Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΑ ΝΕΑ"

Αθήνα, 9.8.10
                                                                      
        Αγαπητέ μου Γιώργο
  Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.


 
Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».
    
Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. 

Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.
      
Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος. Γι' αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ' αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπά
περισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία! Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;
      
Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο  λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. 


 Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.

      Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού.  

Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου "παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας"». Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;
      
Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ. 

Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή:  


Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.
      
Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας-  για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα.  


Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας  διάλυση.

     Με θερμούς χαιρετισμούς,
        Μίκης Θεοδωράκης

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Ποτέ δε θα πειράξω τα ζώα τα καημένα..

Οι "σύγχρονες Δημοκρατίες" 

Σύμφωνα με οδηγία της Ε.Ε προβλέπονται τα ακόλουθα:

1. Επιτρέπεται η χρήση ζώων σε πειράματα ακόμη και αν αυτό δεν κρίνεται απαραίτητο. Αρκεί η δικαιολογία πως τα πειράματα γίνονται για φαρμακευτικά σκευάσματα
2. Επιτρέπει τη χρήση αδεσπότων σε πειράματα. Τα αδέσποτα θα καταλήγουν στο εξής στα εργαστήρια.
3. Θα είναι δυνατή η επαναχρησιμοποίηση ζώων που έχουν χρησιμοποιηθεί ήδη σε πειράματα και έχουν υποστεί "μόνο μέτριου μεγέθους πόνο και στρες". Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ένα ζώο μονάχα νεκρό θα σταματήσει να υφίσταται τα πειράματα!
4. Τα πειράματα μπορούν να γίνονται χωρίς αναισθησία
5. Νομιμοποιούνται τα ηλεκτροσόκ, με στόχο να είναι τα ζώα αβοήθητα και να μην "αντιστέκονται" στα πειράματα...
6. Τα ζώα θα μπορούν να απομονώνονται από τα υπόλοιπα και να έρχονται σε επαφή μονάχα με ανθρώπους.
7. Χωρίς αναισθησία θα γίνονται και οι τομές στον θώρακα για "ερευνητικούς σκοπούς".

Πρόκειται για ανανέωση του περιεχομένου μιας οδηγίας του 1986 (Directive 86/609/EEC), που έγινε στις 8 Σεπτεμβρίου 2010 από τους "ηθικούς" Ευρωπαίους νομοθέτες...

Το γεγονός αποσιωπήθηκε σκοπίμως από τα ΜΜΕ, μια και τέτοια γεγονότα δεν θεωρούνται αρκετά σημαντικά ώστε να τα γνωρίζουμε...

Οι κακοί ναζί τη δεκαετία του 30.

Η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία του Hess και της Πράσινης Πτέρυγας είναι το πολυνομοσχέδιο Reichsnaturschutzgesetz (Νόμος Προστασίας της Φύσης), που ψηφίζεται την 1η Ιουλίου του 1935 και παραμένει σε ισχύ ως το 1976, οπότε και αντικαθίσταται από ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας...

Μια από τις εντυπωσιακότερες ενέργειες αυτού του δυναμικού οικολογικού ρεύματος εστιάζεται στα αλλεπάλληλα μέτρα για την προστασία των ζώων. Το 1932 ήδη, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος προτείνει στο Reichstag νομοσχέδιο για την απαγόρευση της ζωοτομίας, δηλαδή των τομών σε ζώντα ζώα για τελετουργικούς ή πειραματικούς σκοπούς, ενώ στις 21 Απριλίου του 1933 σχεδόν αμέσως μετά την άνοδο του κόμματος στην εξουσία, ψηφίζεται το πρώτο σχετικό νομοσχέδιο, που αφορά τη λειτουργία των σφαγείων, απαγορεύοντας τη σφαγή ζώων σε αδιευκρίνιστες ή αμφιλεγόμενες συνθήκες που δεν ελέγχονται από τις αρμόδιες αρχές.

Τη σκυτάλη παραλαμβάνει το υπουργείο Εσωτερικών του ομόσπονδου κρατιδίου της Πρωσίας, που τρεις ημέρες αργότερα, στις 24 Απριλίου, ενεργοποιεί διάταγμα απαγόρευσης της σφαγής ποικιλοθέρμων (κυρίως ερπετών), που ακολουθείται από το διάταγμα απαγόρευσης της ζωοτομίας στις 16 Αυγούστου. Σε ραδιοφωνική εκπομπή στις 28 Αυγούστου, ο πρωθυπουργός της Πρωσίας, Herman Göring, απειλεί όσους θεωρούν τα ζώα άψυχες ιδιοκτησίες και παραβαίνουν τα διατάγματα, με εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.  

Τα διατάγματα προστασίας ζώων στην Πρωσία εκδίδονται με σαρωτικό ρυθμό, περιορίζοντας τη δράση των κυνηγών, απαγορεύοντας την παγίδευση ζώων για εμπορικούς σκοπούς, τον βρασμό ζωντανών οστρακόδερμων (όπως αστακών) ή και οριοθετώντας με συγκεκριμένο τρόπο τη χρήση πετάλων, ώστε να αποφεύγεται ο πόνος και ο τραυματισμός του ζώου! 

