Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Από τα βυζαντινά λάθη στη βυζαντινή στρατηγική

Ακόμα και στον τομέα της πληροφορικής έχει καθιερωθεί σε διεθνές επίπεδο ο όρος: βυζαντινό λάθος, ο οποίος σημαίνει ότι η ένδειξη της τοποθεσίας του λάθους, είναι λανθασμένη.  


Με άλλα λόγια, υπάρχει παραπληροφόρηση, όσον αφορά στο λάθος. 

Αυτή επίπτωση σ’ ένα επιστημονικό γνωστικό αντικείμενο προέρχεται όχι μόνον από την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αλλά κι από την στρατηγική της. Πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουμε την ύπαρξη των βιβλίων: Περί παραδρομής πολέμου, Τακτικόν και Στρατηγικόν, τα οποία είναι  υψίστης σημασίας για την κατανόηση της βυζαντινής επινόησης στον στρατιωτικό τομέα. Ασχολούμαστε κατά κύριο λόγο με την Άλωση και δεν μελετάμε τα διαχρονικά στοιχεία του Βυζαντίου.


Ξεχνάμε ότι κάθε αυτοκρατορία, σε όλο τον κόσμο, έζησε το τέλος της και δεν αναδεικνύουμε τη διάρκεια της βυζαντινής ενώ κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ. Αν εξετάσουμε το χώρο και το χρόνο συμπληρωματικά, τότε θα δούμε την αξία του επιχειρήματος. Η Αυτοκρατορία του Μέγα Αλεξάνδρου ήταν η πιο μεγάλη σε έκταση στην Αρχαιότητα. 

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι με μεγαλύτερη διάρκεια όλων των εποχών. Βέβαια, εκ φύσης δεν βασίζεται σε ένα μοναδικό άνθρωπο κι είναι πιο δύσκολο να την αντιληφθούμε ως μία ολότητα. Η δυσκολία όμως δεν ελαττώνει τη σημασία αυτής της οντότητας. Το να κατακτάς είναι εύκολο, το δύσκολο είναι να κρατάς κι αυτό δεν γίνεται δίχως στρατηγική.

 Όλο το σύστημα της βυζαντινής στρατηγικής είναι ουσιαστικά αμυντικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν ικανή να τολμήσει την ώρα της ανάγκης. 

Συνεχώς η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε να διαχειριστεί πολλές κρίσεις σε πολλά μέτωπα. Δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική στάση. Το Βυζάντιο είχε πάντα μαζί του και τους εχθρούς του σε όλη του την περιφέρεια. Κατά συνέπεια, λειτουργούσε περισσότερο με ελιγμούς, παρά με συνδυασμούς και πρόσεχε ιδιαίτερα τις γεωστρατηγικές θέσεις. 


Στην ιστορία του Βυζαντίου δεν έχουν μόνο σημασία οι εκστρατείες, όπως νομίζουμε απλοϊκά, βέβαια, εντυπωσιάζουν τους μη στρατιωτικούς, αλλά οι στρατηγιστές εξετάζουν και το μέλλον των εκστρατειών. 


Αντιλαμβανόμαστε τότε ότι η βυζαντινή στρατηγική χρησιμοποίησε κατά κόρον την ελαχιστοποίηση δυνάμεων για να μην έχει κόστος κι όχι την άμεση ελαχιστοποίηση κόστους, όπως κάνουν οι πολιτικοί της σύγχρονης εποχής, η οποία προκαλεί συντηρητικότητα και μαρασμό. Επιπλέον, η βυζαντινή διπλωματία δεν ήταν μόνο περίπλοκη. 

Ήταν πολύπλοκη, βέβαια, αλλά και αποτελεσματική, όπως το έδειξε ο χρόνος. Λειτουργούσε με επιφύλαξη, τεχνάσματα, οικονομία, εκπλήξεις, αλλαγές, μελέτες του αντιπάλου και προσαρμογές στο στρατηγικό επίπεδο, αλλά και στη μετα-στρατηγική.
Επιπλέον, ξεχνάμε συχνά τη σημασία του ναυτικού έως τον ΙΒ΄ αιώνα.


Γι΄ αυτό το λόγο η μνήμη μας δεν πρέπει να είναι μόνο μία νοσταλγία ή ένα μοιρολόγι. 
Την χρειάζεται η νοημοσύνη μας για το μέλλον. 
Ας εξετάσουμε, λοιπόν, βαθύτερα αυτή τη στρατηγική της διάρκειας.

