Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ένας λαός με αξίες



Υπάρχουν πολλές κατηγορίες εναντίον της Ελλάδας, αλλά όλες αυτές δικαιώνουν τον ελληνισμό! 

Η πατρίδα μας είναι ο χώρος μιας ανοιχτής δομής. Λειτουργούμε διαχρονικά με τις πολιτείες ή με μια πολλαπλή δομή, όπως ήταν η Αυτοκρατορία του Μεγαλεξάνδρου ή η Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Έχουμε μια αναρχική προσέγγιση της έννοιας του κράτους, διότι είμαστε ένας λαός με αξίες. Δεν βασίζουμε την οντότητά μας πάνω στις αρχές αλλά στις αξίες. Με άλλα λόγια, είμαστε τα παιδιά της Αντιγόνης κι όχι οι σκλάβοι του Κρέοντα. Βέβαια αυτό μας προκαλεί προβλήματα, αλλά μόνο οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα. 

Κι όπως δεν είμαστε όλοι στωικοί, πρέπει να πατήσουμε πάνω στις έννοιες της αντίστασης και της θυσίας για να μην γονατίσουμε. 

Κι αν πολλοί ερμηνεύουν τις κινήσεις μας ως χαοτικές, είναι απλώς διότι δεν υπολογίζουν την χρονική πολυπλοκότητά μας και ότι έχουμε μάθει να ζούμε μακράν της ισορροπίας, διότι θέλουμε να δημιουργήσουμε όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους, δηλαδή για την ανθρωπότητα. 

Τότε πώς να διαχειριστούμε με άλλο τρόπο τα προβλήματά μας; Ξέρουμε όλοι ότι οι αρχές μας είναι αυθαίρετες κάθε φορά που απέκτησαν δύναμη μετατράπηκαν σε δικτατορίες, οι οποίες καταπάτησαν τα δικαιώματα του λαού μας. 

Κατά συνέπεια, είναι ορθολογικό να είμαστε επιφυλακτικοί προς αυτές τις τάσεις της κανονικοποίησης για το δήθεν κοινό όφελος. Δεν είμαστε συντηρητικοί, διότι είμαστε παραδοσιακοί κι όταν δεν είμαστε ούτε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε ένας παλιός λαός με όλη τη σημασία της έννοιας. 

Δίνουμε μεγάλη σημασία στους ανθρώπους μας, διότι ξέρουμε ότι είμαστε λίγοι και σπάνιοι. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να σπαταλήσουμε ανθρωπιά. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποί μας είναι η γη μας και με τη διασπορά μας ζούμε βιωματικά την έννοια της ελεύθερης δομής, η οποία είναι de facto και de jure ανεξάρτητη από τη λεγόμενη κρατική μας οντότητα. 

Είμαστε συνειδητοποιημένοι με την ιδέα ότι το κράτος έχει ανάγκη από το λαό και όχι το αντίθετο, αλλιώς δημιουργείται μια δημόσια εξάρτηση που συνεχίζεται και μετά τη σύνταξη έως την απελευθέρωση του θανάτου. Στο κάτω κάτω της γραφής, ακόμα και το σύνθημα της επανάστασης δεν αφορά στο κράτος αλλά στην ελευθερία και τον θάνατο. 

Μόλις σκεφτόμαστε κρατικά, αναπαράγουμε τα νοητικά σχήματα του συστήματος, το οποίο έχει υπόσταση μόνο όταν καταπατά ανθρώπους, για να εξασφαλίσει την εξουσία του πάνω στα ανώνυμα άτομα. 

Κι όταν θυμόμαστε τον Προμηθέα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι τον έδεσαν πάνω στο βράχο του Καυκάσου, το Κράτος και η Βία.  

Διαχρονικά θέλουμε την ελευθερία της σκέψης μας μέσω της δράσης του φωτός και δεν σεβόμαστε τους θύτες, διότι αγαπάμε τα θύματα.

Ακόμα και η γενοκτονία μάς δίδαξε το ίδιο σχήμα και αν δίνουμε τόσο λίγη σημασία στο παρόν είναι γιατί ξέρουμε ότι είμαστε λαός του χρόνου και όχι του χώρου. Οι νεκροί μας και οι αγέννητοί μας καθορίζουν την ύπαρξή μας ως γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. 

Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να μας πλήξει μια τεχνητή κρίση, διότι ως λαός έχουμε ζήσει και πεθάνει με αμύθητες δυσκολίες. 

Μας αρέσει να μαθαίνουμε και να ανακαλύπτουμε, και τα εμπόδια είναι μόνο για να τα ξεπεράσουμε. 

Η ζωή μας δεν ήταν ποτέ εύκολη, δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι, διότι δίνουμε αγώνα για όλα και για τις αξίες μας. 

Ν. Λυγερός


Ελευθερία από την ειμαρμένη


Υπάρχουν δύο εκδοχές της ελευθερίας, δυο σημαινόμενα με το ίδιο σημαίνον – δυο πραγματικότητες ριζικά διαφορετικές που χαρακτηρίζονται με το όνομα «ελευθερία».

Πρώτη (αν και χρονολογικά δεύτερη) η αντίληψη που διαμόρφωσε το ατομοκεντρικό πολιτιστικό «παράδειγμα» (το μεταρωμαϊκό δυτικοευρωπαϊκό) – είναι η κοινή σημερινή μας αντίληψη

Ελευθερία ονομάζουμε τη δυνατότητα (ή το ατομικό «δικαίωμα») απεριόριστων κατά το δυνατό επιλογών. Να επιλέγω, όχι να μου επιβάλλουν. Να διαλέγω πολίτευμα, κυβέρνηση, κοινωνική ιδεολογία, μεταφυσικές «πεποιθήσεις», εφημερίδα, κανάλι, αναγνώσματα, ενδυμασία, εμφάνιση, σεξουαλική συμπεριφορά.

Με βάση αυτή την εκδοχή της ελευθερίας οργανώνεται σήμερα η λειτουργία της αγοράς (τυπικό υπόδειγμα το «σούπερ μάρκετ»), αλλά και το πολυκομματικό πολιτικό σύστημα, σε ποσοστό συνεχώς αυξανόμενο η λειτουργία της εκπαίδευσης, η λογική της δημοσιογραφίας, η αποτίμηση της καλλιτεχνικής παραγωγής, η αλλοτριωμένη σε ιδεολογία θρησκευτικότητα. 

Η ελευθερία ως ατομικό δικαίωμα, ατομική διεκδίκηση, κατάκτηση αθροιστικά συλλογική, θεμέλιο του Δικαίου, βάση του συνδικαλισμού και κάθε μορφής οργανωμένου βίου, συνιστά την ταυτότητα του πολιτιστικού μας «παραδείγματος», του τρόπου να υπάρχουμε, να σκεπτόμαστε, να θέλουμε και να ενεργούμε σήμερα.

Μοιάζει να απουσιάζει από το επίπεδο του συνειδητού (να αγνοείται ή ασυνείδητα να απωθείται) η πρόδηλη πραγματικότητα ότι η ελευθερία των επιλογών είναι εξ ορισμού (καταγωγικά) παγιδευμένη. Παγιδευμένη στις δυναστικές απαιτήσεις του ορμέμφυτου εγωκεντρισμού, της ενστικτώδους ιδιοτέλειας, στις περίτεχνες, μεθοδικές εκμεταλλεύσεις των παντοδύναμων ορμών από την ψυχολογική υποβολή και χειραγώγηση: Δηλαδή από τη διαφήμιση, την προπαγάνδα, την ηδονικά καμουφλαρισμένη (και γι’ αυτό κατά κανόνα ανεπίγνωστη) «πλύση εγκεφάλου».

Νομίζουμε ότι επιλέγουμε οδοντόκρεμα, κόμμα, ιδεολογία, «πεποιθήσεις» και συμπεριφορές του γούστου μας, της απόλυτας δικής μας προτίμησης. Και στην πραγματικότητα, έχουν επιλέξει άλλοι «πριν από μας, για μας», με αποκλειστικό κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα, έξοχοι μαστόροι της παραπλάνησης, του εξουσιασμού των δικών μας ορμών.

Ο Ντοστογιέφσκυ λέει ότι «υπάρχει μία και μόνη πραγματικότητα ελευθερίας: να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον εαυτό του». Είναι η δεύτερη εκδοχή, αντίληψη, εμπειρική βεβαιότητα. Προϋποθέτει (αλλά και γεννάει) διαφορετικό «τρόπο» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, διαφορετικό πολιτιστικό «παράδειγμα». 