Σε μια εξωφρενική κίνηση παραδειγματισμού, συλλαμβάνεται και καταλήγει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για αναμόρφωση, ο αρχιμάγειρος εστιατορίου πολυτελείας στο Βερολίνο, που καταγγέλλεται ότι αποκόπτει σκέλη από ζωντανούς βατράχους!

Στις 24 Νοεμβρίου του 1933 ψηφίζεται, σε ομοσπονδιακό πλέον επίπεδο, το νομοσχέδιο Reichstierschutzgesetz (Νόμος Προστασίας των Ζώων) που, μεταξύ άλλων, απαγορεύει την κακομεταχείριση των ζώων, τη χρήση τους σε κινηματογραφικές παραγωγές ή άλλα δημόσια θεάματα που ενδεχομένως προκαλούν πόνο και προβλήματα στην υγεία τους και καταργεί τη διάκριση μεταξύ οικόσιτων και αγρίων ζώων.

Οι δύο υπεύθυνοι της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής του υπουργείου Εσωτερικών, Clemens GieseWaldemar Kahler, που σχεδιάζουν και καταθέτουν το νομοσχέδιο, εξηγούν το νομικό σκέλος του σκεπτικού τους, τονίζοντας ότι στόχος του νομοσχεδίου είναι να προστατευθεί το ζώο για χάρη του εαυτού του (και όχι για χάρη του ανθρώπινου συμφέροντος απ' αυτό), μετατρεπόμενο σε υποκείμενο προστασίας πέραν όλων των ορίων των υπαρχουσών διατάξεων. και

Διευκρινίζεται πως νομικά υποκείμενα, σύμφωνα με τις νέες διατάξεις του νομοσχεδίου, είναι όλα τα έμβια όντα με τη γενική έννοια του όρου και όσα βιολογικά χαρακτηρίζονται ζώα, χωρίς διάκριση οικόσιτου, κατοικίδιου ή αγρίου, χωρίς οριοθέτηση ανώτερου και κατώτερου, χρησίμου ή επικινδύνου για τον άνθρωπο.

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1934, το υπουργείο Εμπορίου και Απασχόλησης της Πρωσίας εισάγει με διάταγμα την υποχρεωτική αγωγή των νόμων περί προστασίας των ζώων και του περιβάλλοντος στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ακολουθεί, στις 3 Ιουλίου, το διάταγμα περιορισμού της δράσης των κυνηγών, ενώ μετά τη διεθνή διάσκεψη για την προστασία των ζώων στο Βερολίνο το 1934, εισάγονται σε ομοσπονδιακό επίπεδο, τα διατάγματα απαγόρευσης σφαγής ποικιλοθέρμων και υποχρεωτικής αγωγής των νόμων για την προστασία των ζώων, με την εισαγωγή και της οριοθέτησης προστατευόμενων περιοχών για την προστασία των υπό εξαφάνιση ειδών.

"Ἀξίζει νὰ σημειωθεί τὸ ὅτι, τὸ ναζιστικὸ κόμμα διέθετε μία «πράσινη» οἰκολογικὴ πτέρυγα. Ἐκπρόσωπός της ἦτο ὁ Ῥοῦντολφ Ἓςς. (!) Σὲ αὐτὴν ἀνῆκεν ἰδεολογικῶς καὶ ὁ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος ἦταν μανιώδης ζωόφιλος, χορτοφάγος, ἀντιαλκοολιστὴς καὶ ἀντικαπνιστής. 

Νὰ ἀναφερθῇ επίσης ὅτι ὁ σφαγεὺς τῆς Τσεχοσλοβακίας, ἀρχιεσές Χάιντριχ, εὐαισθητότατος βιρτουόζος βιολονίστας, ἐνῶ μποροῦσε νὰ κλαίῃ μὲ λυγμοὺς μπροστὰ σ᾿ ἕνα πληγωμένο γατάκι, ἢ νὰ δακρύζῃ ἑρμηνεύων μίαν καντέντσαν τοῦ Μπράμς, ἠδύνατο τὰ προσεχῆ λεπτά, νὰ ἐκδώσῃ διάταγμα σφαγῆς ἑνὸς χωρίου τῆς Τσεχίας...    
  
Προφανώς τα  παραπάνω δεν αποτελούν προπαγάνδα υπέρ του ναζιστικού καθεστώτος, καθόσον οἱ αδίστακτοι ναζῆδες ὄντως διακατείχοντο ὑπὸ φιλοζωικῶν εὐαισθησιῶν, συνδρόμων τῆς πολυσυνθέτου καὶ χαώδους, κατὰ βάσιν πρωτογόνου, ὅσον καὶ σπουδαίας γερμανικῆς ψυχῆς.

Το ζήτημα τίθεται και παραμένει το πώς εμείς, οι μοντέρνοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες Ευρωπαίοι πολίτες, ανεχόμαστε και συντηρούμε σήμερα αυτό το αίσχος!"

  (επιμέλεια σκέψεων Σ. Παπαβασιλείου)

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές... 

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...

 
 Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. 


Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. 
 
Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. 

 
Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης.  


Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. 

Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο. 
 
Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. 


Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά; 
 
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά.  


Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! 

Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. 

Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον». 
 