Ν. Λυγερός 

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Τι είπε στον Καζαντζάκη ο ασκητής Μακάριος…

Νίκος Καζαντάκης: Βαριά η ζωή σου, γέροντά μου· θέλω κι εγώ να σωθώ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος;

— Πιο βολικός;   έκαμε ο ασκητής και χαμογέλασε με συμπόνια.

— Πιο ανθρώπινος, γέροντά μου.

— Ένας μονάχα δρόμος.

— Πώς τον λέν;

— Ανήφορο· ν’ ανεβαίνεις ένα σκαλί· από το χορτασμό στην πείνα, από τον ξεδιψασμό στη δίψα, από τη χαρά στον πόνο· στην κορφή της πείνας, της δίψας, του πόνου κάθεται ο Θεός. Στην κορφή της καλοπέρασης κάθεται ο Διάβολος· διάλεξε.

— Είμαι ακόμα νέος· καλή ‘ναι η γής, έχω καιρό να διαλέξω.

Άπλωσε ο ασκητής τα πέντε, κόκαλα του χεριού του, άγγιξε το γόνατό μου, με σκούντηξε:

— Ξύπνα, παιδί μου, ξύπνα, πριν σε ξυπνήσει ο Χάρος.

Ανατρίχιασα.

Από την «Αναφορά στον Γκρέκο», εκδ. Ελένη Καζαντζάκη, 1964

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ


Νόμισμα Θράκης Βυζαντίου 1ου αιώνα π.χ.


Η Τουρκική σημαία, και το αντίστοιχο "εθνικό σύμβολο" των Τούρκων, προέρχεται από ένα σύμβολο του Βυζαντίου, της αρχαιοελληνικής πόλης Βυζάντιον, που υπήρχε στην θέση της Κωνσταντινούπολης.

Το 670 Π.Χ., οι πολίτες του Βυζαντίου υιοθέτησαν ένα ημισεληνοειδές φεγγάρι σαν το κρατικό σύμβολό τους, μετά από μια νικηφόρα μάχη, την οποία απέδωσαν στη θεά Άρτεμη (μερικοί υποστηρίζουνοτι αποδώθηκε στην Θεά Εκάτη) , ελληνική θεά του κυνηγιού, της οποίας το σύμβολο ήταν το ημισεληνοειδές φεγγάρι . 
 
Έχει υποστηριχτεί ότι όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στους Οθωμανούς το 1453, είδαν αυτήν την σημαία με την ημισέληνο που ήταν σύμβολο της πόλεως, την διατήρησαν ως  σύμβολο της Οθωμανικής κυριαρχίας και έτσι έμεινε ως μουσουλμανικό σύμβολο. Την ίδια με παραλλαγές έχουν κληρονομήσει ολλά μουσουλμανικά κράτη.


Το λάβαρο του Αδριανού 117-138 μ.χ


Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Η απλοϊκή εξίσωση της ισχύος


Στην παράγραφο 1.1 ο Νταβούτογλου ορίζει αυτό που ονομάζει της εξίσωση της ισχύος.

I = { (Ισ + Γ + Πλ + Πο) + ( ΟΙ + ΤΙ + ΣΙ ) } x {ΣΝ x ΣΣ x ΠΒ}
Όπου
Ισ: = Ιστορία
Γ: = Γεωγραφία
Πλ: = Πληθυσμός
Πο: = Πολιτισμός
Ισ: = Ιστορία
Γ: = Γεωγραφία
Πλ: = Πληθυσμός
Πο: = Πολιτισμός
ΟΙ: = Οικονομική Ικανότητα
ΤΙ: = Τεχνολογική Ικανότητα
ΣΙ: = Στρατιωτική Ικανότητα
ΣΝ: = Στρατηγική Νοοτροπία
ΣΣ: = Στρατηγικό Σχεδιασμό
ΠΒ: = Πολιτική Βούληση

Την ίδια εξίσωση τη γράφει και μέναν πιο συμπαγή τρόπο.