Να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον εαυτό του, σημαίνει: να μην δεσμεύεται σε προκαθορισμένες από τη φύση του αναγκαιότητες, σε ορμέμφυτες ενστικτώδεις επιταγές, δηλαδή απρόσωπες, αυτονομημένες από τη μοναδικότητα της σκέψης, της κρίσης, της απόφασης του λογικού υποκειμένου. 

Η ελευθερία στην οπτική αυτή ταυτίζεται με την υπαρκτική εταιρότητα: τον μοναδικό, ανόμοιο και ανεπανάληπτο τρόπο της ύπαρξης, τον ανυπότακτο στους προκαθορισμούς (αναγκαιότητες) που συγκροτούν την ομοείδεια (ομοιομορφία) της φύσης.

Kάθε έμβιο υπαρκτό υπάρχει με τον δεδομένο τρόπο του είδους στο οποίο ανήκει. Mόνο ο άνθρωπος είναι προικισμένος με τη δυνατότητα να ενεργεί την ύπαρξή του με τον τρόπο της ελευθερίας: «Nα είναι αυτό που δεν είναι, να μην είναι αυτό που (από τη φύση του) είναι» (Σαρτρ). Nα υπάρχει, όχι ως φυσικό άτομο, αδιαφοροποίητη μονάδα ομοειδούς συνόλου, αλλά ως απροκαθόριστα ενεργούμενη υπαρκτική ετερότητα: ως πρόσωπο. 

Nα πραγματώνει την ύπαρξη ως μοναδικότητα σχέσης.
Bέβαια, η προσωπική ελευθερία της σχέσης συνιστά μόνο δυνατότητα του φυσικού ατόμου – το φυσικό άτομο μόνο αυθυπερβαίνεται ως ελευθερία, δεν αυτοαναιρείται υπαρκτικά, οι φυσικοί περιορισμοί χρόνου, χώρου, φθοράς, θανάτου, παραμένουν δεδομένοι.

Oι Eλληνες δέχτηκαν τον χριστιανισμό διακινδυνεύοντας τα πάντα (εκχριστιανίστηκαν ταχύτατα, στη διάρκεια των δύο πρώτων αιώνων, όταν μαίνονταν οι διωγμοί της ρωμαϊκής εξουσίας ενάντια στους Xριστιανούς), γιατί στη χριστιανική μαρτυρία αναγνώρισαν απάντηση στον πόθο για πληρωματική υπαρκτική ελευθερία.

H ύπαρξη για τους Eλληνες ήταν καταγωγικά υποταγμένη στην «ανάγκη». H ανερμήνευτα δεδομένη συμπαντική λογικότητα (ο «ξυνός» / κοινός λόγος) προηγείται και καθορίζει τον τρόπο της ύπαρξης και συνύπαρξης των υπαρκτών. Aκόμα και ο Θεός, Aιτιώδης Aρχή του υπάρχειν, οφείλει να είναι αυτό που η λογική συγκρότηση της πραγματικότητας απαιτεί. Δεν υπάρχει περιθώριο υπαρκτικής ελευθερίας: ο Θεός είναι καταδικασμένος σε αθανασία, ο άνθρωπος καταδικασμένος σε θάνατο.

Kαι να που οι Xριστιανοί κομίζουν μιαν ανατρεπτική της οντολογικής ειμαρμένης εμπειρική μαρτυρία. Δεν εξαγγέλλουν καινούργια «θρησκεία», συγκροτούν καινούργια «εκκλησία»: πραγμάτωση και φανέρωση καινούργιου τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης. Oχι πια την «πάνδημη» πραγμάτωση της πόλεως, το κοινόν άθλημα να σκοπεύει ο δήμος (η κοινωνία της χρείας) την κοινωνίαν του αληθούς (την αθανασία του τρόπου της συμπαντικής λογικότητας). 

