσης; Ούτε χρόνο για να διαρκέσουν περισσότερο οι απολαύσεις σου, ούτε μέρη και τόπους ή κλίματα κατάλληλα ή ανθρώπους που να σου ταιριάζουν; Δεν θα μείνεις ικανοποιημένη με την τωρινή κατάστασή σου κι ευχαριστημένη με όσα έχεις τώρα; Θα φθάσεις άραγε ποτέ να συνυπάρχεις με τους άλλους σε αυτό τον τόπο, που είναι κοινός για τους θεούς και τους ανθρώπους, χωρίς ούτε εσύ να κατακρίνεις τους άλλους ούτε εκείνοι να σε κατηγορούν;

· Πρόσεξε μην παραγίνεις αυτοκράτορας, μη σε ποτίσει αυτό το πνεύμα. Γιατί αυτό μπορεί να συμβεί. Κράτησε τον εαυτό σου απλό, καλό, ακέραιο, αξιοπρεπή, ανεπιτήδευτο με αγάπη για τη δικαιοσύνη, με σεβασμό απέναντι στους θεούς, με αγαθή διάθεση απέναντι στους άλλους, με στοργή για τους δικούς σου, αμετακίνητος στην εκτέλεση του καθήκοντος.

Πάλεψε για να μείνεις πάντα όπως θέλησε να σε φτιάξει η φιλοσοφία. Να φοβάσαι τους θεούς, να προστατεύεις τους ανθρώπους. Η ζωή είναι σύντομη. Ένας είναι ο καρπός της επίγειας ζωής: Μια αίσθηση ιερότητας και έργα αγάπης.

Τα «Εις Εαυτόν»

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Φίλε..



Φίλε,

Μη ψάχνεις να βρεις ποιος είμαι,
γιατί δεν θα το μάθεις ποτέ.

Δεν ζητώ να αποδεχθείς όλα όσα λέω.
Δεν ζητώ τίποτε από κανένα σας.

Δεν επιθυμώ τη δημοσιότητα.
Δεν επιζητώ την κολακεία, ούτε οπαδούς.

Διότι, εφόσον είμαι ερωτευμένος με τη ζωή,
δεν επιθυμώ τίποτε.

Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι τόσο σημαντικά,
Σημαντικό είναι το γεγονός ότι υπακούς στην αυθεντία
και επιτρέπεις στην κρίση σου να καθοδηγείται από αυτήν.

Η κρίση σου, ο νους, τα συναισθήματά σου, η ζωή σου,
καθοδηγούνται από πράγματα που δεν έχουν αξία.

Και εδώ βρίσκεται η θλίψη.

Κρισναμούρτι.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Γιατί τόσο αντιμεταφυσικό μένος;


Tου Χρηστου Γιανναρα

Από αγανάκτηση (ομολογημένη) για τη δίχως αντίλογο προπαγάνδα της «προοδευτικής» δημοσιογραφίας, θα παρακαλούσα να μου επιτραπεί ένα ερώτημα:

Ας υποθέσουμε μια ταινία διάρκειας ενός λεπτού που θα φιλοδοξούσε να παρουσιάσει το Μουσείο του Λούβρου, την ιστορία του, τη σημασία του για τον πολιτισμό. Και δώδεκα δευτερόλεπτα, το ένα πέμπτο της ταινίας, να είχαν διατεθεί για να προβάλουν τον μανιακό, που πριν από μερικά χρόνια στο Λούβρο «μαχαίρωσε» την Τζιοκόντα. Θα καταριόμασταν σαν «σκοταδιστές» και υπέρμαχους της «λογοκρισίας» όσους διαμαρτύρονταν για την υπερβολή (ή τη σκοπιμότητα) της έμφασης στον βανδαλισμό;

Θα ήμουν ειλικρινά ευγνώμων σε όποιον με βοηθούσε να καταλάβω, γιατί στη σημερινή Ελλάδα θεωρείται «προοδευτικός» και εξασφαλίζει καριέρα όποιος κατασυκοφαντεί την ιστορία του τόπου του και του λαού του. Θέλουμε να παρουσιάσουμε στο διεθνές κοινό τη σχέση του λαού μας με τον Παρθενώνα σε μια μονόλεπτη καταγραφή ιστορίας είκοσι πέντε αιώνων. Και αφιερώνουμε το ένα πέμπτο της παρουσίασης στην πικάντικη εξαίρεση: σε κάποιους κάποτε φανατικούς βάνδαλους του κοινωνικού περιθώριου (που υπάρχουν πάντοτε σε κάθε επί γης κοινωνία). Καταλογίζοντας το σύμπτωμα στη σύνολη μεταφυσική παράδοση του λαού των Ελλήνων.