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». 


Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα... 

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη. 



Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Eξ αφορμης-Καπνιστές υπό διωγμόν


Η ψυχική ανεπάρκεια, τα βάσανα των ανθρώπων, η αδυναμία στις σχέσεις, η αμηχανία στην επικοινωνία, αλλά και το αρχαίο «φάρμακον», κατά Πλάτωνα γιατρικό και φαρμάκι, έφεραν το κάπνισμα. 

Τα παραπάνω μαζί με την περιρρέουσα αναισθησία μας, την ακαλαισθησία και την αμάθεια, γέμισαν με μυριάδες πτώματα τσιγάρου τας ρύμας και τας οδούς, προπαντός στις στάσεις λεωφορείων, αλλά και απαραιτήτως στις αμμουδερές και βοτσαλόστρωτες παραλίες της χώρας.

Οι Ελληνες είμαστε αρχαίος λαός. Στη μακρά πορεία μας μέσα στον χρόνο και την ιστορία, μνήμες, αισθήσεις και συνήθειες παμπάλαιες συνενώθηκαν με μοντέρνες, κάτι ασίγαστο όμως παρέμεινε άγρυπνο, απροσδιόριστο, αδιατύπωτο.

Ο καπνός γίνεται αέρας, σύννεφο, μεταστοιχείωση ύλης, το στερεό γίνεται αέριο, αναθυμίαση και φαίνεται να σμίγει με κάτι σαν «αναθυμίαση ψυχής» που λέει ο Ηράκλειτος, με τον μέσα αέρα του ανθρώπου. Καίγεται μέσαθέ του ο άνθρωπος και τον συνοδεύει από έξω το τσιγάρο που σιγοκαίγεται και αυτό. Ιεροτελεστία μυστήρια. Σιωπηλή αναζήτηση θεραπείας και συντροφιάς.

Σε μια εποχή όπου ο σύγχρονος άνθρωπος εγκλωβίζεται στον εγωτικό εαυτό του, χωρίς μεταφυσικό όραμα και πίστη, παραγωγική μονάδα που πιέζεται από παντού, υποχρεώνεται σε οικονομικό κλοιό, ζει για να δουλεύει και δουλεύει για να αγοράζει, αντί να ξοδεύονται χρήματα για θεραπεία παθών, για αντιμετώπιση του αυτιστικού ατομοκεντρισμού, για αποκατάσταση γνήσια ανθρώπινης κοινωνίας και όχι τηλεπικοινωνίας (μέσω εταιρειών που θησαυρίζουν), επιλέγουν να επιβάλουν απαγόρευση σε ένα μέσον που χρησιμοποιούν οι περισσότεροι για ηρεμιστικό, για καταπραϋντικό νεύρων ή αν θέλετε και για τονωτικό και σχεδόν ποτέ μονάχα ως απόλαυση.

Ενα μέσον που γενικεύθηκε και επιβλήθηκε λόγω της βιομηχανικής παραγωγής και της κολοσσιαίας προβολής και διαφήμισης από τις αμερικανικές εταιρείες κυρίως, οι οποίες εξακολουθούσαν μέχρι πρόσφατα να μοστράρουν τον καουμπόη και το άλογό του!

Είναι μέγιστη υποκρισία να επιβάλλεις γενική απαγόρευση στο τσιγάρο τη στιγμή που έγινε λυσσαλέος αγώνας για να επιτραπεί η ανεξέλεγκτη λειτουργία νυχτερινών κέντρων. Στην Ομόνοια διακινούνται ναρκωτικά και πορνεία και εδώ μετρούν με τη μεζούρα τους αρρώστους από το κάπνισμα.

Μήπως είναι οικονομικό το ζήτημα; Μήπως τα ποσά για την αντιμετώπιση των αρρώστων από βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου είναι υπέρογκα, οπότε πρόκειται για οικονομική σταυροφορία και όχι για ανθρωπιστική; Οι καπνιστές, που πληρώνουν πρώτοι όλες τις φορολογικές αυξήσεις που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις (ανά τον κόσμο) μέχρι σήμερα, βλέπουν ξαφνικά να καταδιώκονται... για προστασία της υγείας τους!

Την εποχή που βομβαρδίζεται ο άνθρωπος (και όχι μόνο τηλεοπτικά) από τόνους βίας, πορνείας και βλακείας (ποιον φόρο, αλήθεια, πληρώνουν αυτοί που προωθούν την κάθε λογής βαρβαρότητα;), οι καπνιστές, σαν άλλοι Εβραίοι άλλων εποχών ή αθίγγανοι, υφίστανται κανονικό πογκρόμ, σε μια χώρα που είναι σε όλα το άκρον άωτον της ασυδοσίας και της υποκρισίας.
 Σωτήρης Γουνελάς,  ποιητής - συγγραφέας.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Κωνσταντίνος Δ. Καραβίδας

Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας υπήρξε ένας σπουδαίος διανοητής του Αγροτικού ζητήματος
Μελέτησε συστηματικά τα προβλήματα του Αγροτικού χώρου κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και οι διαπιστώσεις του παραμένουν στην ουσία τους διαχρονικές. Για τους μελετητές του έργου του, είναι πολύ εύκολο να βρούν σαφείς αναφορές και στη σημερινή κατάσταση, τα αδιέξοδα και τις προκλήσεις για το μέλλον.

Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1890. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Πάτρα και σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 1908 έως το 1912, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Νομική, έλαβε μέρος στους αγώνες για το Δημοτικισμό με ηγέτες τους Αλέξανδρο Δελμούζο, τον Φίλιππο Δραγούμη και άλλους. Υπηρέτησε στους Βαλκανικούς Πολέμους το 1912 στην Αετορράχη και το 1913 στις μάχες του Κιλιντίρ, της Δοϊράνης και της Στρώμνιτσας και στο Πέτσοβο. Το 1914 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτηση του προσλήφθηκε ως ακόλουθος νομαρχίας και υπηρέτησε στη Νομαρχία Ναυπλίου.

Το 1917 προσέρχεται στο Εθνικό Κίνημα Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις και για ένα διάστημα βρέθηκε στο Πολιτικό Γραφείο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Λίγο αργότερα τοποθετήθηκε στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας με αρμοδιότητες σε ζητήματα εποικισμού έως το Σεπτέμβριο του 1920. Μετά την παραίτηση του από τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας το 1920 και έως το 1926 ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία αρθρογραφώντας σε διάφορα έντυπα. 

Στις αρχές του 1922 βρέθηκε στην Ύπατη Αρμοστεία Σμύρνης με την ιδιότητα του δημοσιογράφου. Για ένα μικρό διάστημα πριν τη μετάβαση του στη Σμύρνη διετέλεσε επίσης διευθυντής του περιοδικού ‘Πολιτική Επιθεώρησις’ του Ίωνος Δραγούμη, που εξέδιδε τότε ο αδελφός του Φίλιππος Δραγούμης. Μετά την επιστροφή του από τη Σμύρνη και μέχρι το 1924 ο Κωνσταντίνος Καραβίδας εξέδιδε μαζί με το Ντίνο Μαλούχο το περιοδικό ΄Κοινότης.’ Από το 1926 έως το 1930 εργάστηκε ως τμηματάρχης του Υπουργείου Εξωτερικών στη Βόρεια Ελλάδα με αρμοδιότητες σε ζητήματα εποικισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Καραβίδας συνέταξε πλήθος εκθέσεων και υπομνημάτων για το προσφυγικό ζήτημα, τον εποικισμό και την ανταλλαγή των πληθυσμών. To 1932 προσλήφθηκε στην Αγροτική Τράπεζα. 

Ασχολήθηκε με την οργάνωση των έργων εγγείων βελτιώσεων σε μικρές κοινότητες σε όλη την επικράτεια. Οι εκθέσεις και τα υπομνήματα του για τα εγγειοβελτιωτικά έργα αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του αρχείου του. Συνταξιοδοτήθηκε από την Αγροτική Τράπεζα το 1953. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ‘Δημοκρατικής Ομάδας.’ Την περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην έκδοση της παράνομης αντιστασιασικής εφημερίδας ‘Ο Δημοκράτης’.

Το πλούσιο συγγραφικό του έργο περιέχει μελέτες, συλλογές ποιημάτων και διηγήματα. Μερικά από τα αυτοτελή δημοσιευμένα συγγράμματά του: Εύρωπος (1925), Δωρικόν Άσμα (1926), Η Μακεδονοσλαβική Αγροτική Κοινότης (1926), Η πύκνωσις των αγροτικών μας πληθυσμών (1927), Σοσιαλισμός και Κοινοτισμός (1930), Αγροτικά (1931). Έχει επίσης δημοσιεύσει σειρά άρθρων σε πολλές εφημερίδες με ποικίλη θεματογραφία. Πέθανε το Μάρτιο του 1973 έπειτα από μακρά ασθένεια. 

Κέντρο της σκέψης του είναι η διατήρηση των αρχών της κοινοτικής οργάνωσης - του κοινοτισμού.

Κάποιο απόσπασμα του άξιο αναφοράς:
"Σύντομα λέγω εδώ ότι ο Κοινοτισμός, είνε ολοκληρωτική συνθετική αντίληψις της ζωής, είνε βίωσις - περιέχει συνεπώς βάσεις οικονομικής αναπλάσεως και στοιχεία πολιτισμού, επαληθευμένα από την Ιστορία μας και αναζωογονούμενα από την ανάγκη των καιρών σήμερα, ως το πιο ζωτικό αίτημα: 

Χωρίς να κλωνίζωμε την ατομική ιδιοκτησία και το ιερό όραμα της ανθρωπίνης προσωπικότητος - ζητάμε να βγάλωμε απ' την αναρχία και να τάξωμε και τις δύο αυτές τεράστιες δυνάμεις μέσα στην ιεραρχημένην κοινοτική ομάδα, η οποία εξευμενίζει και εξυψώνει την προσωπικότητα του ατόμου και γονιμοποιεί κοινωνικώς την ιδιοκτησία και ζητάμε πρακτικώς, να οργανώσωμε το χωρικό και μικροαστικό κεφάλαιο απάνω στην προσωπική ομαδική εκμετάλευση των στοιχείων του τοπικού μας πλούτου, τα οποία ακριβώς προσφέρονται στους κοινοτικούς θεσμούς,..."