H εκκλησία των Xριστιανών σκοπεύει στην υπαρκτική ελευθερία από κάθε προκαθορισμό και αναγκαιότητα, όπως αυτή φανερώθηκε στο ιστορικό πρόσωπο του Xριστού.
Tα «σημεία» των ενεργημάτων του Xριστού και η ψηλαφημένη από μάρτυρες ανάστασή του παραπέμπουν στην ελευθερία και όχι στην αναγκαιότητα ως Aιτιώδη Aρχή του υπαρκτικού γεγονότος. 

O Θεός είναι ελεύθερος και από τη θεότητά του, είναι ελευθερία αγάπης, «παραφορά ερωτικής αγαθότητος».
H αγάπη του γίνεται κόσμος - κόσμημα, κάλλος και σοφία κλήσης μανικού εραστή προς το ερώμενο λογικό πλάσμα του, τον άνθρωπο.

Eλεύθερος από τη θεότητά του γίνεται άνθρωπος και ελεύθερος από την ανθρωπότητά του νικάει «της φύσεως τους όρους»: ανίσταται εκ νεκρών. Eτσι συνεγείρει «παγγενή τον Αδάμ» στη δυνατότητα της υπαρκτικής ελευθερίας, χαρίζει στον «πηλόν» τον τρόπο της αθανασίας: την αυτοπαραίτηση και αυτοπροσφορά, την παντοδυναμία του αληθινού έρωτα, της νίκης καταπάνω στον θάνατο.

Λέμε «πάσχα» το πέρασμα στην δίχως όρια ελευθερία.
Tου Χρηστου Γιανναρα

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ

Ομιλία στα 70στά γενέθλια του.. 

Γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1889 στο Walworth μια γειτονιά του Λονδίνου
και πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1977 στην Ελβετία

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω
ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν
να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Ακόμα περισσότερο όταν δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν
έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ
για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΛΗΘΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και να
κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα
από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό».
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα
να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω
να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή
που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα
ότι, οι σκέψεις μου με έκαναν ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιάς μου
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα αυτό το λέω
ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι, δεν
πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις
και οποιαδήποτε προβλήματα αντιμετωπίζουμε
με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
Αυτό το λέμε
ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι,
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

"Πως η GOLDMAN SACHS κυβερνά τον κόσμο". Βιβλιοπαρουσίαση


Συνέντευξη του Μαρκ Ρος στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Στην Αθήνα ξαναβρέθηκαν, αυτές τις μέρες, ο Σόρος και τα στελέχη της Goldman Sachs, τα δύο ονόματα που συνοδεύουν την ελληνική κρίση, αλλά και δύο ονόματα που προξενούν ανατριχίλα, λόγω του ρόλου τους στις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία. Ο Σόρος γονάτισε τη Βρετανία το 1992, η Λιμπερασιόν περιέγραψε το 2010 την Γκόλντμαν ως «τράπεζα-βαμπίρ», που «ρουφάει το αίμα» των πελατών-θυμάτων της.

Στην Αθήνα βρέθηκε όμως αυτές τις μέρες και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο», Μαρκ Ρος. Το βιβλίο του, όπως και αυτό της Ναόμι Κλάιν για το «Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής», γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς μια συγχυσμένη έως πανικόβλητη ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.

Toν Φεβρουάριο του 2010, ο «Κ. τ. Ε.» απεκάλυπτε, για πρώτη φορά, τον ρόλο της Goldman ως αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελλάδα. Ρόλος ακόμα πιο αξιοσημείωτος, αφού, η ισχυρότερη παγκοσμίως τράπεζα, «αρχηγός» της επίθεσης των «αγορών» κατά της χώρας μας, πληρωνόταν επίσης αδρά ως … σύμβουλος διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις! Ο «γιατρός», που διαλέξαμε για την οικονομία μας, και ξέρει τα πάντα για μας, κέρδιζε ταυτόχρονα οργανώνοντας στοίχημα στον θάνατό μας.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».

Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs διευθύνει («κυβερνά» στην ελληνική μετάφραση) τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Αντιμετώπισε κάποια στιγμή, μας επιβεβαίωσαν πηγές της γαλλικής προεδρίας, την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.

Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα (ελληνικά στα «Τετράδια», αρ. 57-58), τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.

«Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».

Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.

Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ., μας λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.

Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα, παρατηρούμε στον κ. Ρος. Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:

«Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν. 


Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν deals. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».

