Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Συνειδητά Όνειρα

Ο ονειρικός κόσμος είναι ένα μαγικό σύμπαν άπειρων πιθανοτήτων, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν. 

Κάθε βράδυ, η συνείδησή μας αφήνει τον κόσμο της καθημερινότητας και ξυπνάει μέσα σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον χάνουν τα όρια τους. Κάποιες φορές, σε αυτόν τον κόσμο εμφανιζόμαστε όπως είμαστε τώρα, κάποιες άλλες όπως είμασταν πολλά χρόνια πριν. Μπορεί ακόμα να ρίξουμε μια ματιά στο μέλλον και να δούμε πώς θα είμαστε μέρες, μήνες ή και χρόνια μετά. 

Μαγικά, φανταστικά τοπία αναδύονται και διαλύονται μπροστά στα μάτια της εσωτερικής συνείδησης, σαν να είμαστε ένας πανίσχυρος μάγος πού με μια λέξη του κατασκευάζει και καταστρέφει κόσμους ολόκληρους. Γνωστά πρόσωπα παρουσιάζονται με άγνωστους και παράξενους τρόπους. Βλέπουμε αγνώστους και τους αναγνωρίζουμε σαν πρόσωπα αγαπημένα και γνωστά από παλιά. Ζούμε παράξενες, εξωτικές περιπέτειες σαν ηθοποιοί ή σαν θεατές. Στα όνειρά μας πετάμε, πολεμάμε, κάνουμε έρωτα και έχουμε απίστευτες δυνάμεις.

Φανταστείτε λοιπόν αυτό το παράλληλο, μαγικό σύμπαν σαν μια διάσταση πού υπάρχει πάντα εκεί, αλλά μπορούμε να περάσουμε μόνο όταν κοιμόμαστε. Ποιος καλύτερος τρόπος θα υπήρχε για να εξερευνήσουμε αυτόν τον κόσμο, από το να έχουμε τον έλεγχο , να είμαστε συνειδητοί μέσα σε αυτόν; Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα, πού φαντάζει σαν αξεπέραστο εμπόδιο. Αυτό δεν είναι άλλο από το ότι όταν κοιμόμαστε, κοιμάται και ο συνειδητός μας νους. Τα γεγονότα στα όνειρα φαίνεται απλά να συμβαίνουν, και όχι να τα προκαλούμε με την θέλησή μας.

Υπάρχει όμως τρόπος να καταφέρουμε να ξυπνήσουμε τον συνειδητό μας νου μέσα στο όνειρο, να πάρουμε συνειδητές αποφάσεις, να ελέγξουμε την ροή των ονείρων μας και να εξερευνήσουμε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Γι΄ αυτήν την δυνατότητα να είμαστε συνειδητοί στα όνειρά μας, μιλούν εσωτερικές παραδόσεις πού υπάρχουν ακόμα και 2.800 χρόνια πριν. 

Για αυτήν την ικανότητα έχουν μιλήσει οι Αιγύπτιοι, οι Βαβυλώνιοι, οι σαμάνοι θεραπευτές, αλλά και οι Αβορίγινες, οι αυτόχθονες ιθαγενείς της Αυστραλίας. Οι Θιβετιανοί έχουν μια μεγάλη παράδοση σε αυτόν τον τομέα και εξασκούνται στην Μι – λαμ, την Γιόγκα του Ονείρου. Η φυλή των Σηνόι της Μαλαισίας, πού άφησε άφωνους τους ανθρωπολόγους και τους εθνολόγους πού την ανακάλυψαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄30 επειδή στην μικρή κοινωνία τους υπήρχε παντελής έλλειψη βίας και επιθετικότητας για αιώνες, εξασκούσαν από πολύ μικρά τα παιδιά τους στο να αποκτούν τον έλεγχο των ονείρων τους και να εκτελούν συνειδητές πράξεις μέσα σε αυτά.  

Ο Κάρλος Καστανέντα αποκάλυψε στον κόσμο με τα βιβλία του ότι οι μάγοι των Ινδιάνων της Κεντρικής Αμερικής Γιακί, πού ένας απ΄ αυτούς ήταν ο δάσκαλός του Δον Χουάν, χρησιμοποιούν τεχνικές για τον έλεγχο του ονειρέματος, πού βασίζονται σε παραδόσεις χιλιάδων χρόνων. Υπάρχουν ανάλογες παραδόσεις και ασκήσεις στον Βουδισμό, αλλά και στον Ταοισμό.

Άγγελος Βιαννίτης,  
(ψυχολόγος ,ψυχοθεραπευτής, κλινικός υπνοθεραπευτής, έχει ειδικευτεί στην Ανάλυση Ονείρων και στις εφαρμογές DreamWork)




Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Πώς μας πούλησαν και μας αγόρασαν

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
16/2/2010

Ανατριχιαστικός είναι ο μηχανισμός με τον οποίον συγκεκριμένοι τραπεζικοί κολοσσοί κερδοσκόπησαν εναντίον της χώρας μας, με αποτέλεσμα αυτοί μεν να κερδίσουν ποσά ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, η Ελλάδα δε να τεθεί υπό ξένη οικονομική κηδεμονία. Αξίζει να τον περιγράψουμε σε αδρές γραμμές. Το αποφασιστικό εργαλείο στο παιχνίδι που παίχτηκε εναντίον της Ελλάδας είναι ένα εντελώς πρόσφατο χρηματοπιστωτικό προϊόν που ονομάζεται CDS(από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων credit default swaps).

Πρόκειται για ασφάλιση κατά της περίπτωσης μη αποπληρωμής ενός χρέους. Μια τράπεζα π.χ. που αγοράζει ομόλογα ενός κράτους ασφαλίζει το ποσό που έδωσε σε μια άλλη τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτή τα λεφτά της, αν το κράτος χρεοκοπήσει και βρεθεί σε αδυναμία να εξοφλήσει τα ομόλογά του όταν λήξουν ή να πληρώσει ενδιαμέσως τους τόκους.
Εννοείται ότι όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η τράπεζα που ασφαλίζει το χρέος.

Το στοιχείο που σοκάρει είναι ότι τρεις και μόνο τραπεζικοί κολοσσοί, η γερμανική Ντόιτσε Μπανκ και οι αμερικανικές Γκόλντμαν Ζαξ και Τζ. Π. Μόργκαν ελέγχουν τον 75% (!) της παγκόσμιας αγοράς των CDS.

Πάμε τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας. Περί τα μέσα Γενάρη, περίπου δέκα ημέρες πριν η χώρα μας αναζητήσει αγοραστές για το πενταετές ομόλογό της, η Ντόιτσε Μπανκ δημοσιοποιεί μια έκθεση - φωτιά για την ελληνική οικονομία, όπου αναφέρει πως πάμε χάλια και δεν αποκλείεται κατάρρευση.

Αμέσως μετά κινητοποιείται το τμήμα της CDS της Ντόιτσε Μπανκ. Ζητάει πολύ υψηλότερα ασφάλιστρα για το ελληνικό χρέος, αφού υποτίθεται ότι η χώρα μας βρίσκεται σε επικίνδυνη κατάσταση, όπως λέει το τμήμα μελετών της... ίδιας τράπεζας!

Αφού το επιτόκιο των CDS για την Ελλάδα ανεβαίνει, περνάει αμέσως το μήνυμα παγκοσμίως στο χρηματοπιστωτικό σύστημα: τα
διεθνή ΜΜΕ που δρουν ως «παπαγαλάκια» των κερδοσκόπων ουρλιάζουν ότι η ελληνική οικονομία παραπαίει, η ανενημέρωτη κοινή γνώμη τρομοκρατείται και οι επαΐοντες καταλαβαίνουν ότι στοχοποιήθηκε η Ελλάδα και οδεύει προς οικονομικό «γδάρσιμο».