Το πρόβλημα των αγροτών, μπορεί να ερμηνευτεί στο ευρύτερο πλαίσιο της σκέψης Κων. Καραβίδα και σύμφωνα με τον Νίκο Μουζέλη:

" Γι' αυτόν, η προκοπή στη χώρα μας ποτέ δε θάρθει με το να προσπαθούμε να μιμηθούμε και ν' ακολουθήσουμε τη δυτική εξελικτική τροχιά. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας τακτικής θα ήταν η οικονομική αναρχία, η άκρατη εκμετάλλευση, η πολιτική ασυδοσία και η τελειωτική καταστροφή των ζωντανών στοιχείων του πολιτισμού μας".

Ο κοινοτισμός είναι πάντα επίκαιρος και αποτελεί τη χρυσή εφεδρεία της κοινωνία μας για να λυτρωθεί απ' τις καταστροφικές συνέπειες της υιοθέτησης των "δυτικών αξιών"... 

Ο Ελληνισμός έζησε τρεις χιλιάδες χρόνια χάρη στο μοντέλο της πόλης - κράτους και της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, που ο ίδιος γέννησε – το αποδείχνει ο τεχνοκράτης Κων. Καραβίδας, που πολλοί τιμούν και ελάχιστοι καταλαβαίνουν

Σύμφωνα με τον Χρ. Γιανναρά, λόγω της έντεχνης κατάρρευσης των κοινοτήτων μας, η πόλη «εάλω», η γλώσσα «απέσβετο», η εκκλησία αλλοτριώθηκε σε θρησκεία. Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. 
Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας! 

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΕΣ ΡΗΣΕΙΣ


''Ού τα πάντα τοις πάσι ρητά''
Δέν τα λένε όλα σε όλους.

''Τας λεωφόρους μη βαδίζειν''
Να μη βαδίζεις στους εύκολους δρόμους.

''Βίον αιρείσθαι τον άριστον''
Να διαλέγεις τον άριστο βίο.

''Χαλεπόν πολλάς οδούς άμα του βίου βαδίζειν''
Δύσκολο να βαδίζεις πολλούς συγχρόνως δρόμους του βίου.

''Αδιανέμητα πάντα πάντες κατέχετε''
Αμοίραστα όλα να τα έχετε όλοι.

''Σιγάν την αλήθειαν χρυσόν εστι θάπτειν''
Να κρύβεις την αλήθεια είναι σαν να θάβεις χρυσάφι.

''Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε, αλλ' εν ολίγοις πολλά''
Να μη λες με πολλά λόγια λίγα πράγματα, αλλά με λίγα λόγια πολλά.

''Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν"
Πρέπει να σιωπάς ή να λες λόγια ανώτερα απ' τη σιωπή.

''Εν οργή μήτε λέγειν μήτε πράττειν''
Όταν είσαι οργισμένος ούτε να λες ούτε να ενεργείς.

''Λάλει α δει και ό, τι δει και ούκ ακούσει α μη δει''
Λέγε εκείνα που πρέπει και όπως πρέπει και μην ακούς εκείνα που δεν πρέπει.

''Απαιδευσία πάντων παθών μήτηρ''
Η αγραμματοσύνη είναι μητέρα όλων των παθών.

''Δουλεύειν πάθεσι χαλεπώτερον ή τυράννοις''
Περισσότερο οδυνηρό να είσαι δούλος σε πάθη παρά σε τυράννους.

''Πη παρέβην; τι δ` έρεξα; τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;''
Τι έκανα που δεν έπρεπε; Τι έκανα που έπρεπε; Τι έπρεπε να κάνω και δεν το έκανα;

''Έν αρχά πάντων''
Ένα είναι η αρχή των πάντων.

''Πάντα κατ` αριθμόν γίγνονται''
Τα πάντα γίνονται κατά τους αριθμούς.

''Θεός αεί γεωμετρεί''
Ο Θεός πάντοτε γεωμετρεί.

''Έστιν ηγεμών και άρχων απάντων θεός, εις αει εών, μόνιμος, ακίνητος, αυτός εαυτώ όμοιος, έτερος των άλλων''
Επάνω σ' όλα βασιλεύει θεός, μοναδικός πάντοτε και σταθερός, που τίποτα δεν του μοιάζει.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ, του Βιτζέντζου Κορνάρου


Το όνομά του το έχει πάρει από τον Ερωτόκριτο, το κύριο πρόσωπο του έργου, το οποίο υποδηλώνει αυτόν που έχει βασανισθεί από τον έρωτα.

Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ανήκει στην κατηγορία των επικών ποιημάτων, γράφτηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο και αποτελείται από 10 χιλιάδες στίχους, σε πέντε μέρη. Θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής λογοτεχνίας,

Για τον ίδιο τον ποιητή τίποτα δεν είναι γνωστό πέραν των όσων γράφει ο ίδιος στον Επίλογό του, όπου αναφέρει ότι γεννήθηκε στη Σητεία της Κρήτης και έζησε αργότερα στο Κάστρο (Ηράκλειο). Δεν είναι επίσης γνωστό αν είχε οποιαδήποτε συγγένεια με τους Κορνάρους, μεγάλη οικογένεια ευγενών, Ενετικής καταγωγής.