Για τους «προοδευτικούς» δημοσιογράφους, οι ρασοφορεμένοι βάνδαλοι, που στη μονόλεπτη ταινία καταστρέφουν με σφυριά τα μεγαλουργήματα της γλυπτικής τέχνης στον Παρθενώνα, δεν είναι περιθωριακοί ψυχοπαθείς, είναι η Εκκλησία, η θεσμική έκφανση της μεταφυσικής παράδοσης των Ελλήνων. Και τον θεσμό θέλουν να τον βλέπουν όπως τους τον μάθανε στα ιδεολογικά ποιμνιοστάσια: Όχι στην καταγωγική ελληνική του διαμόρφωση, αλλά σαν την εκτρωματική του αλλοτρίωση σε εξουσιαστικό μόρφωμα, όπως το κράτος του Βατικανού στη Δύση.

Ασφαλώς και οι «δεσποτάδες» της ελλαδικής παρακμής σήμερα συνεισφέρουν ενεργά σε αυτή την έκτρωματική, εξουσιαστική αντίληψη για την Εκκλησία – δικαιώνουν τη συμπλεγματική εμπάθεια που θέλει πεισματικά να αγνοεί το εκκλησιαστικό γεγονός ως λαϊκό σώμα. Αλλά την έκπληξη που είναι ο πολιτισμός, ως ιστορική σάρκα της μεταφυσικής παράδοσης των Ελλήνων, τη γέννησε το εκκλησιαστικό σώμα του λαού, όχι οι παρακμιακοί ρασοφόροι του σήμερα ούτε κάποιες εξαιρέσεις ψυχανώμαλων πριν από δεκαέξι αιώνες!

Ο λαός, που συγκροτεί το εκκλησιαστικό γεγονός, συνέχισε με τον Ρωμανό και την Κασσιανή την ποίηση της Σαπφούς και του Πινδάρου (κατέγραψε τη συνέχεια ο C. Trypanis στην ανθολογία του: The Greek Verse, στα Penguin Books). Συνέχισε ο λαός την τραγωδική δραματουργία στην εκκλησιαστική λατρευτική «λειτουργία», την πάλη της γλυπτικής και της αρχιτεκτονικής για θέα τού «όντως υπαρκτού» τη μετέθεσε στη ζωγραφική των Εικόνων του Σινά, της Μονής της Χώρας, του Πανσέληνου, στην αρχιτεκτονική της Αγια-Σοφιάς.

Η οργανική συνέχεια του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού λόγου εκφράστηκε δυναμικά στο έργο του Αθανάσιου Αλεξανδρείας, των Καππαδοκών, του Μαξίμου, του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Γρηγορίου Παλαμά.

Η ηρακλείτεια ταύτιση του κοινωνείν - αληθεύειν, ο πλατωνικός έρως ως οδός γνώσης, η αριστοτελική λογική μέθοδος και το κριτήριο κοινωνικής επαλήθευσης της γνώσης θεμελιώνουν την εκκλησιαστική απαίτηση συνεπούς εμπειρισμού στην ελληνική Ανατολή. Και οδηγούν σε ρήξη (Σχίσμα) με τη μεταρωμαϊκή Δύση των επήλυδων βαρβαρικών φύλων, παγιδευμένων στον πρωτογονισμό της ανάγκης για αυθεντίες, δόγματα - θωράκιση του εγώ με βεβαιότητες.