Εν συνεχεία η ίδια η Ντόιτσε Μπανκ μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ αναλαμβάνουν να... πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα! Να τα προωθήσουν στους υποψήφιους αγοραστές! Ναι, αυτοί ακριβώς που συμμετείχαν ενεργά στην οργάνωση του κλίματος καταρράκωσης της ελληνικής οικονομίας για να διευκολυνθούν οι κερδοσκοπικές επιθέσεις!

Δεν πρόκειται περί κακόγουστου αστείου. Μιλάμε εντελώς σοβαρά. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και πάμπολλες άλλες κυβερνήσεις, υποχρεώνεται αντικειμενικά να προστρέξει στις τράπεζες που ελέγχουν την αγορά CDS, παρ' όλο που υπονομεύουν την Ελλάδα. Τους πληρώνει ουσιαστικά «προστασία», με τη χυδαία έννοια του όρου, ελπίζοντας να τις εξευμενίσει ώστε να την βοηθήσουν να δανειστεί με ανεκτά επιτόκια.

Η Ντόιτσε Μπανκ λοιπόν ως ανάδοχος τράπεζα μαζί με την Γκόλντμαν Ζαξ και άλλες, που παίζουν πολύ δευτερεύοντα ρόλο, καθορίζουν ουσιαστικά το επιτόκιο με το οποίο θα διαθέσει τα ομόλογά της η κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία στην πραγματικότητα δεν έχει
περιθώρια να μη συμμορφωθεί στις υποδείξεις τους.

Εννοείται ότι η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ έχουν ενημερώσει τους πελάτες τους, οι οποίοι τρέχουν σαν τρελοί να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα με επιτόκιο 6,2%, γιατί φυσικά οι τράπεζες αυτές γνωρίζουν εκ των ένδον πως έχει στηθεί το παραμύθι της δήθεν επαπειλούμενης χρεοκοπίας.

Η Ντόιτσε Μπανκ και η Γκόλντμαν Ζαξ εισπράττουν παχυλές προμήθειες εκατομμυρίων ευρώ από τους πελάτες τους, ενώ αγοράζουν και οι ίδιες μεγάλες ποσότητες χρυσοφόρων ελληνικών ομολόγων.

Τώρα ετοιμάζουν τον επόμενο γύρο ελληνικού δανεισμού, στήνοντας σκηνικό για ακόμη μεγαλύτερα κέρδη φυσικά...

ΤΩΡΑ ΤΡΕΜΟΥΝ Τα κράτη, όμηροι των τραπεζών

ΚΑΘΥΒΡΙΖΟΥΝ την Ελλάδα οι Γερμανοί. Έχουν όμως ταραχθεί ακόμη και αυτοί από την επίδειξη δύναμης των τραπεζών. «Η Κοινότητα θα έπρεπε να σκεφθεί πώς θα μπορέσει να αποξηράνει αυτόν τον βάλτο (των τραπεζών) που πιάνει ομήρους ολόκληρες χώρες» έγραψε σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Η «Μοντ» είναι εξοργισμένη: «Μόλις έναν χρόνο αφότου τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες αφιερώνοντας κολοσσιαία ποσά και στις δύο όχθες του Ατλαντικού -25% του ΑΕΠ σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- τα χρεωμένα κράτη πέφτουν θύματα επιθέσεων από τα ίδια τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που διέσωσαν.

Αυτό είναι ένα από τα πικρά μαθήματα της ελληνικής κρίσης» ομολογεί η γαλλική εφημερίδα.

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Περί Ανθρωπίνου Νού.


.....Ο νους είναι αυτός που μας διαχωρίζει από τα άλλα ζωντανά και όχι ο εγκέφαλος.  Εγκέφαλο έχουν όλα τα ζώα και μάλιστα με ελάχιστες διαφορές μεταξύ τους.  Όλοι οι εγκέφαλοι έχουν τα ίδια ακριβώς ανατομικά μορφώματα με ποσοτικές μόνο διαφορές, χρησιμοποιούνται οι ίδιες ουσίες νευρομεταβίβασης,  και οι λειτουργίες τους είναι κατά βάση ανάλογες.  Ο νους όμως, δεν είναι προϊόν μιας ακριβώς εγκεφαλικής λειτουργίας. 

Ο νους που χαρακτηρίζεται από διάφορες ποιότητες, μας διακρίνει από τα άλλα πλάσματα διότι μας δίνει τη μοναδική αντίληψη του επικειμένου θανάτου και ακόμη τη δυνατότητα μέσω του λόγου της άρτιας επικοινωνίας με τον συνάνθρωπο, την περιγραφή αφηρημένων εννοιών και τέλος την ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων.  Η οργανωμένη φαντασία, η δυνατότητα δημιουργίας πιθανών σεναρίων για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, η αντίληψη του θανάτου, η συνειδητοποίηση  της δυνατότητας σχέσης, το συναίσθημα που ξεπερνάει το ένστικτο και η ικανότητα να μαθαίνουμε από τους άλλους είναι οι ουσιαστικές διαφορές μας από τα άλλα έμβια.

Γνώση όμως έχουν και τα άλλα έμβια.  Και γνώση και μνήμη ώστε να θεωρήσουν πιθανά σενάρια με μια Παβλώφια αντίληψη. Αυτό που δεν έχουν είναι η μορφοποίηση συναισθήματος σε σχέση με τη σκέψη.  

          Στον άνθρωπο τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου είναι φαινόμενα ίδια, έχουν όμως μερικές βασικές διαφορές.  Το αριστερό ημισφαίριο περιέχει έναν επεξεργαστή που αντιλαμβάνεται λογικά τα γεγονότα.  Το δεξιό ημισφαίριο έχει έναν μηχανισμό που δημιουργεί συναίσθημα από εξωτερικά ή εσωτερικά αίτια.  Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει υπερισχύον το αριστερό ημισφαίριο, η λογική είναι δεσπόζουσα και το συναίσθημα φαίνεται αναιμικό.  Ο άνθρωπος είναι αναγκαστικώς υπολογιστής των καταστάσεων, αναλυτής χωρίς όμως συναισθηματική εμπλοκή.  Πολλοί θα θεωρούσαν ότι μια τέτοια κατάσταση είναι αυτή που βοηθάει να ξεφύγουμε και να δημιουργήσουμε πραγματικά λογικά οικοδομήματα.  

 Στο μυαλό μας έχουμε επιστήμονες που δημιουργούν σημεία και τέρατα απαλλαγμένοι από το βάρος των συναισθημάτων.  Άλλοι θα θεωρήσουν ότι άνθρωποι με αναιμικό συναίσθημα είναι ψυχροί και απάνθρωποι.  Στην αντίθετη περίπτωση άνθρωποι με υπερυσχύον το δεξιό ημισφαίριο είναι έρμαια των συναισθημάτων τους. Είναι ανίκανοι να αναλύσουν μια κατάσταση αλλά το συναίσθημα είναι αυτό που παίρνει αποφάσεις αντί του λογικού τους.  Εμφανίζονται ως ελαφρόμυαλοι και ανίκανοι να κάνουν κάτι σοβαρό στη ζωή τους.  Από την άλλη όμως αυτή η ελαφρότητα είναι που τους δίνει έναν αέρα ελευθερίας και ανεμελιάς και φαίνεται ότι ζουν μεστά το κάθε λεπτό της ζωής τους.   

Τα δύο ημισφαίρια, συγκρατούν κάτι αφανές, την νοητική ισορροπία.  Την ικανότητα να νοιώθουμε και να σκεφτόμαστε ταυτοχρόνως. Να ονειρευόμαστε και μετά να μεθοδεύουμε την πραγμάτωση του ονείρου μας.  Να υπολογίζουμε με μαθηματικό τρόπο και να μετατρέπουμε την ισορροπία σε μουσική ή εικαστική αρμονία.  Να κατασκευάζουμε Παρθενώνες, στέρεους, λειτουργικούς και ταυτοχρόνως πανέμορφους.....