Ι = ( ΣΔ + ΔΔ) x ( ΣΝ x ΣΣ x ΠΒ )

Όπου
ΣΔ: = Σταθερά Δεδομένα και ΣΔ:   = Ισ + Γ + Πλ + Πο
ΔΔ: = Δυναμικά Δεδομένα και ΔΔ: = ΟΙ + ΤΙ + ΣΙ

Αυτή η απλοϊκή εξίσωση καταγράφει το χαμηλό μαθηματικό επίπεδό της, διότι στην ουσία δεν είναι παρά ένας πολλαπλασιασμός με ανομοιογενή μεγέθη. Ακόμα κι η μακροοικονομία που δεν χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα των τύπων της δεν θα τολμούσε να ορίσει μία τέτοια εξίσωση.

Πιο συγκεκριμένα, ακόμα κι ο ορισμός Σταθερά Δεδομένα εμπεριέχει ιστορικά αντιπαραδείγματα.

Σ |Πλ Κινέζικη Αυτοκρατορία
Σ | Γ Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Σ | Πο Μακεδονική Αυτοκρατορία

Όσον αφορά στα Δυναμικά Δεδομένα υπάρχουν τα εξής προβλήματα τα οποία ανήκουν σε μία γενική κατηγορία, όπου ακόμα κι η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει αντίσταση, ενώ ο τύπος του Νταβούτογλου μηδενίζεται εξ ορισμού.

Ligne Maginot « Blitzkrieg Pétain Hitler
Ενώ ( de Gaulle Moulin )

Σε κάθε περίπτωση, ο μηδενισμός ενός στοιχείου του πολλαπλασιασμού μηδενίζει και την ισχύ, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα

Στην ουσία, η εξίσωση του Νταβούτογλου δεν είναι παρά μία προβολή της Τουρκίας που εκφυλίζεται με τετριμμένο τρόπο όταν γενικεύεται.
Ν. Λυγερός

Στρατηγική λογική κατέναντι αφασίας


Κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες, μεταφρασμένο στα ελληνικά, το βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, ΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ (εκδόσεις «Ποιότητα», μτφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, σελίδες 845).  

Θα ήθελα να το συστήσω σε όποιον ενδιαφέρεται σοβαρά (όχι συναισθηματικά-επιδερμικά) για το ενδεχόμενο να επιβιώσει ιστορικά το ελλαδικό κράτος στις σημερινές διεθνείς συνθήκες. Οχι βέβαια για να πάρει άμεση απάντηση. Αλλά για να αντιληφθεί ποιο επίπεδο κατάρτισης και ευφυΐας, ποιο ειδικό χάρισμα στρατηγικής σκέψης απαιτεί η σοβαρή αναμέτρηση με ένα τέτοιο ερώτημα.

Δεν διανοούμαι να «παρουσιάσω» στους αναγνώστες της επιφυλλίδας αυτό το βιβλίο. Ο,τι και αν παραθέσω θα είναι κατώτερο του επιπέδου και της γοητείας του. Κάθε χαρακτηρισμός που θα εκφέρω δεν επαρκεί για να συνιστά κρίση, τον καταθέτω μόνο ως πρόκληση-πρόταση να διαβαστεί το βιβλίο. Αν ήταν δυνατό, να διαβαστεί από κάθε Ελληνα.

Είναι σαφώς το βιβλίο ενός αντιπάλου: ο Αχμέτ Νταβούτογλου διεκδικεί για την πατρίδα του μεγάλο κομμάτι της δικής μας πατρίδας, του Αιγαίου, την Κύπρο. Αλλά εγώ, τουλάχιστον, δεν έχω διαβάσει ποτέ σε ελληνικό βιβλίο συναρπαστικότερη και αποκαλυπτικότερη ανάλυση της γεωστρατηγικής σπουδαιότητας του Αιγαίου και της Κύπρου. Ο Ντ. ξέρει καλά τι διεκδικεί. Εγώ ο Ελληνας υπερασπίζω συναισθηματική θολούρα. Παιδιαρίζω.

Μόνο με ένα ελληνικό μελέτημα θα μπορούσα, προσωπικά, να συγκρίνω το βιβλίο του Ντ.: Με το «επίμετρο», στο βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη, ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1997), που έχει τίτλο «Γεωπολιτικές και στρατιωτικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου».

Αλλά η ιδιοφυΐα του Κονδύλη και οι προβληματισμοί του οριοθετούνται καταφανώς από τον μηδενισμό του: Τον ενδιαφέρει η στρατηγική λογική (λογική του μπριτζ ή του σκακιού) για την άμυνα της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας του ελλαδικού κρατιδίου – δεν έχει άλλο όραμα, δεν πιστεύει σε κάτι περισσότερο, σε πρόταση πανανθρώπινης εμβέλειας που να κομίζει στην Ιστορία ο Ελληνισμός.