Η πρώτη έντυπη έκδοση του ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ έγινε το 1713 στη Βενετία, ένα αντίγραφο της οποίας σώζεται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, ενώ στο Βρετανικό Μουσείο σώζεται ένα χειρόγραφο του 1710. Η έκδοση του 1713 ανατυπώθηκε το 1737 και ένα αντίτυπο υπάρχει σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη, στην Αθήνα. Έκτοτε έγιναν πολλές εκδόσεις στη Βενετία, σε χιλιάδες αντίτυπα και αρκετές στην Αθήνα μετά την Απελευθέρωση. Οι τελευταίες ωστόσο είναι πολύ κακής ποιότητες, γεμάτες από σφάλματα και αλλοιώσεις. Η πρώτη ολοκληρωμένη και σωστή έκδοση, η οποία βασίστηκε στις αρχικές της Βενετίας, έγινε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1915. Στην έκδοση αυτή υπάρχει εκτενής εισαγωγή, γλωσσάριο και βιβλιογραφία.

Η γλώσσα του ποιήματος είναι το ιδίωμα της ανατολικής Κρήτης, το οποίο θεωρείται ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και ικανό να εκφράσει ζωηρά τόσο ιδέες όσο και συναισθήματα. Θεωρείται καλώς κατανοητό από τους Έλληνες της εποχής ενώ ακόμη και σήμερα δεν είναι υπερβολικά δύσκολο στην ανάγνωσή του.
Εκείνο πάντως που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι αν και ο Κορνάρος θεωρείται περίπου "λαϊκός" ποιητής, χωρίς να διαφαίνεται κάποια ιδιαίτερη παιδεία εκ μέρους του, τόσο το μέτρο, όσο και η ομοιοκαταληξία στον ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ είναι πραγματικά τέλειες, χωρίς παράλληλα να παραβιάζονται πουθενά οι κανόνες της γλώσσας ή ο σωστός τονισμός των λέξεων. 

Ταυτόχρονα, η ρίμα είναι παντού ιδιαίτερα πλούσια, με μεγάλη ποικιλία και εκφράζεται αβίαστα και με πειθαρχιμένη επανάληψη. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία αν λάβουμε υπόψη μας και την ιδιαίτερα μεγάλη έκταση του έπους. Από αυτές τις απόψεις, το ποίημα θεωρείται εφάμιλλο των καλύτερων έργων της δημοτικής ποίησης.

Σε ότι αφορά την υπόθεση, η κριτική έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Κορνάρος δεν μιμήθηκε κάποια προγενέστερα έργα. Παράλληλα θα συναντήσουμε πάμπολλα ελληνικά και βυζαντινά στοιχεία, ενώ υπάρχουν ομοιότητες με έργα όπως η "Ερωφίλη" και η "Θυσία του Αβραάμ". Το εκπληκτικό και εκείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι, οι Βενετοί της Κρήτης του 15-16ου  αιώνα είχαν εξελληνιστεί, καθόσον σκεπτόντουσαν τραγούδαγαν και έγραφαν σαν ¨Ελληνες.

Η διάδοση του ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, μετά την πρώτη έκδοσή του το 1713, υπήρξε τεράστια σε όλες τις περιοχές όπου ζούσε τότε ο Ελληνισμός. Μάλιστα το έπος έγινε κανονικό "λαϊκό ανάγνωσμα", το οποίο αποστηθιζόταν και απαγγελόταν σε κάθε ευκαιρία. Στίχοι του εμφανίστηκαν στη λαϊκή ερωτική ποίηση για πολλά χρόνια έκτοτε, ενώ τα δρώμενα έδωσαν αφορμή για θεατρικές παραστάσεις, δημιουργία τοπωνυμίων κ.α 

Ήταν τέτοια η δημοτικότητα που γνώρισε ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ, ώστε ο ίδιος ο Αδαμάντιος Κοραής χαρακτήρισε, στις αρχές του 19ου αιώνα πλέον, τον Κορνάρο ως τον "Όμηρο της λαϊκής φιλολογίας". Αυτό έχει ιδιάιτερη σημασία καθόσον ο Κοραής θεωρούσε πάντα το επαναλαμβανόμενο μέτρο στο ποίημα αυτό σαν βαναυσότητα στη γλώσσα. Πάντως μεταγενέστερα οι Παλαμάς, Πολέμης και Δροσίνης  το  είχαν σαν πηγή έμπνευσης. 

 Στην Κρητική Δημοτική ποίηση διασώθηκε προφορικά από στόμα σε στόμα και τραγουδιέται συνεχώς για αιώνες γλυκαίνοντας την ευαίσθητη λυρική ψυχή των Κρητών. Ο πατέρας μου Μιχάλης, που δεν έχει τελειώσει το Δημοτικό, μπορεί να απαγγείλει μέχρι σήμερα πάνω από 1000 στίχους του. 