Δημήτριος Κούβελας

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Yπερβατική Ιστορία

Καθώς μελετούμε σήμερα την ιστορία, μέσα από το δικό μας πρίσμα, διαπιστώνουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις ορισμένα ιστορικά γεγονότα μοιάζουν να έχουν μια καταπληκτική ομοιότητα μεταξύ τους. Τα συγκεκριμένα γεγονότα μπορεί να απέχουν χρονικά αρκετούς αιώνες, αλλά το μόνο που αλλάζει είναι ο τόπος, τα ονόματα και οι μορφές.  

Η ουσιαστική ιστορική πλοκή, το ιστορικό γίγνεσθαι αλλά και το συμπέρασμα του γεγονότος είναι το ίδιο.

Για παράδειγμα όλοι οι πολιτισμοί παρουσιάζουν μια παρόμοια μορφή ζωής: Γέννηση , ανάπτυξη, ωριμότητα, παρακμή, εξαφάνιση. Η περίοδος της παρακμής συνοδεύεται σχεδόν πάντα από χαλάρωση της κεντρικής εξουσίας και εμφάνιση έντονων διασπαστικών τάσεων. Όταν η περίοδος παρακμής ξεκινήσει, δεν είναι δυνατόν να ανακοπεί, αλλά μόνο να καθυστερήσει για πολύ ή λίγο διάστημα.

Αν και η σημερινή επιστήμη δεν μπορεί να εξηγήσει ορισμένα πράγματα, ωστόσο ο παραδοσιακός εσωτερισμός έχει κάποιες απαντήσεις που ρίχνουν φως στο σκοτάδι. Μας μιλούν για έναν νόμο εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας.

Σύμφωνα με το Σχέδιο Εξέλιξης, η ανθρωπότητα ξεκινάει από ένα επίπεδο για να φτάσει σε ένα άλλο συγκεκριμένο επίπεδο. Η ανθρωπότητα σύμφωνα με τον Εσωτερισμό, δεν μπορεί να θεωρηθεί αποσπασμένη από την πορεία του Σύμπαντος. Το σύμπαν ξεκίνησε από κάπου για να φτάσει κάπου , σύμφωνα με ένα Υπερβατικό σχέδιο εξέλιξης που αγνοούμε, βεβαίως. Η ανθρωπότητα έχει το δικό της ρόλο και μερίδιο ευθύνης στην Συμπαντική πορεία. Επομένως και η ανθρωπότητα έχει έναν συγκεκριμένο στόχο για να φτάσει.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια νομοτέλεια σε αυτήν την πορεία, δηλαδή το Σύμπαν θα ολοκληρώσει «επιτυχώς» το «σχέδιό» του, τότε και η ανθρωπότητα ακολουθώντας ή συμμετέχοντας σε αυτό το Υπερβατικό σχέδιο, θα ολοκληρώσει το δικό της Σχέδιο εξέλιξης για να φτάσει στο επίπεδο που πρέπει. Ανεξάρτητα επομένως από τις διάφορες τάσεις και μικροκατευθυνσεις που παρατηρούνται στην Ιστορία, η συνολική ανθρωπότητα εξελίσσεται όχι τυχαία και τυφλά, αλλά καθοδηγούμενη από ένα συγκεκριμένο Νόμο (ή Θεό, αν προτιμάτε).

Αυτή η συγκεκριμένη κατεύθυνση η οποία τελικά θα τελεσφορήσει (σύμφωνα με τις Εσωτερικές παραδόσεις), ονομάζεται Υπερβατική Ιστορία.
Έτσι η υπερβατική Ιστορία έχει ήδη «γραφτεί» και προκαθοριστεί από την δημιουργία της ανθρωπότητας. Έχει καθοριστεί βέβαια όχι με λεπτομέρεια αλλά σαν γενικό σχέδιο και κατεύθυνση .

Αυτό που συμβαίνει στην πράξη , δηλαδή η πραγματοποίηση της Ιστορίας, είναι η λεγόμενη Αισθητή Ιστορία. Η Αισθητή Ιστορία, μπορεί να παρεκκλίνει λίγο από την Υπερβατική, όχι όμως και να αλλάξει εντελώς κατεύθυνση. Ουσιαστικά η Αισθητή Ιστορία είναι μια αντανάκλαση ή το αποτύπωμα ή η σκιά της Υπερβατικής. Σαν σκιά δεν μπορεί παρά να ακολουθεί πάντα την πορεία του όντος που τη δημιουργεί, δηλαδή την Υπερβατική Ιστορία. Μπορεί επίσης , όπως ακριβώς και οι σκιές να παρουσιάζεται ακαθόριστη και διαφοροποιημένη από το σώμα που την παράγει. Πάντα όμως θα έχει το σχήμα αλλά και την γενικότερη μορφή του αντικειμένου-πηγή.

Στα ιερά κείμενα των Μάγια , της Ινδίας και άλλων πολιτισμών βρίσκουμε «προφητείες» , που μιλούν για τις επερχόμενες εποχές του άμεσου ή του μακρινού μέλλοντος.
Σύμφωνα με την Ινδική Φιλοσοφία αλλά και τον Δυτικό Εσωτερισμό, η ανθρωπότητα ήδη έχει περάσει μέσα από 5 στάδια εξέλιξης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήδη έχουν υπάρξει 5 «ανθρωπότητες», όπου σε κάθε μια περίοδο αναπτύχθηκαν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, βιολογικά, συναισθηματικά και νοητικά για τους ανθρώπους.
Σήμερα βρισκόμαστε στην 5η «ανθρωπότητα» και πρόκειται να εμφανιστούν άλλες 2 στο απώτερο μέλλον. Στις μελλοντικές αυτές ανθρωπότητες θα αναπτυχθούν κάποια επιπλέον χαρακτηριστικά και η συνείδηση των ανθρώπων θα διευρυνθεί σε μεγάλο βαθμό, πριν ολοκληρωθεί η εξελικτική μας φάση πάνω στη Γη.

Αν θα ήμασταν ως άνθρωποι ικανοί να ξεφύγουμε από την ψευδαίσθηση του χρόνου, τότε ίσως να μπορούσαμε να αντιληφθούμε την Ιστορία με την υπερβατική της μορφή. Τότε το πεπρωμένο της Ανθρωπότητας να παρουσιαζόταν μπρος στα μάτια μας και θα αποκάλυπτε αυτό που νομίζουμε ως μη γενόμενο.

Υπάρχουν κάποια κείμενα από την αρχαία Αίγυπτο που μας μιλούν για το μέλλον σαν να έχει ήδη γίνει. Αλλά αν είναι έτσι, προκύπτει η εύλογη ερώτηση: «Για ποιο λόγο να μπούμε ως ανθρωπότητα σε αυτήν την μακραίωνη δοκιμασία, εάν τα πράγματα είναι ήδη προκαθορισμένα;» Η απάντηση είναι πράγματι πολύ δύσκολη.

Ίσως το μόνο που μπορεί να ρίξει λίγο «φως» στο σκοτάδι είναι η φράση που «Προφήτης» λέει στον «Εκλεκτό» στην περιβόητη Ταινία «The Matrix»:

«Δεν είσαι εδώ για να επιλέξεις γιατί το έχεις ήδη κάνει. Είσαι εδώ για να μάθεις το Γιατί αυτής της επιλογής»……

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Η διάσπαση του ατόμου


Δεν είναι το χάσμα των γενεών που δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνία. Η σύγκρουση είναι πιο βαθιά και γίνεται μεταξύ της ποιότητας και της ποσότητας, μεταξύ της εξουσίας των διπλωμάτων και της ουσίας των γνώσεων. 