Ο Ντ. αντλεί τη στρατηγική του ανάλυση από το όραμά του για την Τουρκία. Και το όραμα είναι, να διασώσει η χώρα του τον «πολιτισμικό της άξονα», τη διαφορά της από τη Δύση – τη διαφορά όχι ως αντίθεση, αλλά ως ιδιαιτερότητα, ως «ιδιαίτερη θέση στο διεθνές σύστημα». 

Είναι σαφέστατη (σχεδόν επιθετική) η περηφάνια του γι’ αυτήν την ιδιαιτερότητα, δεν φιλοδοξεί ούτε την αντιπαλότητα ούτε τη μίμηση, δεν είναι ο μειονεκτικός απέναντι στη Δύση Ανατολίτης, ο ξιπασμένος από τα «φώτα» της μεταπράτης. Εχει ραχοκοκαλιά, διεκδικεί να επιβάλει, από θέσεως ισχύος, την τουρκική ιδιαιτερότητα στη σημερινή διεθνή συνύπαρξη.

Γι’ αυτό και αρνείται να παγιδευτεί στην άμυνα, στη «διαφύλαξη συνόρων». Λέει: «Οι φιλόδοξες χώρες ορίζουν το τι θεωρούν για τις ίδιες απειλή βασιζόμενες στις στρατηγικές τους επιδιώξεις, όχι στους φόβους τους. Αντίθετα, οι παθητικές, χωρίς φιλοδοξίες χώρες διαμορφώνουν στρατηγικές υποταγμένες στις απειλές που υφίστανται» (ακόμα και από τεχνητά, ασήμαντα γειτονικά τους κρατίδια, θα πρόσθετα).

«Δεν υπάρχει πιο θλιβερή κατάσταση για μια χώρα από το να προβάλλει τις εσωτερικές της αδυναμίες σαν βασικές αρχές που καθορίζουν τη στρατηγική της», συμπληρώνει ο Ντ. Παραβλέπει ότι υπάρχει και θλιβερότερη κατάσταση: Χώρες που απλώς υποτάσσουν πειθήνια τη στρατηγική τους στα θελήματα-βίτσια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ ή σε παραγγελίες προμήθειας εξοπλισμών από Ευρωπαίους «προστάτες» τους. Και το κάνουν μόνο για να εξαγοράσουν εύνοια (με χειροπιαστά ανταλλάγματα) κάποιοι σπιθαμιαίοι επαγγελματίες της εξουσίας.

«Το βασικότερο έρεισμα στρατηγικής ισχύος μιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων», διδάσκει ο Ντ. «Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδομένα της στρατηγικής. Ομως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιέργειας μπορεί να δημιουργήσει κανούργια δεδομένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας». Αν συνειδητοποιούσαμε οι Ελληνες τη βαρύτητα αυτής της απόφανσης του Ντ. θα είχαμε παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο πρωθυπουργούς όχι για την εγκληματική οικονομική τους πολιτική, αλλά για την πολιτική τους στο υπουργείο Παιδείας.

Η θεμελιωδέστερη προϋπόθεση για τον σχεδιασμό αποτελεσματικής στρατηγικής είναι, κατά τον Ντ., «η λογική που στηρίζεται σε υπαρξιακά αιτήματα: Στα στοιχεία που υφαίνουν τη σημερινή συλλογική μας προσωπικότητα, στους παράγοντες κοινωνικής συνοχής, στην πολιτική κουλτούρα, (τελικά) στην εθνική συνείδηση... Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».

Πρέπει να ξέρει, φαντάζομαι, ο σημερινός Τούρκος υπ. Εξ. ότι, με μια τέτοια εκφραστική σαν τη δική του, το σύνολο του πολιτικού κόσμου στην Ελλάδα (οι εξαιρέσεις ελάχιστες και μη σοβαρές) καγχάζει ειρωνικά. Τρέμοντας μήπως και χαρακτηριστούν «μη-προοδευτικοί» από μια κυρίαρχη στη δημοσιότητα (με δυσεξήγητες μεθοδεύσεις) διανόηση, χλευάζουν κάθε αναφορά σε κοινωνική συνοχή, ιστορική συνέχεια, ιδιαιτερότητα πολιτισμού.