Ο αείμνειστος Νίκος Ξυλούρης μας χάρισε την καλύτερη εκτέλεση του: 
Τάμαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
που ο κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα;
και πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;

Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσαν,
κι ουδ' όλπιζα, ουδ' ανίμενα τ' αφτιά μου σ'ό,τι ακούσαν.
Και πώς μπορώ να σ' αρνηθώ; Kι α' θέλω, δε μ' αφήνει
τούτ' η καρδιά που εσύ'βαλες σ' τσ' αγάπης το καμίνι.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ' άνθη,
μέσα τση πλιό να ριζωθούν, που το κλειδίν εχάθη;

Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέω τώρα,
και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ' είδα ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν, κ' ήσβησέ μου.
Όπου κι αν πάω, κι αν βρεθώ, και ότι καιρόν κι αν ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδένα ν' αντρανίσω.

Ζωγραφιστή σ' όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,
και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.
Eγώ, δεν σ' εζωγράφισα, ήβγαλα απ' την καρδιά μου
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.

Και βγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίνει.
Λέγει του "Nά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.

Kάλλιά'χω εσέ με θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.

Eγώ'μαι νιά και κοπελιά, και πάλι δε φοβούμαι,
και για θανάτους εκατό τον πόθο δεν αρνούμαι.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΛΑΤΩΝ, ΦΑΙΔΡΟΣ

246a–247c

Σχετικά όμως με τη μορφή της ψυχής, πρέπει να πούμε τα εξής: ποιας υφής πράγμα είναι, τούτο οπωσδήποτε είναι ζήτημα που απαιτεί θεϊκή και εκτενή ανάπτυξη, όμως με τι μοιάζει, αυτό είναι θέμα που μπορεί να καλυφθεί από συντομότερη και στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δυνατοτήτων ανάπτυξη· ας μιλήσουμε, λοιπόν, με τέτοιο τρόπο. 

Ας πούμε ότι η ψυχή μοιάζει με τη σύνθετη δύναμη ενός ζεύγους φτερωτών αλόγων και του ηνιόχου τους. Όμως, ενώ όλα τα άλογα και οι ηνίοχοι των θεών είναι καλής φύσης και προέλευσης, των άλλων γενών, είναι μικτής· καταρχήν, ο ηνίοχος, σ' εμάς, οδηγεί διευθύνοντας ένα ζευγάρι αλόγων, κι έπειτα, από τα άλογα, το ένα είναι όμορφο, ευγενικό και από ανάλογη ράτσα, ενώ το άλλο έχει τα αντίθετα χαρακτηριστικά και είναι από αντίθετη ράτσα∙ έτσι, αναπόφευκτα, η ηνιόχηση σ' εμάς είναι δύσκολη και κουραστική.

Πρέπει όμως τώρα να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε με ποια λογική το ένα ζωντανό ον χαρακτηρίστηκε θνητό και το άλλο αθάνατο. Γενικά η ψυχή αναλαμβάνει καθετί το άψυχο· περιδιαβαίνει έτσι τον ουρανό, παίρνοντας άλλοτε τη μια και άλλοτε την άλλη μορφή∙ και, καθώς είναι τέλεια και φτερωτή, κινείται στον αιθέρα και διευθύνει όλο τον κόσμο∙ η ψυχή, όμως, που έχασε τα φτερά της, περιφέρεται εδώ και κει μέχρι να βρει να κρατηθεί από κάτι στέρεο· και εκεί πλέον εγκαθίσταται και αποκτά γήινο σώμα, που, εξαιτίας της δύναμης της ψυχής, φαίνεται ότι κινεί τον εαυτό του· αυτό λοιπόν το σύνολο, σύνδεμα σώματος και ψυχής, ονομάστηκε ζωντανό ον και πήρε την επωνυμία «θνητό». 

Όσο για το να αποκαλέσουμε ένα ον αθάνατο, δεν έχουμε κανένα λόγο πραγματικά ελεγμένο από τη σκέψη μας, απλώς πλάθουμε με τη φαντασία μας το θεό ―χωρίς να τον έχουμε ούτε δει ούτε πλήρως συλλάβει― ως ένα αθάνατο ον, που έχει ψυχή, έχει και σώμα, τα οποία είναι πάντα σύμφυτα. Όμως αυτά έτσι ας έχουν και ας λέγονται, όπως αρέσει στο θεό· εμείς ας εξετάσουμε τώρα το λόγο, εξαιτίας του οποίου η ψυχή χάνει τα φτερά της, που πέφτουν. Ο λόγος, λοιπόν, είναι περίπου ο ακόλουθος: 

Η δύναμη του φτερού, από τη φύση της, καθώς κινείται προς τα πάνω, παίρνει μαζί της το βαρύ στοιχείο και το οδηγεί στα ύψη, εκεί όπου κατοικεί το γένος των θεών· και, περισσότερο από καθετί που συνδέεται με το σώμα, η ψυχή έχει επικοινωνήσει με το θεϊκό. Το θεϊκό είναι όμορφο, σοφό, καλό, και έχει όλες τις σχετικές με αυτά ιδιότητες· με τούτες πιο πολύ τρέφεται και μεγαλώνει το φτέρωμα της ψυχής, ενώ φθείρεται και καταστρέφεται από το άσχημο, το κακό και τις άλλες αντίθετες ιδιότητες.