Όταν ξέρει κανείς ότι επί χίλια χρόνια, στο χλευαστικά ονομαζόμενο από τους Δυτικούς «Βυζάντιο», τα παιδιά ξεκινούσαν ανάγνωση και γραφή με αλφαβητάρι τον Όμηρο, τότε τα δώδεκα δευτερόλεπτα εμφατικής προβολής των ψυχανώμαλων του περιθωρίου στη μονόλεπτη ταινία για τον Παρθενώνα είναι τουλάχιστον ανεξήγητη μεροληψία που μοιάζει με κακόβουλη προπαγάνδα.

Αλλά και αν το επίπεδο εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας των ελλαδικών επισκόπτων ήταν διαφορετικό, η συμπλεγματική εμπάθεια της μονόλεπτης για τον Παρθενώνα ταινία, θα είχε συναντήσει μόνο χαμόγελα συγκατάβασης. Όχι απαιτήσεις να επιβάλλεται με τον χωροφύλακα ο σεβασμός στην «επικρατούσα θρησκεία»!

Μέσα στα πέντε τελευταία χρόνια είχαμε οι Έλληνες δύο απανωτές ευκαιρίες (που δεν θα ξανάρθουν) να δηλώσουμε, μπροστά στο σύνολο σχεδόν πληθυσμό του πλανήτη, την πολιτιστική μας ταυτότητα – ενεργό ετερότητα πρότασης πολιτισμού που να ενδιαφέρει πανανθρώπινα: Είχαμε τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και την ανέγερση του καινούργιου Μουσείου της Ακρόπολης των Αθηνών.

Και σκέφτομαι: Πώς θα έκριναν την ανταπόκρισή μας στις μοναδικές αυτές ευκαιρίες μαρτυρίας κάποιοι δάσκαλοί μας από ένα χθες όχι πολύ μακρινό; Ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Πικιώνης, ο Εγγονόπουλος, ο Παπαλουκάς, ο Κόντογλου, ο Ζάχος, ο Κεφαλληνός, ο Σεφέρης, ο Τατάκης, ο Θεοτοκάς, ο Γκάτσος, πώς θα αντιδρούσαν στο αρχιτεκτόνημα του Τσουμί, στην ταινία του Κώστα Γαβρά, πώς θα έκριναν την ιδιοφυή εντυπωσιοθηρία, σκηνογραφική και σκηνοθετική, του Δημήτρη Παπαϊωάννου; Θα κατάπιναν βουβά την παραίτηση από κάθε ετερότητα, την εικόνα μιας Ελλάδας με επιδόσεις μόνο μεταπρατισμού, μόνο επαρχιώτικης μειονεξίας;

Δεν έχει νόημα να εμπλέκουμε τίμια ονόματα του χθες σε διχογνωμίες του σήμερα. Αλλά κάποια ονόματα υπογραμμίζουν αποκαλυπτικά το κενό, την ορφάνια μας σήμερα από μπροστάρηδες μαχητικής ευθυκρισίας, εύτολμης ανιδιοτέλειας. Μοιάζει δίχως αντίλογο σήμερα η αναιδέσατη ταύτιση της «προόδου» με τον αφελληνισμό, με την κατασυκοφάντηση της Ιστορίας, με τον χλευασμό του «ιερού». Ακόμα και όρους υγειονομικής προστασίας για τη μετοχή μας στο Δείπνο της Ευχαριστίας θέλουν να μας επιβάλουν οι «προοδευτικοί» μας δημοσιογράφοι – με την ίδια φασιστική λογική θα αστυνομεύουν σε λίγο και την υγιεινή του έρωτα επιβάλλοντας οπωσδήποτε το προφυλακτικό. Δεν έχει φραγμούς η συμπλεγματική εμπάθεια.