Διαστρέφουν την Ιστορία στα σχολικά εγχειρίδια, αφελληνίζουν τη γλώσσα, εξηλιθιώνουν τις μάζες με τον τζόγο και το ποδόσφαιρο. Ισως να μην είναι συνειδητοί αρνησιπάτριδες, αλλά μόνο χαμηλότατου νοητικού βεληνεκούς. Γι’ αυτό και ψευτοθρηνούν επί χρόνια για το πόσο μειονεκτική είναι η Ελλάδα σε σχέση με τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της Τουρκίας.

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου λέει: «Το Αιγαίο αποτελεί τον σημαντικότερο θαλάσσιο κόμβο της ευρασιατικής ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά - Νότου... Αυτή η θάλασσα - πέρασμα κατέχει μια προσδιοριστική θέση μοναδική στη γεωπολιτική, γεωστρατηγική, γεωοικονομική, γεωπολιτισμική (διεθνή) αλληλεπίδραση... Έχει μια πρώτης τάξεως στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά και για τις παράκτιες χώρες του Εύξεινου Πόντου και για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου... 

Η Κύπρος, που κατέχει παγκοσμίως κεντρική (γεωστρατηγική) θέση, βρίσκεται, μαζί με την Κρήτη, πάνω σε άξονα όπου τέμνονται (τεράστιας γεωοικονομικής και στρατηγικής σημασίας) θαλάσσιες οδοί... Μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατό να έχει αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές, δεν μπορεί να δραστηριοποιηθεί στο διεθνές πεδίο... Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ανοιχτό ένα Κυπριακό Ζήτημα».

Αυτά τα εκπληκτικά γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα του Αιγαίου, της Κύπρου, της Κρήτης, σκέψου, αναγνώστη, ποια ελληνικά πολιτικά «αναστήματα» τα διαχειρίζονται.
Tου Χρίστου Γιανναρά

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Από την κατανομή του χώρου στον ζωτικό χώρο


Στην παράγραφο 1.1.1, ο Νταβούτογλου γράφει:

«Η κατανομή του γεωγραφικού χώρου ως στοιχείο κυριαρχίας μεταξύ των κρατών κι η εξέλιξη τους σε κανόνα διεθνούς δικαίου αποτέλεσε το θεμέλιο της  έννοιας του σύγχρονου συνόρου.»

Ενώ αυτή η φράση είναι φαινομενικά ουδέτερη, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά η προετοιμασία ενός υποβάθρου για την ύπαρξη ενός μετασχηματισμού όσον αφορά την έννοια των συνόρων.

«Τα πεδία των διεθνούς και περιφερειακού χαρακτήρα γεωπολιτικών συγκρούσεων, είναι η αντανάκλαση της διαφορετικότητας μεταξύ, αφενός των πεδίων κυριαρχίας που προβλέπουν οι συνοριακοί προσδιορισμοί και, αφετέρου, των πεδίων εσωτερικής εξάρτησης, που είναι αποτέλεσμα της φυσικής, οικονομικής και πολιτισμικής γεωγραφίας.»

Σε αυτή την φράση το πλαίσιο έχει μετατραπεί σε πεδίο.
«Στο πλαίσιο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία η διάκριση μεταξύ των συνόρων και των γεωπολιτικών ζωνών και γραμμών.»

Σιγά – σιγά μπαίνουμε στο χώρο των φυσικών συνόρων, όπου ο συγγραφέας θα μπορέσει να προωθήσει τα συμφέροντα της Τουρκίας ξεχνώντας, βέβαια, ότι η σημερινή της ύπαρξη οφείλεται στις γενοκτονίες του εικοστού αιώνα.

«Ο αμοιβαίος προσδιορισμός των ορίων των γεωπολιτικών ζωνών τα οποία αποτελούν πεδία, όπου αλληλοσυμπληρώνονται από την άποψη της φυσικής και οικονομικής γεωγραφίας και η μετατροπή τους σε μονάδες αποκομμένες μεταξύ τους φέρουν μαζί τους τον κίνδυνο της αποκορύφωσης ανά πάσα στιγμή των συγκρούσεων κυριαρχίας  κατά μήκους των ζωνών αυτών.»

Εδώ η εφαρμογή της σκέψης του πάνω στο έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι ξεκάθαρη. Ξεχνά βέβαια ότι η έννοια της Αυτοκρατορίας εμπεριέχει διαφορετικές οντότητες που πιέζονται ή και καταπιέζονται, για να ζήσουν «ειρηνικά» μαζί υπό την αιγίδα του ηγέτη.