Ο συμβιβασμός του ατόμου προκαλεί και τη διάσπαση του χαρακτήρα του. Θα ήθελε ιδανικά να λειτουργήσει σε ένα άλλο πλαίσιο, όμως ο ρεαλισμός το αποτρέπει. 
Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι πρέπει να αλλάξει το σύστημα, όμως δεν το πιστεύει και αναγκαστικά καταρρέει. Μετά την προσωπική του αποτυχία, θέλει να παρασύρει και άλλους για να μην είναι μόνο του. Έτσι δημιουργεί και την έννοια της παρέας, η οποία αποτελεί τον μικρόκοσμό του όπου επιτέλους ζει ευτυχισμένο διότι κανείς δεν το αμφισβητεί πια. Έχει βρει μια τυπική ισορροπία η οποία είναι σταθερή. Παραμένει αμετάβλητο και ο λόγος είναι απλός: ζει και δρα μόνο και μόνο μέσα στο κοινωνικό δόγμα του συστήματος. Έτσι ερμηνεύει κάθε εξωτερική ιδιομορφία ως μια ιδιοτροπία και δεν μπορεί να επηρεαστεί εξωτερικά. Το εσωτερικό είναι ο μόνος του χώρος επιβίωσης. 

Το άτομο με τη διάσπασή του δεν υπάρχει πια ως ανεξάρτητη οντότητα. Όλη του η προσωπικότητα έχει χαθεί μέσα σε όλο το σύστημα, το οποίο αποτελείται από ένα μείγμα. Η μάζα του συστήματος είναι το κράμα των ατομικών προσωπικοτήτων. Δεν μπορεί το άτομο να ξαναβρεί τα πρώτα του συστατικά. Το κοινωνικό πλέγμα τού έχει δημιουργήσει ένα ατομικό σύμπλεγμα. Δεν υπάρχει πια δίχως το σύστημα. Με το πρόσχημα του αρχικού συμβιβασμού έχει μετατραπεί η όλη του οντολογία.

Όσον αφορά στη τελεολογία του είναι μοναδική. Αποτελείται μόνο και μόνο από την επιβίωση του συστήματος εις βάρος της οποιασδήποτε εξέλιξης της ανθρωπότητας. Έτσι το αδρανές στοιχείο του ατόμου γίνεται συντηρητικό και μάλιστα επιθετικό ως προς κάθε απόπειρα αλλαγής. Η αλλαγή φάσης της συμπεριφοράς του ατόμου προέρχεται από το φαινόμενο της πλειοψηφίας. Δημιουργείται στο άτομο η αίσθηση του δικαίου και της απολυτότητας.

Όπως όλο το σύστημα δεν υποστηρίζει μόνο όλες του τις πράξεις μέσα σε ένα καταλυτικό πλαίσιο αλλά και παράγει την αίσθηση του εξωτερικού κινδύνου, εμφανίζεται η συσπείρωση της αδράνειας. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε με αυτές τις συνθήκες ποιες μπορεί να είναι οι προσδοκίες της κανονικής εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να παράγει στοχαστές διότι θέτει σε κίνδυνο το όλο σύστημα. Δεν πρέπει να παράγει διαφοροποιήσεις διότι η ομοιογενής μάζα ελέγχεται πιο εύκολα. Δεν πρέπει η εκπαίδευση του συστήματος να αναδεικνύει την ανθρωπιά του ανθρώπου. Στην ουσία, αυτή η εκπαίδευση αποσκοπεί να γίνει το συμπαγές και αναμφισβήτητο εργαλείο της αναπαραγωγής της ίδιας της κοινωνίας που βασίζεται μόνο σε αρχές και όχι σε αξίες. 

Η διάσπαση του ατόμου, όπως βλέπουμε, δεν έχει μόνο προσωπικές επιπτώσεις. Το άτομο μεταφέρει μαζί του ένα ολόκληρο πλαίσιο όπου η ανθρώπινη βούληση δεν έχει κανένα νόημα. Κάθε κίνηση του ατόμου δεν είναι παρά μόνο η προέκταση του συστήματος της μετριότητας και της αδράνειας.

Τα γεγονότα ερμηνεύονται ως απόλυτα δεδομένα που δεν αλλάζουν. Και το όλο σύστημα βασίζει τη σταθερότητά του στην πίστη της μη αλλαγής και δεν υπάρχει πλαίσιο αλλαξοπιστίας. 

Κάθε αλλαγή είναι μία αίρεση. Κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης είναι μία καταδίκη. Και οι άνθρωποι αυτοί που υπάρχουν ακόμα, είναι οι καταδικασμένοι εις ζωή.
Ν. Λυγερός 

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Εμμανουήλ Ροΐδης

Αλλαχού, τα κόμματα γεννώνται διότι εκεί
υπάρχουν άνθρωποι διαφωνούντες
και έκαστος άλλα θέλοντες.
Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το τανάπαλιν.
Αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων
είναι η θαυμαστή συμφωνία μεθ' ης πάντες θέλουσι
το αυτό πράγμα: να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου.

O ορισμός της λέξεως "κόμμα"
ήθελεν είναι ο ακόλουθος:
Ομάς ανθρώπων ειδότων να αναγιγνώσκωσι
και να ανορθογράφωσιν οίτινες ενούμενοι
υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι
να αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου
εις την έδραν του πρωθυπουργού
ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι
χωρίς να σκάπτωσι.

Ο Ελληνικός λαός αναλίσκει τον χρόνο του
εις αγόνους συζητήσεις περί κομμάτων
και κομματαρχών και άπαν το χρήμα του
δαπανά εις συντήρησιν κοπαδίου
κομματικών κηφήνων, χάριν των οποίων
στέργει την πενίαν, την κακοπραγίαν,
την ασημότητα και τους εμπαιγμούς του κόσμου όλου.

Οι κομματάρχαι μας εδημιούργησαν (ούτω) συμμορίας,
των οποίων όμως αντί να είναι αρχηγοί, κατήντησαν
απλοί μεσίται, διά των οποίων οι συμμορίαι αυταί
διαπραγματεύονται προς το έθνος τα λύτρα,
ανθ' ων συγκατανεύουσι να παραχωρήσωσιν
αυτώ ασφάλειαν ζωής και περιουσίας.
Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ'; ευφημισμόν προϋπολογισμός.

Το δε όντως λυπηρόν είναι ότι και υποτασσόμενοι
εις πάσαν ταπείνωσιν και κακουχίαν, στέργοντες
να μένωμεν άοπλοι και εις πάσαν ύβριν εκτεθειμένοι,
πάλιν δεν κατορθούμεν να πληρώνωμεν ολοσχερώς
τα κατ'; έτος εξογκούμενα ημών λύτρα,
αναγκαζόμενοι να δανειζώμεθα ακαταπαύστως.

Η επιστήμη υποδεικνύει τας οικονομίας
ως την μόνην σωτηρίας οδόν,
διά να αποφύγωμεν την χρεωκοπίαν.
Προς ταύτην όμως ουδείς πολιτευόμενος
τολμά να τραπή, όχι εξ ελλείψεως πατριωτισμού,
αλλά διότι καλώς γνωρίζει ότι αδύνατον είναι
να προχωρήσει επ' αυτής, χωρίς να προσκρούση
ανά παν βήμα εις συμφέροντα προσωπικά αίτινα
θέλουσιν ορθωθή κατ' αυτού ως έχιδναι φαρμακεραί,
των οποίων επατήθη η ουρά.

Από κείμενο του Εμμανουήλ Ροΐδη,
                             (1836-1904)

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ (Ἢ) ΟΙ «ΑΛΛΟΙ».