Θα άξιζε, πάντως, να τεθεί η απορία, με αφορμή και την «τσόντα» των δώδεκα δευτερολέπτων: Γιατί τόσο αντιμεταφυσικό μένος στην ελλαδική δημοσιογραφία σήμερα; Γιατί και εφημερίδες παρήγορης σοβαρότητας και αξιοπρέπειας, που απευθύνονται, κατά τεκμήριο, σε κοινό με αίσθηση του «ιερού», κατακλύζονται από κείμενα συμπλεγματικής αντιμεταφυσικής μονομανίας;

Ο πάντοτε ανοιχτός αναζητητής, ο τίμιος αγνωστικιστής, έχει σέβας του «ιερού». Ο φανατικός των αντιμεταφυσικών βεβαιοτήτων (όπως και ο θρησκόληπτος) έχει πρόβλημα. Πρόβλημα βασανιστικής ανασφάλειας. Δεν στομώνει κανείς τις γονιμότερες μέσα του αναζητήσεις, απλώς για να εκδικηθεί κάποιους ανυποψίαστους ρασοφόρους του χθες ή του σήμερα.

Όμως, γιατί μια κοινωνία να «παιδαγωγείται», μονότροπα με ψυχολογικές ανασφάλειες;

http://wk.kathimerini.gr/kathnews/images/dot_clear.gif

Τρίτη 25 Αυγούστου 2009

Για την ολοκλήρωση της προσωπικότητας


















Ιστοσελίδα με ανάλυση έργου του Κάρλ
Γιούνγκ


http://www.innerwork.gr/jung/entry.html

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ : "Η ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ"


“Το βιβλίο αυτό είναι ένας χάρτης, ένα σχέδιο φυγής”.

Σκοπός του είναι να σας δείξει τη διαδρομή που ακολούθησε ένας καθημερινός άνθρωπος για να ξεφύγει από την υπνωτική υποβολή του κόσμου, από την μεμψίμοιρη και όλο κατηγόριες περιγραφή της ύπαρξης, να αποδράσει από την πορεία μιας ήδη προδιαγεγραμμένης μοίρας.
" Το βιβλίο αυτό δεν θα υπήρχε, ούτε θα μπορούσα να γράψω έστω και μια γραμμή, αν δεν είχα συναντήσει τον Dreamer και την Διδασκαλία του".
Stefano Elia d’ Anna
Περίληψη:
Η πλέον τρομακτική ασθένεια που απειλεί τον πλανήτη δεν είναι ο καρκίνος ούτε το έιτζ, αλλά η αντιμαχόμενη σκέψη του ανθρώπου. Αυτός είναι ο πραγματικός
killer, ο πλανητικός φονιάς: η πλατφόρμα στην οποία στηρίζεται η συνηθισμένη οπτική του κόσμου. Όπως ο Προμηθέας, απέσπασα μια σπίθα απ' τον κόσμο του Dreamer, του ονειρευτή, και την κράτησα σφιχτά για να δείχνει μια "έξοδο διαφυγής" σε όποιον είναι έτοιμος, σε όποιον έχει ήδη αρχίσει να θέτει σε αμφισβήτηση την ξεπερασμένη περιγραφή του κόσμου και τις άχρηστες θανάσιμες αρχές του.

Εύχομαι σε κάθε άνθρωπο να συναντήσει τον Dreamer.
Για να εγκαταλείψουμε τις παλιές νοοτροπίες και άχρηστες ιδέες, για ν' απελευθερωθούμε από προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες, και από πεποιθήσεις ανούσιες που κυβερνούν τυραννικά την ύπαρξη μας, χρειάζεται μία μέθοδος, ένα σύστημα, ένα σχέδιο διαφυγής.
Απαιτείται μία "Σχολή".
Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει από μόνος του. Απαιτείται να συναντήσει κανείς κάποιον που τα κατάφερε πριν από μας, κάποιον που κατάφερε να αποδράσει από την υπνωτική αφήγηση του κόσμου, από ψυχολογικές φυλακές και πνιγηρούς κανόνες. Για να αλλάξουμε τη μοίρα του ανθρώπου, πρέπει να αλλάξουμε την ψυχολογία του, το σύστημα πεποιθήσεων και τα πιστεύω του.

Χρειάζεται να ξεριζώσουμε απ' τα βάθη του Είναι μας την τυραννία μιας νοοτροπίας αντιμαχόμενης, εύθραυστης που μας οδηγεί στο θάνατο.