Η άποψη Ρος είναι βέβαια η «πολιτικά ορθόδοξη» άποψη που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο της Μοντ σήμερα. Για τη γαλλική και όχι μόνο «πολιτική ορθοδοξία», υπάρχουν ορισμένα αξιώματα: δεν υπάρχουν συνωμοσίες, δεν πρέπει να αναφέρονται λέξεις όπως «εθνικοποίηση» ή «προστατευτισμός» και μερικά ακόμα. 

«Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα». 
Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κυττάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό. ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!

Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της. Οι τροτσκιστές σκέφτηκαν τον εισοδισμό, η Γκόλντμαν τον εφήρμοσε όμως επιτυχώς! «Είναι πολύ καλός ο όρος εισοδισμός», μας απαντάει ο Ρος, «και ξέρουν να τον εφαρμόζουν καλά. Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά. 
Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες. Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».
 
«Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους. 

Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».

Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική», παίρνει την πρόνοια να μας πει ο Ρος για την Γκόλντμαν, προτού εξηγήσει ότι υπάρχει «μια κληρονομιά της διαμάχης του 19ου αιώνα μεταξύ προτεσταντικών και εβραϊκών τραπεζών». 


Αν ο συγγραφέας διαψεύδει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με εβραϊκή τράπεζα σήμερα, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διαμάχη των Εβραίων και Προτεσταντών τραπεζιτών, τον … 19ο αιώνα όμως. «Το μόνο κεφάλαιο του βιβλίου που ο εκδότης μου θα προτιμούσε να μην είχα γράψει!» Και εδώ άλλωστε παίρνει την πρόνοια να τονίσει ότι «η ίδρυση των εβραϊκών τραπεζών οφείλεται στον αντισημιτισμό των προτεστανταντικών»! 
Αναγνωρίζει πάντως ότι του θυμίζει Βίβλο η δήλωση του Μπλακφέιν ότι «επιτελεί το έργο του Θεού», αυτό όμως, σπεύδει να διαβεβαιώσει, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει κάποια μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, αν και «βεβαίως, το τραπεζικό λόμπυ είναι πάρα πολύ ισχυρό». Κλείνει τελικά τη συζήτηση λέγοντας ότι «είναι καλύτερα να μην μιλάμε για τις σχέσεις θρησκείας και τραπεζών».

Η δυτική κοινωνιολογία ερεύνησε εξαντλητικά τον ρόλο Αγγλοσαξώνων, Ισπανόφωνων, ομοφυλόφιλων, γυναικών, όλων των κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κλπ. ομάδων, συχνά υιοθετώντας νόμους για την αντιπροσώπευσή τους, πλην μίας. ‘Ισως δεν πέρασε από το μυαλό όσων επέβαλαν αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ότι, αντί να προστατεύουν τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, μάλλον τον τροφοδοτούν!

«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», μας λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»

Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 6.4.2011

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

"Το τελευταίο μάθημα στη ΣΕΘΑ"

Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ


Στίς 24 Σεπτεμβρίου 2010 είχα γιά μία ἀκόμη φορά τήν τιμή νά διδάξω στήν Σχολή Eθνικής Aμύνης (ΣΕΘΑ) τήν ὑψηλή στρατηγική του Φιλίππου καί του Αλεξάνδρου. Είπα στούς σπουδαστές ότι δέν προσήλθα γιά νά τούς ὁμιλήσω αλλά γιά νά τούς αποχαιρετίσω. Θά ήταν τό τελευταίο μου μάθημα. 

Πρέπει νά ξέρει κανείς πότε πρέπει νά αποχωρεί και εν συντομία, τούς εξήγησα τίς έννοιες της Στρατηγικής καί της Τακτικής καί τίς προσδιόρισα μέ τά ερωτηματικά «τί;», «γιατί;», «πόσο;» (σέ χρονική καί τοπική έκταση) καί «πως;», «μέ τί;». στην συνεχεία εξήγησα γιατι ο στρατός σήμερα δέν ασκεί στρατηγική, είναι όμως ο κυριώτερος βραχίονας της Στρατηγικής.  
 
Στρατηγική, χωρίς ισχυρό στρατό, ειναι θεωρία χωρίς πράξη καί επί του προκειμένου ισχύει τό Λατινικό: «Theoria sine praxe est currus sine axe» (=Θεωρία χωρίς πράξη ειναι χωρίς αξονα αμάξι).
 