ΑΝΑΔΡΟΜΗ 1.
Ὅταν στὰ 404 π.Χ. οἱ Ἀθηναῖοι ἔχασαν τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο, καὶ οἱ Σπαρτιάτες κατέφθασαν στὴν Ἀττική τροπαιοῦχοι, ἡ πρώτη τους δουλειά ἦταν νὰ γκρεμίσουν τὰ Μακρὰ Τείχη, ποὺ προστάτευαν τὸ Ἄστυ καὶ τὸ ἕνωναν μὲ τὸ ἐπίνειόν του τὸν Πειραιά.
Τότε οἱ Ἀθηναῖοι, χαρούμενοι ἔφεραν ὀργανοπαῖκτες καὶ μὲ μουσικὲς καὶ τραγούδια τὸ «γλεντοῦσαν», γιατὶ πίστευαν ὅτι τώρα πιὰ οἱ «ἄλλοι» δὲν θὰ τοὺς πείραζαν πλέον ἐφ᾿ ὅσον αἱ Ἀθῆναι δὲν θὰ ἀποτελοῦσαν κίνδυνο γι᾿ αὐτούς…

ΞΥΠΝΗΜΑ 1.
Στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα, χαρούμενα ὑποδεχόμαστε κάθε τι ποὺ ἔρχεται «ἀπ᾿ ἔξω», εἴτε αὐτὸ εἶναι «μετανάστες» ἀπὸ ἐξαθλιωμένες χῶρες, εἴτε ἰσχυρὲς ἐπιχειρήσεις ἀπὸ «ἀνεπτυγμένες» χῶρες.
Γλεντοῦμε καὶ μεῖς, ἐπειδὴ «σοβαρὲς» ἐπιχειρήσεις βάζουν ἐπιτέλους «τάξη» στοὺς «κατεργάρηδες» ντόπιους ἐπιχειρηματίες καὶ μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νὰ ἀπολαύσουμε καὶ μεῖς, ὅ,τι ἀπολαμβάνουν καὶ οἱ «πολιτισμένοι» λαοί.

Γλεντοῦμε καὶ γιατὶ ἄνθρωποι μὲ χαμηλὲς ἀπαιτήσεις, χώνωνται στὴ μύτη τῶν ἀπαιτητικῶν ἰθαγενῶν μαστόρων μας, ποὺ δὲν ἔχουν φραγμὸ στὰ ζητούμενά τους. Αὐτὸ τὸ φαινόμενο ἄλλοι τὸ λένε «ἐκσυγχρονισμό», ἄλλοι «ἐξυγιείανση» καὶ διάφοροι ὀπισθοδρομικοί, κατὰ κανόνα ἀκροδεξιοί ἢ κομμουνιστές, «ξεπούλημα»…

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΑΔΡΟΜΗΣ 1.
Τὴν ἀρχικὴ εὐθυμία τῶν Ἀθηναίων τὴν ἀντικατέστησε συντόμως τότε ἡ θλίψη, ὅταν οἱ νικητὲς ἔδωσαν τὸ «μάνατζμεντ» τῆς πόλεως σὲ «ἐκσυγχρονιστὲς» τῆς ἐποχῆς τοὺς γνωστοὺς …«Τριάκοντα Τυράννους»!

ΑΝΑΔΡΟΜΗ 2.
Ὅταν «ἔκλεισε» ὁ «ΦΙΞ», πανηγυρίζαμε μιὰ μεγάλη νίκη «ἐνάντια στὸ ντόπιο κεφάλαιο» καὶ ἐπὶ τέλους μᾶς δινότανε ἡ εὐκαιρία νὰ πίνουμε καὶ μεῖς «εὐρωπαϊκὴ» μπυρίτσα. Ἔρρευσε τότε στὰ λαρύγγια μας ἡ Ἄμστελ, ἡ Λεβενμπρώυ καὶ ἡ Χάινεκεν. Χαρήκαμε ποὺ πλουτοκράτες σὰν τὸν Πίτσο, τὴν Ἰζόλα καὶ τόσοι ἄλλοι «κατετροπώθησαν» καὶ μᾶς ἄδειασαν τὴ γωνιά.

Κανεὶς δὲν τοὺς ἔκλαψε, δεδομένου ὅτι σὰν πλουτοκράτες ἦταν καὶ «νεροκουβαλητὲς στὸ μῦλο τῆς ἀντίδρασης». Θυμᾶμαι ἀκόμη ὑπέροχο ἄρθρο στὴν «Ἀθηναϊκή», ποὺ «στόλιζε» τὴν «ΦΙΞ». Ἦταν λέει ἱδρυμένη ἀπὸ ξενόφερτους Βαυαροὺς καὶ τώρα (τότε) πιά στὰ χέρια τοῦ «ἀνθρώπου» τῶν Ἀνακτόρων Γαρουφαλιᾶ. Συνέχιζε μὲ τὸ πόσοι ἐργάτες της ἔπαθαν ἀτύχημα στὰ τελευταῖα χρόνια, σημειώνοντας ὅτι τὰ περίπου 4.000 ἄτομα ποὺ ἀπασχολοῦσε, θἄβρισκαν δουλειά σὲ σύγχρονες «εὐρωπαϊκὲς» ἐπιχειρήσεις.

Ὅλα εἶχαν προετοιμαστεῖ καλά. Ἤδη ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος, μᾶς εἶχαν πάει μὲ τὰ σχολειά μας στὶς νέες ὑπερσύγχρονες ἐγκαταστάσεις τῆς Κοκακόλας (Τόμ Πάππας), ὅπου μᾶς «ἄνοιξαν» τὰ μάτια καὶ τὴν ὄρεξη, ὥστε νὰ αἰσθανθοῦμε περιφρόνηση γιὰ τὸ ἄθλιο «Ταμτάμ» τοῦ Γαρουφαλιᾶ. Ὁ λυκειάρχης μας ἔβγαλε ἐμπνευσμένο λόγο, χειροκροτούμενος, λέγοντας ἀνάμεσα σ᾿ ἄλλα, ὅτι ἡ «ΦΙΞ» εἶναι ἕνα φυτώριο κομμουνιστῶν, διοικούμενη ἀπὸ ἕνα πράκτορα τοῦ βασιλιᾶ, ὁ ὁποῖος χρηματοδοτεῖται ἀπὸ ᾿κεῖ, προκειμένου νὰ προσπαθήσῃ πάλι νὰ ἀνατρέψῃ τὴν «Ἐπανάστασιν» καὶ τὴν Δημοκρατία...

ΞΥΠΝΗΜΑ 2.
Ἐν συνεχείᾳ τὸ τόπι χάθηκε... Κανεὶς πιά δὲν μποροῦσε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κατονομάσῃ ἢ νὰ προσδιορίσῃ τὴν προέλευση τῶν προϊόντων τῆς ἐκσυγχρονισμένης μας ἀγορᾶς.
Μυστηριωδῶς οἱ τιμὲς καθορίζονται στὶς μυστηριώδεις μητροπόλεις τοῦ κεφαλαίου. Δὲν ἔχουμε πιὰ «πλουτοκράτες», Γαρουφαλιάδες, Πίτσους κλπ. γιὰ νὰ βρίζουμε. Σὰν κάτι ἀνοϊκοὶ γέροι καταριόμαστε ἁπλῶς τὴ μοίρα μας.
Κακὸ πρᾶμα τὸ Κεφάλαιο. Ἀλλὰ μήπως τελικὰ ὑπάρχει κάποια μικρὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ «ντόπιο» καὶ στὸ «ξενόφερτο»;

ΕΠΙΜΥΘ(Ε)ΙΟΝ:
Ὅταν οἱ Τριάκοντα μάνατζερς τῶν Σπαρτιατῶν στὰς Ἀθήνας, τότε, ἔγιναν ἀνυπόφοροι καὶ τἄκαναν ὅλα σὰν τὰ μοῦτρα τους, βρέθηκε κάποιος Θρασύβουλος, μάζεψε μιὰ παλιοπαρέα λεβεντονιῶν κάπου ἐκεῖ στὴ Χασιά, κατέβηκε στὴν πόλη καὶ τοὺς ξεπάτωσε.

ΣΥΜΒΟΥΛΗ:
Μὴν περιμένετε κάτι τέτοιο πιά. Οἱ Θρασύβουλοι μᾶς τελειώσανε...!
Ὅπως μᾶς τέλειωσε καὶ τὸ θράσσος καὶ ἡ βουλή...
Πάμε ἀπ᾿ τὴν ἀρχὴ τὸ γύρισμα...
             Σωτήρης Παπαβασιλείου

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ


Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής παρουσιάζεται ως ο άμεσος πρόδρομος του Λυτρωτού Φωτός ή του ηλιακού Χριστού, και ότι είναι η διανοητική αυγή, η οποία στα πνεύματα προηγείται της ημέρας της πλήρους κατανοήσεως.