Ο Δίας λοιπόν, ο μεγάλος ηγεμόνας του ουρανού, οδηγώντας ένα φτερωτό άρμα, προχωρεί πρώτος και βάζει σε τάξη και φροντίζει όλα τα πράγματα· τον ακολουθεί μια στρατιά θεών και δαιμόνων, διαταγμένη σε έντεκα μέρη∙ στον οίκο των θεών μένει μόνη η Εστία· από τους άλλους θεούς, όσοι, μέσα στους δώδεκα, έχουν ταχθεί να διευθύνουν, προηγούνται, ορίζοντας ο καθένας τον τομέα που του τάχθηκε. 

Μέσα στον ουρανό υπάρχουν πολλά μακάρια θεάματα και περάσματα, όπου περιφέρεται το γένος των ευδαιμόνων θεών, ασκώντας ο καθένας τους το δικό του έργο∙ και ακολουθεί όποιος πάντα θέλει και μπορεί, μια και ο φθόνος παραμένει έξω από το θεϊκό χώρο. Αλλά όταν πηγαίνουν σε γιορτινό γεύμα και σε συμπόσιο και προχωρούν ανεβαίνοντας μέχρι την άκρη της υπουράνιας αψίδας, τότε, τα οχήματα των θεών καθοδηγούνται αποτελεσματικά, κινούνται με ισορροπία και πορεύονται με ευχέρεια, ενώ τα άλλα κινούνται με κόπο. Γιατί το κακό άλογο, γέρνοντας, βαραίνει και σπρώχνει δυνατά προς τη γη όποιους ηνιόχους δεν το έχουν καλά γυμνασμένο. Εκεί, λοιπόν, εκδηλώνεται η πιο κρίσιμη προσπάθεια και δίνεται ο έσχατος αγώνας της ψυχής. 

Οι ψυχές που αποκαλούνται αθάνατες, όταν φθάσουν στην άκρη της αψίδας, περνούν έξω και εγκαθίστανται στην πλάτη του ουράνιου θόλου· όταν μάλιστα σταθούν εκεί, τις πηγαίνει γύρω–γύρω η περιφερική κίνηση, και, έτσι, αυτές βλέπουν τα πράγματα που είναι πέρα από τον ουρανό.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Σόλων ο Αθηναίος

Γηράσκω δ' αιεί πολλά διδασκόμενος».


Όταν ο Σόλων έγινε άρχων της Αθήνας το 594 π.χ., ο πλούτος, η δύναμη και η εξουσία, ανήκαν σε λίγους. Οι φτωχοί ήταν τόσο χρεωμένοι, που πολλοί από αυτούς είχαν γίνει δούλοι ή πωλούσαν τα παιδιά τους για να εξοφλήσουν τα χρέη.

Ο Σόλων, άνθρωπος σοφός και δίκαιος, αφού αρνήθηκε να γίνει τύραννος και να στηρίξει την ολιγαρχία, θέσπισε τον νόμο Σεισάχθεια για να απαλλάξει τους φτωχούς από τον φόρτο των χρεών (σσ. σείω + άχθος, δηλ. αποσείω το χρέος). 


 Με τη Σεισάχθεια, ο νομοθέτης ακύρωσε όλα τα συμβόλαια των φτωχών που ενεχυρίαζαν τον ίδιο τον εαυτόν τους και απαγόρευσε το δικαίωμα του πιστωτή να υποδουλώνει ή να φυλακίζει. Επίσης, απελευθέρωσε τη γη της Αττικής από τις πολυάριθμες υποθήκες, καταργώντας τες.

Ο Σόλων περιόρισε τον αριθμό των στρεμμάτων γης τα οποία μπορούσε να κατέχει ένα άτομο και θέσπισε μεγάλα πρόστιμα για όσους μεγαλοκτηματίες εξήγαγαν σιτηρά, ανατρέποντας την οικονομική ζωή της Αθήνας.


Δεν έθεσε όρια στα επιτόκια, όμως καταπολέμησε την τοκογλυφία, θεσπίζοντας κατώτατες τιμές στα βασικά είδη και εισήγαγε μία νοοτροπία, η οποία διατυπώθηκε αργότερα με σαφήνεια από τον Αριστοτέλη, ότι το χρήμα δεν είναι εμπόρευμα αλλά αποκλειστικά δημόσιο μέσο συναλλαγής. 

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε την τοκογλυφία αμάρτημα, ως ένα είδος κλοπής, αφού το χρήμα δεν μπορούσε να γεννάει άλλο χρήμα, (σ.σ. τόκος από το τίκτω).

Αν και η νομοθεσία του Σόλωνα δεν εμπόδισε λίγα χρόνια αργότερα τον Πεισίστρατο να γίνει τύραννος, έθεσε τις βάσεις για τον «χρυσό αιώνα» της Αθήνας, ο οποίος της προσέδωσε λάμψη που διαρκεί μέχρι σήμερα και ο ίδιος θεωρήθηκε από τις επόμενες γενιές πατέρας της Δημοκρατίας. 

2604 χρόνια αργότερα

Στη νεοφιλελεύθερη Ελλάδα της εξάρτησης και της παρακμής τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. 

Π. Πικραμένος