«Στην πλειονότητα των συνοριακών συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα μεταξύ εθνών – κρατών, τα οποία προέκυψαν κυρίως από το διαμελισμό των αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών, σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουν οι ασυμβατότητες που παρουσιάζονται μεταξύ των «νομικών» συνόρων και των γεωπολιτικών ζωνών.»

Το έδαφος για την έννοια του ζωτικού χώρου είναι πλέον έτοιμο. Δίνει περισσότερο σημασία στην ισχύ παρά στη δικαιοσύνη. Κι όσο αφορά την ιστορία, επιλέγει αυτή που του δίνει το μεγαλύτερο έδαφος παραμερίζοντας συνειδητά διαχρονικά στοιχεία. 
Ν. Λυγερός

Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Το πλαίσιο του τουρκικού δόγματος


Ήδη στο πρώτο κεφάλαιο με τίτλο: οι παράμετροι της ισχύος και ο στρατηγικός σχεδιασμός του βιβλίου: Το στρατηγικό βάθος, ο Νταβούτογλου επιχειρεί να θέσει το πλαίσιο του τουρκικού δόγματος. 
Η αρχική αναφορά στους Θουκυδίδη, Clausewitz και Μόργκενθαου, επιδιώκει ένα αντάξιο πλαίσιο για τον Ιμπν Χαλντούν. Δεν προσπαθεί μόνο να ενταχθεί σε ένα χώρο γνωστό στους γεωστρατηγιστές και στους γεωπολιτικούς, αλλά ουσιαστικά να εισβάλλει μέσω των Ιμπν Χαλντούν και Φαραμπί σ’ ένα νέο πεδίο δράσης για την Τουρκία, η οποία με αυτόν τον τρόπο απελευθερώνεται από την επίσημη επιρροή του Κεμάλ και επανέρχεται σε ένα οθωμανικό δόγμα δίχως να έχει δικαιολογηθεί για αυτήν την επιλογή, αφού παρουσιάζει τον εαυτό της ως διάδοχο αυτής της παράδοσης. 

Ακόμα κι η αναφορά στον διάλογο περί δικαιοσύνης – ισχύος μεταξύ του Πλάτωνα και του Θρασύμαχου χρησιμοποιείται για να ανοίξει ένα νέο μέτωπο σ’ ένα χώρο, όπου αποφεύγουμε το διαχωρισμό. Η συνέχεια της διαμόρφωσης του πλαισίου του τουρκικού δόγματος γίνεται με την σύγκριση μεταξύ Μακιαβέλι και Κιναλιζαντέ, όσον αφορά στο αξιολογικό επίπεδο αυτή τη φορά. 

Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας προωθεί έμμεσα την ιδέα ότι η Τουρκία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, αφού υπάρχει σύγκριση  με μεγέθη και σε αυτό το επίπεδο, με διανοούμενους παγκόσμιας εμβέλειας. Αν μείνουμε σε αυτό το συμπέρασμα, τότε θα είμαστε οριστικά θύματα του τεχνάσματος. 
 
Στην πραγματικότητα, πρέπει να αντιληφθούμε ότι το ναζιστικό και το φασιστικό καθεστώς λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο, για να εξισωθούν έννοιες διαφορετικού επιπέδου σε πρώτη φάση και σε δεύτερη για να συγκριθούν ασύγκριτα μεγέθη. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε στο πλαίσιο της γνήσιας προπαγάνδας. 

Με πιο απλά λόγια, τι θα λέγαμε για τους ναζιστές και τους φασίστες, αν διαβάζαμε, όπως έγραφαν, ότι είναι οι διάδοχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ότι ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι ήταν μεγάλοι διανοούμενοι της θεωρία της ισχύος, ότι ένα βιβλίο σαν το Mein Kampf είναι αξιόλογο, διότι είναι ανάλογο με τον Πρίγκιπα του Μακιαβέλι; 

Καθώς έχουν καταδικαστεί από την ανθρωπότητα, η επιλογή μας είναι εύκολη. Όταν όμως κάνει το ίδιο ο Υπουργός Εξωτερικών ενός κράτους που δεν έχει αναγνωρίσει καμιά από τις γενοκτονίες που διέπραξε για να καθιερωθεί, αναρωτιόμαστε ακόμα σε πανεπιστημιακό επίπεδο.