Αυστηρή και τραχεία η φωνή του αντηχεί δια μέσου της ξηρότητος και του αγόνου της ερήμου, και ξυπνά τους κοιμισμένους αντίλαλους. Οι ορμητικοί της τόνοι συνταράσσουν τις διάνοιες που αποστάτησαν και τις προετοιμάζουν στο να αρπάξουν τις αλήθειες, οι οποίες θα αποκαλυφθούν.
  
     Μελετώντας περαιτέρω την ζωή του Ιωάννου του Προδρόμου, παρατηρούμε ότι είναι δυνατόν να χωρισθεί σε τρεις περιόδους:

   Η πρώτη από τις περιόδους αυτές είναι η περίοδος της αυστηρής αυτοσυγκεντρώσεως μέσα στην μονοτονία της ερήμου και αντιστοιχεί προς τον βαθμό του  Δοκίμου. 

   Η δεύτερη είναι εκείνη κατά την οποία εξέρχεται στον κόσμο, δρώντας προς το καλό των συνανθρώπων του και αντιστοιχεί προς τον βαθμό του Μοναχού.

  Η Τρίτη είναι εκείνη κατά την οποίαν, καθιστάμενος μεγαλόσχημος διδάσκαλος με την αληθή έννοια του όρου, ζει υπεράνω της εξωτερικής ζωής, κλεισμένος μέσα στον κόσμο των ιδεών και της συνειδήσεώς του, υπό το φάσμα και εν αναμονή του θανάτου, τον οποίον δέχεται με θάρρος και καρτερία. 

Αν  ο Άγιος Πρόδρομος, συμβολικώς αναπαριστά τις αμυδρές λευκότητες της πρωίας,  σε αντίθεση ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής αναπαριστάται, ως περιβαλλόμενος από όλην την καταπόρφυρον δόξαν της δύοντος Ηλίου, ότι προσωποποιεί το λυκόφως της εσπέρας, που καλύπτει τον ουρανόν, όταν ο ήλιος κρύπτεται υπό τον ορίζοντα. 

Επίσης ότι, ο προτιμηθείς μαθητής του Διδασκάλου, υπήρξε όντως ο έμπιστος των μυστικών διδασκαλιών, που προορίζονταν για τις εκλεκτές διάνοιες των μελλόντων χρόνων, και ότι ως γνωστό, σαυτόν  αποδίδουν την Αποκάλυψη, η οποία υπο το πρόσχημα ότι θα αποκαλύψει τα χριστιανικά μυστήρια, τα καλύπτει με αινίγματα, τα οποία είναι υπολογισμένα, έτσι ώστε να παρασύρουν τα διορατικά πνεύματα επέκεινα των στενοτήτων του δόγματος. 

       Πολλές αρχές και διδασκαλίες  βρίσκονται μέσα στα έργα του  Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, ο πρόλογος του Ευαγγελίου του αποτελεί ένα πραγματικό μνημείο εσωτερισμού.

     Ετυμολογικά, κατά μίαν εκδοχή,  το όνομα Ιωάννης παράγεται από το εβραϊκό  Jeho HAnnam, το οποίο μεταφράζεται:  "ο ευνοούμενος του Θεού (Jeho)". ομοίως και το όνομα Αννίβας (HANNIBAL) Η’ Αnni Baal, το οποίο σημαίνει: " Ο ευνοούμενος του Βαάλ". Τόσο ο Jeho όσο και  ο Βάαλ δεν είναι άλλοι από ονομασίες του Ηλίου, στον οποίον οι Εβραίοι μύστες έβλεπαν την εικόνα του  Θεού  του φωτός, το οποίον φωτίζει τις διάνοιες των ανθρώπων. 

Το όνομα λοιπόν  Jeho H’ Annam – Johannes – Ιωάννης , γίνεται, μπορούμε να πούμε, συνώνυμο του φωτισμένου ανθρώπου.   

Δ. Τσολάκης


Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ- Περί θρησκειών


Από την εποχή του Διαφωτισμού αναπτύχθηκε μια άποψη σχετικά με την ίδρυση της θρησκείας που - αν και τυπικά είναι μια ορθολογιστική παρανόηση— αξίζει να αναφερθεί επειδή είναι τόσο πλατιά διαδεδομένη.


Σύμφωνα με αυτή την άποψη, όλες οι θρησκείες μοιάζουν με τα φιλοσοφικά συστήματα και σαν τέτοια είναι νοητικά κατασκευάσματα. Κάποιος, κάποτε,εφηύρε ένα Θεό και μερικά δόγματα· με αυτήν την «κατ ευχήν» φαντασία έσυρε από τη μύτη ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Όμως αυτή η γνώμη αντιφάσκει με το ψυχολογικό γεγονός πως ο νους είναι ιδιαίτερα ανεπαρκής για να κατανοήσει τα θρησκευτικά σύμβολα, που δεν προέρχονται καθόλου από το κεφάλι, αλλά από κάποιο άλλο μέρος, ίσως την καρδιά· σίγουρα από ένα βαθύ ψυχικό επίπεδο, που ελάχιστα μοιάζει με τη συνείδηση, η οποία είναι πάντα το ορατό επικάλυμμα.

Αυτός είναι ο λόγος που τα θρησκευτικά σύμβολα έχουν σαφή «αποκαλυπτικό» χαρακτήρα· συνήθως είναι αυθαίρετα παράγωγα της ασυνείδητης ψυχικής δραστηριότητας και όχι της σκέψης. Αντίθετα, αναπτύχθηκαν σαν φυτά μέσα στις χιλιετηρίδες, σαν φυσικές εκδηλώσεις της ανθρώπινης ψυχής. 

Ακόμα και σήμερα παρατηρούμε σε ανθρώπους την αυθαίρετη ανάδυση γνήσιων και αξιόλογων θρησκευτικών συμβόλων που αναβλύζουν από το ασυνείδητο σαν εξωτικά λουλούδια, ενώ η συνείδηση στέκει συγχυσμένη, χωρίς να γνωρίζει τι να συμπεράνει για αυτές τις δημιουργίες.
Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε σχετικά εύκολα πως, όσο αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο, αυτά τα ατομικά σύμβολα πηγάζουν από τον ίδιο ασυνείδητο νου ή «πνεύμα» από όπου ξεπήδησαν οι μεγάλες θρησκείες της ανθρωπότητας.

Από όλες τις απόψεις η εμπειρία δείχνει πως η θρησκείες δεν έχουν χτιστεί συνειδητά, αλλά αναδύονται από τη φυσιολογική ζωή της ασυνείδητης ψυχής και την εκφράζουν με επάρκεια.

Αυτό εξηγεί την παγκόσμια αποδοχή τους και την τεράστια επίδρασή τους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κάτι τέτοιο θα ήταν ακατανόητο, αν τα θρησκευτικά σύμβολα δεν αντιπροσώπευαν πολύ βαθιές αλήθειες της ψυχολογικής μας φύσης.


Γνωρίζω πως αρκετοί άνθρωποι έχουν δυσκολίες με τη λέξη «ψυχολογική». Για να ανακουφίσω τέτοιους είδους επικριτές, θα ήθελα να προσθέσω πως κανείς δε γνωρίζει τι είναι «ψυχή», ή το πόσο βαθιά εκτείνεται μέσα στη φύση.  
Κατά συνέπεια, μια ψυχολογική αλήθεια που περιορίζεται στη σφαίρα της ψυχής είναι τόσο καλή και σεβαστή όσο και μια φυσική που περιορίζεται στην ύλη.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

«Η Λερναία Ύδρα»

ΑΘΛΟΣ 8ος 
Η Λερναία Ύδρα ήταν μυθικό όν με εννέα φιδίσια κεφάλια, καρπός της Έχιδνας και του Τυφώνα, ήταν αθάνατη. Δρούσε στην περιοχή Λέρνη (απ'όπου και το όνομα), βαλτότοπο νότια του Άργους. Συγκεκριμένα, το άντρο της βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Ποντίνου, κοντά στη λεγόμενη Πηγή της Αμυμώνης.