Γράφω για να σας πω ότι ο Dreamer υπάρχει, και είναι το πιο πραγματικό ον που είχα ποτέ συναντήσει. Ο κόσμος Του της αγνότητας, δεν γνωρίζει περιορισμούς χρόνου, είναι πιο ζωντανός και πιο συγκεκριμένος από το δικό μας, και είναι προσιτός. Είναι μια πορεία ανηφορική και δύσβατη, μα πραγματοποιήσιμη, ένα πέρασμα προς την αλήθεια, την ομορφιά, την ευτυχία. Μια νέα οδός προς τις Ινδίες, γρήγορη και ακόμη πιο πλούσια.

Ο άνθρωπος υποφέρει, όχι επειδή βιώνει ένα μακάβριο, οδυνηρό γεγονός, αλλά το βιώνει επειδή επέλεξε τον πόνο ως την φυσική του κατάσταση” εξάγγειλε o Dreamer αποφασιστικά.
Συνειδητοποίησα, ότι όλα όσα είχαν συμβεί και όλα όσα θα συνέβαιναν στη ζωή μου ήταν ήδη εκεί, συμπιεσμένα σε μια στιγμή, όπως η αιωνιότητα μιας βελανιδιάς κρύβεται στο σπόρο της. Η κάθε λεπτομέρεια δήλωνε την αμέλεια, την εγκατάλειψη, τη σαπίλα της ζωής του. Θα ήθελα να κάνω κάτι, να ειδοποιήσω τον άνθρωπο που ήμουν για την παρουσία μας. Θα ήθελα να μπω μέσα του για να ταχτοποιήσω τα πράγματα, να τον εγκαρδιώσω με λίγη αξιοπρέπεια, να ισιώσω την καμπούρα του, να σβήσω από το πρόσωπο του εκείνο τον μορφασμό πόνου…
Τίποτε δεν υπάρχει έξω από σένα… Δεν υπάρχει βοήθεια που να προέρχεται από οπουδήποτε –επανέλαβε ο Dreamer χαράζοντας αυτήν την φράση στις πιο ριζωμένες πεποιθήσεις μου- Δεν θα σταματήσω ποτέ να το επαναλαμβάνω: δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον εαυτό σου… Αυτό που αποκαλείς πραγματικότητα είναι η υλοποίηση, η αντανάκλαση των ονείρων σου ή των εφιαλτών σου…”
“Ψάξε την ελευθερία, βγες από αυτήν την πληθώρα των απελπισμένων… Επίβαλε στον εαυτό σου ένα νέο τρόπο διαίσθησης. Κατάκτησε το άπειρο μέσα σου και οι γαλαξίες θα μοιάζουν με κόκκους άμμου…”
Διεύρυνε την οπτική σου και θα δεις τον κόσμο να μικραίνειόραμα και πραγματικότητα είναι ένα και το αυτό… Ψάξε την ακεραιότητα και αυτά που για τους άλλους είναι ανυπέρβλητα βουνά για σένα θα είναι μικρά λοφάκια ”.
Τους ανθρώπους που είναι προσηλωμένοι σε μια περιγραφή του κόσμου που στηρίζεται στην ανεπάρκεια και στο φόβο, δεν μπορεί να τους αγγίξει το “όνειρο” … γιατί το όνειρο είναι ελευθερία, ενώ εκείνοι, από τότε που ήταν παιδιά, με την εποπτεία των ιερέων της εξάρτησης και των προφητών της δυστυχίας, εκπαιδεύτηκαν να εγκλωβίζονται στην φυλακή.
Για το λόγο αυτό η επιβίωση εκατομμυρίων ανθρώπων εξαρτάται από άλλους. Τους αναγνωρίζεις γιατί έχουν το χαρακτηριστικό της απόλυτης έλλειψης ευγνωμοσύνης και της ανικανότητας να αγαπήσουν.
Giving is self giving
Για να δώσει κανείς πρέπει να έχει, και για Έχει πρέπει να Είναι.
ΣΧΟΛΙΑ
Το βιβλίο θυμίζει έντονα Καστανέντα, για όσους είναι εξοικειωμένοι, αλλά ο Dreamer είναι ακόμα πιο αυστηρός από τον Δον Χουάν και στοχεύει κατευθείαν στις πιο απίστευτες ανθρώπινες ικανότητες. Δεν χρειάζεται να πεθαίνουμε αλλά ούτε και να τρώμε τουλάχιστον με την ρουτίνα που το κάνουμε. Η έλλειψη τροφής αφήνει τα όργανα να κάνουν αυτό που είναι φτιαγμένα να κάνουν να ονειρεύονται και να δημιουργούν έτσι την πραγματικότητα.
Το όνειρο είναι το πιο πραγματικό πράγμα που υπάρχει και ο κόσμος είναι δημιουργία του ονείρου λέει ο Dreamer.
Ο τρόπος που δίνεται από τον συγγραφέα η διδασκαλία του Dreamer είναι ξεκάθαρα της σχολής Γκουρτζίεφ, όπως μάλιστα περιγράφεται γλαφυρά από τον μεγάλο μαθητή του Γκουρτζίεφ, ψυχολόγο Πήτερ Ουσπένσκι, στο βιβλίο του «Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού».
Όσον αφορά το θέμα του ύπνου (αν και δεν έχω τελειώσει το βιβλίο) υπάρχει η άποψη ότι ο ύπνος – μάλλον χωρίς όνειρα ή ίσως συνειδητά όνειρα που διαρκούν ελάχιστα έτσι και αλλιώς - είναι άχρηστος ακριβώς όπως και ο θάνατος. Απλώς και εκεί παραιτούμαστε.