Τη νύχτα έβγαινε και ρήμαζε τα ζώα της περιοχής. Τη μέρα δεν επέτρεπε σε κανένα να ποτίσει τα χωράφια του. Ο Ηρακλής έπρεπε να σκοτώσει τη Λ. Ύδρα. Ο Ηρακλής είδε πως κόβοντας ένα κεφάλι ξεπηδούσαν δύο άλλα. Τότε, ζήτησε από τον ανιψιό του Ιόλαο που τον ακολούθησε, να καίει τον κομμένο λαιμό πριν βγουν τα δύο κεφάλια. Το τελευταίο, το αθάνατο, το έθαψε στα βάθη της γης κάτω από ένα βράχο.
Ο βασιλιάς Ευρυσθέας όμως δεν παραδέχτηκε αυτό τον άθλο, 
με την δικαιολογία ότι τον βοήθησε ο ανιψιός του, Ιόλαος.
Τα εννέα κεφάλια είναι ένας αριθμός που προκύπτει από το 3 Χ 3, η τριαδικότητα, σώμα ψυχή πνεύμα.Το ελάττωμα που κόβεται, αντί να χαθεί διπλασιάζεται

Στην ουσία χρειάζεται όχι κοπή, γιατί το στέλεχος παραμένει, αλλά κάψιμο και μάλιστα με το Ιερό Πυρ, το εσώτερο πυρ. Μόνο τότε χάνεται το ελάττωμα. Μέσα στο βάλτο  των παθών χρειάζεται ο εξαγνισμός. Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται το δηλητήριο των επιθυμιών του ασυνειδήτου. Το κεντρικό κι αθάνατο κεφάλι, υποτάσσεται, ζει αλλά εξουσιάζεται από τον άνθρωπο.

Ο Ηρακλής χρειάζεται τρία στοιχεία για να εξαγνίσει το τρισυπόστατό της ύπαρξής του: ταπεινότητα για να δει την κατάσταση αντικειμενικά  θάρρος για να αντιμετωπίσει τη κατάσταση και διάκριση για να βρει τον τρόπο να νικήσει.

Ωστόσο, το τέρας του υποσυνειδήτου μπορεί να έχει τα εξής εννέα ελαττώματα:
1) κακή χρήση της σεξ. ενέργειας (λαγνεία)
2) άνεση στη ζωή τροχοπέδη για πάλη
3) συσσώρευση χρήματος - αγαθών
4) φοβίες
5) μίσος (η ρίζα του στην άρνηση της ένωσης, της αγάπης)
6) επιθυμία για δύναμη
7) υπερηφάνεια
8) χωριστικότητα (αντίθεση κοινωνικών θέσεων, μεταξύ εθνών, ομάδων)
9) σκληρότητα (πρόκληση πόνου στον συνάνθρωπο)

Το αθάνατο κεφάλι, που δεν σκοτώνει ο ήρωας αλλά το ελέγχει, είναι η γενεσιουργός δύναμη.

Ο Ηρακλής πριν αναλάβει τους άθλους σκότωσε εκεί που έπρεπε να αγαπήσει. Σ αυτό τον άθλο, εισάγει φως στα σκοτάδια της ψυχής, πετυχαίνει τον εξαγνισμό και τον μετασχηματισμό, επέρχεται ο θάνατος δυνατών παθών κι η ψυχή αναγεννάται.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

"Περί Ουράνιας Ιεραρχίας"

Οι άγγελοι, είναι όντα ανώτερα, λειτουργικά, δημιουργημένα από τον θεό, που εμείς δύσκολα κατανοούμε, αλλά που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. 

Είναι προορισμένοι να γίνονται οι κήρυκες του Υψίστου, οι οδηγοί των ανθρώπων, οι φύλακες, οι σοφοί σύμβουλοι, οι προστάτες, αλλά και αυτοί που μας παρηγορούν και μας συμπαραστέκονται από την πρώτη στιγμή της γέννησης μας ως την ύστατη του τάφου μας.

Οι άγγελοι είναι καθαρά πνεύματα. Δεν τα περιορίζει ούτε χρόνος, ούτε χώρος, δεν έχουν ηλικία, ούτε νεότητα, ούτε γηρατειά, αλλά μια ζωή σε όλη την πληρότητα της. Δεν μπορούμε να τους δούμε με τα σωματικά μας μάτια, δεν μπορούμε να έχουμε ούτε καν μια σκιερή εικόνα της μεγαλοσύνης και της ισχύος τους. Εμείς οι θνητοί δεν καταλαβαίνουμε την ελευθερία των ουρανίων αγγέλων και την έκταση του νου τους, λόγω του υλικού εγκεφάλου που διαθέτουμε. Είναι κρυστάλλινα καθαροί, δεν γνωρίζουν πόνο ή δυστυχία, δεν δοκιμάζουν αμφιβολίες ή φόβους, δεν ανήκουν ούτε σε αρσενικό ούτε σε θηλυκό γένος, έχουν τέλεια ομορφιά, αγάπη, ζωή και ενεργητικότητα.

Για να τους ανακαλύψουμε απαιτείται υπερβατική γνώση της μυστικής θεολογίας, ταπεινότητα, και κοίταγμα επάνω και πέρα και ταυτόχρονα πολύ κοντά μας, γιατί ο άγγελος της ψυχής μας στέκεται εδώ, δίπλα μας. Ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης μας εξηγεί ότι δεν είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να υψωθεί προς εκείνη την άυλη μίμηση και θεωρία των ουρανίων ιεραρχιών, αν δεν χρησιμοποιήσει την αρμόδια σ' αυτόν υλική χειραγώγηση. Πρέπει δηλ. να σκεφτεί τα ορατά κάλλη ως απεικονίσματα της αόρατης ωραιότητας και τα υλικά φώτα, εικόνα της άυλης φωτοδοσίας και όσα άλλα έχουν παραδοθεί υπερκόσμια στις ουράνιες υπάρξεις και με σύμβολα σ' εμάς.

Ουράνιες διακοσμήσεις κατά Διονύσιο Αρεοπαγίτη

Ο Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης κατανέμει τις ουράνιες δυνάμεις σε μια ιεραρχία. Κατά την άποψη μας, λέει, η ιεραρχία είναι ιερή τάξη, γνώση και ενέργεια που είναι κατά το δυνατόν αφομοιωμένη προς τη θεία ομοιότητα και οδηγείται προς τη θεία μίμηση ανάλογα με τη δεδομένη από τον θεό έλλαμψη. Σκοπός της Ιεραρχίας είναι η κατά το δυνατόν αφομοίωση με τον θεό. Κάθε πρόσωπο που ανήκει σε μια ιεραρχία γίνεται τελειότερο σύμφωνα με τη δύναμη μίμησης που έχει. Γίνεται δηλαδή «συνεργός θεού».

Ο Διονύσιος ταξινομεί τους Ουράνιους Νόες σε τρεις τριάδες και σε κάθε τριάδα υπάρχουν τρεις τάξεις Νοών, των οποίων τα ονόματα έχουν σχέση με τις θείες ιδιότητες. Οι αγγελικές τάξεις μεταδίδουν το Φως η μια στην άλλη, έως ότου φτάνει σε μας και μας φωτίζει σύμφωνα με τις διάφορες ικανότητες μας. Οι ουράνιοι άγγελοι έχουν κατ' ευθείαν σχέση με καθεμία ψυχή ξεχωριστά. Με τη δική τους βοήθεια το πνεύμα του ανθρώπου ελευθερώνεται από τα υλικά δεσμά και γνωρίζει την πραγματική αιτία της ύπαρξης. Όσο περισσότερο φωτίζεται η ψυχή, τόσο πιο πολύ βρίσκει τον σκοπό της ύπαρξης της και έρχεται εγγύτερα στον τελικό στόχο της, το καθ' ομοίωσιν.

Πρώτα έρχονται οι ουράνιες υπάρξεις που βρίσκονται πάντα γύρω από τον θεό και που έχουν ενωθεί πολύ στενά μαζί του. Είναι οι πανάγιοι Θρόνοι και τα πολυόμματα και πολύπτερα Χερουβείμ και Σεραφείμ. Αυτή η τριαδική διάταξη είναι η πρώτη Ιεραρχία. Από αυτήν δεν είναι άλλη περισσότερο όμοια με τον θεό και τόσο άμεσα κοντινή στους πρώτους φωτισμούς της θεότητας.

Το όνομα των πανύψηλων Θρόνων σημαίνει την αυστηρή εξαίρεση τους από κάθε χαμόσυρτη ταπεινότητα. Έχουν στηθεί κοντά στον αληθινά Ύψιστο, είναι δεκτικοί της θεϊκής επιφοίτησης, έτοιμοι να δεχτούν ως υπηρέτες τις θείες εντολές.

Το όνομα των Σεραφείμ σημαίνει αυτούς που καίουν ή όσους θερμαίνουν. Υποδεικνύει τη θερμότητα και την οξύτητα και την υπερβολική φλόγα της πλησιέστατης και ανυποχώρητης και αταλάντευτης αεικινησίας τους, αλλά και την ανυψωτική και έντονη δύναμη να αφομοιώνουν τα κατώτερα καθώς τα ξαναθερμαίνουν και τα ξαναφλογίζουν προς την ίδια με τη δική τους θερμότητα.

Η ονομασία Χερουβείμ σημαίνει πλήθος γνώσης ή διάχυση σοφίας. Δηλώνει τη γνωστική και θεοπτική τους ικανότητα, τη δεκτικότητα που έχουν της υπέρτατης φωτοδοσίας και την ικανότητα να θεωρούν τη θεϊκή ομορφιά, ενώ τα ίδια, γεμάτα από τη σοφία που έλαβαν, τη μεταδίδουν στα δεύτερα τους με τη διάχυση της σοφίας που τους δωρήθηκε.

Δεύτερη διάταξη είναι αυτή που αποτελείται από τις Εξουσίες, τις Κυριότητες και τις Δυνάμεις. θεωρούνται οι κυρίαρχοι του διαστήματος και των άστρων. Ο δικός μας πλανήτης, κατά συνέπεια, ως μέρος του σύμπαντος, βρίσκεται κάτω από τη δική τους κυριαρχία. Δεν έχουμε όμως άμεση επαφή με το δεύτερο χορό των αγγέλων. Η ενδιάμεση τούτη διάταξη των θείων πνευμάτων καθαίρεται, φωτίζεται και τελεσιουργείται από τους θεαρχικούς φωτισμούς που δίνονται σ' αυτήν μέσω της πρώτης ιεραρχικής διάταξης.

Τρίτη, τέλος, των ουράνιων ιεραρχιών είναι η διάταξη των Αρχών, των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων.
Η τελευταία αυτή τριάδα έχει τη γη μας κάτω από την ιδιαίτερη φροντίδα της και προστασία. Είναι ο ιεκτελεστές του θελήματος του θεού, οι διαρκείς φύλακες των τέκνων του και οι αγγελιαφόροι του. Οι Αρχάγγελοι έχουν έντονη ατομικότητα και αποτελούν ένα ιδιαίτερο τάγμα ουρανίων πνευμάτων, τα οποία συνδυάζουν και τη φύση των Αρχών και τη φύση των Αγγέλων. Στην Αγία Γραφή αναφέρονται τα ονόματα 3 από αυτούς.

Μιχαήλ: (ποιος ομοιάζει με τον θεό;) Κορυφαίος των ουρανίων πνευμάτων. Αυτός που νίκησε τον Δράκοντα και τον πέταξε από τον Παράδεισο. 

Γαβριήλ: (ο ήρωας του θεού) που εμφανίστηκε στη Θεοτόκο 

Ραφαήλ: (ο Κύριος θεραπεύει) Είναι ο επικεφαλής στους φύλακες αγγέλους. Αυτός που μεταφέρει τις προσευχές μας στον Κύριο, ο άγγελος των καλών πράξεων, της θεραπείας και ο προστάτης όσων ταξιδεύουν.

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

«Περί Προσευχής»

[…]
«Μακροχρόνια διδασκαλία και εξάσκηση είναι απαραίτητη για να μπορεί κανείς νά γυρίσει το άλλο μάγουλο. και αν αύτή ή εξάσκηση είναι μηχανική - πάλι δεν αξίζει τίποτα, γιατί τότε σημαίνει ότι ο άνθρωπος γυρίζει το άλλο του μάγουλο επειδή δεν μπορεί νά κάνει τίποτα άλλο».
«Δεν μπορεί η προσευχή νά βοηθήσει τον άνθρωπο νά ζήσει σαν Χριστιανός;» ρώτησε κάποιος.

«Εξαρτάται από το ποιος είναι αυτός που προσεύχεται», απάντησε ο Γκουρτζίεφ. (*)

«Πρέπει κανείς να μάθει νά προσεύχεται, ακριβώς όπως πρέπει νά μάθει τα πάντα. Όποιος ξέρει πώς να προσεύχεται και μπορεί νά συγκεντρώνεται σωστά, θα έχει αποτέλεσμα με τηνπροσευχή του. Αλλά πρέπει νά καταλάβει ότι υπάρχουν διαφορετικές προσευχές και ότι τα αποτελέσματά τους είναι διαφορετικά. Αυτό είναι γνωστό ακόμα και από τη συνηθισμένη λειτουργία. 

Όταν μιλάμε για προσευχή ή για τα αποτελέσματα της προσευχής, πάντα εννοούμε μόνο ένα είδος προσευχής - την αίτηση, ή νομίζουμε ότι η αίτηση μπορεί νά ενωθείμε όλα τα άλλα είδη προσευχής. Αυτό φυσικά δεν είναι αληθινό. Οι περισσότερες προσευχές δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αίτηση. Μιλάω για τις αρχαίες προσευχές. Πολλές απ’αυτές είναι πολύ αρχαιότερες από το Χριστιανισμό. 

 Αυτές οι προσευχές είναι, θάλεγε κανείς, ανακεφαλαιώσεις . Με τη μεγαλόφωνη ή με την εσωτερική επανάληψή τους, ο άνθρωπος προσπαθεί να ζήσει αυτό πού περιέχεται σ’ αυτές, ολόκληρο το περιεχόμενό τους, με το νου και με το συναίσθημά του.

Και ο άνθρωπος πάντα μπορεί νά φτιάχνει νέες προσευχές για λογαριασμό του. Ένας π.χ.λέει: «Θέλω να είμαι σοβαρός» Αλλά το όλο θέμα είναι πώς το λέει αυτό. Αν το λέει δέκα χιλιάδες φορές την ημέρα και σκέπτεται πώς να τελειώσει και τι θα φάει και τα παρόμοια, τότε αυτό δεν είναι προσευχή, αλλά απλώς αυταπάτη. 

Αλλά μπορεί να γίνει προσευχή αν την αναγγείλει έτσι: Λέει «Εγώ» και προσπαθεί ταυτόχρονα νά σκεφτεί το κάθε τι πού ξέρει για το «εγώ» ...
«… υπάρχουν πάρα πολλές προσευχές ακριβώς σαν αυτήν, όπου είναι απαραίτητο νά εμβαθύνει κανείς σε κάθε λέξη. Αλλά χάνουν κάθε νόημα όταν επαναλαμβάνονται ή ψέλνονται μηχανικά.»
[…]
__________________________________
(*) Γκεόργκι Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ (1866/77; - 1949)
Απόσπασμα από το: «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ», του
Πήτερ Ουσπένσκυ, εκδ. & μτφρ. Σοφίας Άντζακα 1974, Κεφ.15ο, σελ. 527.