H Σχολή φαίνεται να στοχεύει σε έναν άνθρωπο σαν αυτούς που όπως λέει υπήρχαν μέχρι την εποχή του Ομήρου δηλ τους ημίθεους και τους αρχαίους ήρωες. Ήταν λίγοι αυτοί οι άνθρωποι καθώς οι υπόλοιποι τα άφηναν όλα στη θεά Τύχη χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ό άνθρωπος έχει την ικανότητα να δημιουργεί τον κόσμο. Αν δεν είναι θεός ο άνθρωπος δουλεύουν οι θεοί για αυτόν. Αυτή η σχολή διατηρήθηκε με κάποιο τρόπο μέσω των αιώνων.

Ο συγγραφέας οδηγείται σε έναν ασκητή μοναχό τον Lupelius που έζησε γύρω στον 10ο αιώνα από όπου αλιεύει πληροφορίες για μια σχολή μοναχών πολεμιστών με ικανότητες να είναι άτρωτοι στις μάχες τεχνική που γνώριζε όπως λέει και ο Μέγας Αλέξανδρος ο οποίος πρωτοστατούσε στις μάχες αλλά μόνο οι συμπολεμιστές του έπεφταν.

Δεν έχω ολοκληρώσει το βιβλίο είμαι στο πέμπτο από τα δέκα κεφάλαια αλλά και εδώ να σταματήσω έχω πάρα πολύ υλικό για συνειδητοποίηση. Το βιβλίο πάνω από όλα δείχνει να είναι ένας ύμνος στο όνειρο συμβατό με τους προβληματισμούς του σύγχρονου εσωτερισμού και ψυχολογίας. Δεν μοιάζει να έχει τέλος και
όσο πιο πολύ το διαβάζω, τόσο πιο πολύ με μαγεύει.

Σίγουρα το βιβλίο της χρονιάς για μένα (ως «αντέπτο»!!) και θα χαιρόμουν πολύ όσοι το έχουν διαβάσει ή όσοι το διαβάσουν να αφήσουν εδώ τις σκέψεις τους.

(Καθηγητής Οικονομολογίας, Κοινωνιολογίας και Μάνατζμεντ, ο Στ. Ντ Αννα είναι πρύτανης του European School of Economics με έδρα το Μιλάνο. Το βιβλίο έχει γίνει μπεστ σέλερ, και κυκλοφορεί στα ελληνικά μεταφρασμένο από τα ιταλικά, από τις εκδόσεις Ελφίλ).

 ΣΕΛΙΔΑ FACEBOOK-          http://www.facebook.com/group.php?gid=55431061688