Τόν στρατό, τόνισα, δέν τόν θέλουμε γιά νά κάνουμε πόλεμο, αλλά γιά νά αποφεύγουμε τόν πόλεμο και τόν εξευτελισμό σέ περίπτωση πολέμου. Πάντα θά έχει ισχύ τό αίτημα του Γάλλου στρατάρχη Λυωταί: «Δώστε μου πολύ στρατό, γιά νά μήν χρειαστεί νά τόν χρησιμοποιήσω», πού είναι παραλλαγή του Λατινικοῦ «Si vis pacem, para bellum» (=αν θέλεις ειρήνη, παρασκευάζου γιά πόλεμο).
 
Ο πόλεμος, δυστυχώς, είναι τό θλιβερό πεπρωμένο του ανθρώπου. Επί γραπτής ιστορίας 3.000 ετών είχαμε μόνον 240 χρόνια ειρήνης! Μιά δική μου νεανική έρευνα έδειξε τι από τό 1945 μέχρι τό 1969, δηλαδή σέ διάστημα 24 ετών, είχαμε 55 πολέμους. Κι εαν σ' αυτούς προσθέσουμε τούς 320 εμφυλίους, τότε φθάνουμε στό θλιβερό προνόμιο νά έχουμε έναν πόλεμο κάθε μήνα. Μετά τό 1969 έχασα τό λογαριασμό!
 
Ο πόλεμος, από πολλές καί ποικίλες μορφές θά εξακολουθεί νά είναι ενδημικό φαινόμενο, εφόσον, όπως γράφει ο Θουκυδίδης, η φύση του ανθρώπου θά παραμένει ίδια. Δυστυχώς, αντί νά καλυτερεύει, χειροτερεύει. 

Συνεπώς, θά δικαιώνεται διαρκώς ο Ηράκλειτος, πού πρώτος επεσήμανε τό «Πόλεμος πάντων πατήρ, πάντων δέ βασιλεύς».
 
Ασφαλώς όλοι οι λαοί λατρεύουν καί τραγουδούν τήν ειρήνη. Γράφει ο δικός μας Παλαμάς: «Τί κι αν του πολέμου τό χορό χορεύω/γονατιστός ειρήνη ἐσέ λατρεύω». Οστόσο η ειρήνη, γιά νά εκφραστεί μέ μία φράση του εθνικού μας ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, ειναι «ένα πλανερό μαγνάδι». 

Γιά τήν ειρήνη ισχύει πάντα αυτό πού εχει γράψει στούς «Νόμους» του ο Πλάτων: «εν γάρ καλο εισιν ου πλειστοι των ανθρώπων ειρήνην, τουτο ειναι μόνον ονομα, τω δη εργω πάσαις πρός πάσας τάς πόλεις αεί πόλεμον εκήρυκτον κατά φύσιν ειναι». Καί τό γιατί, τό εξηγε ο φιλόσοφος μέ έναν τρόπο πού θά ζήλευε ο Κάρολος Μάρξ: «Διά γάρ τήν των χρημάτων κτήσιν πάντες οι πόλεμοι γίνονται». Αυτό τό λέει στόν διάλογο «Φαίδων».
 
Σήμερα ζουμε τήν αυταπάτη μιας ειρήνης. Ας τό δεχθούμε έτσι. Μόνον πού δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνάμε αυτό πού μας κληροδότησε ο στρατηγός Ντέ Γκώλλ: «Η ιστορία κάθε πολέμου αρχίζει από τόν καιρό της ειρήνης». Γι αυτό κάθε κράτος πραγματικά φιλειρηνικό πρέπει νά έχει πάντα καλό στρατό. 
 
Τόν καλό στρατό δέν τόν κάνουν τά πολεμικά μέσα. Λέει ὁ Θουκυδίδης: «άνδρες πόλις, οι τείχη καί νιες ανδρών κεναί». Τόν καλό στρατό τόν κάνει η καλή ποιότητα των αξιωματικων καί στρατιωτών. Ἡ σκληρή εκγύμναση καί η πειθαρχία. 

 Ἡ πειθαρχία ήταν τό μεγάλο πολεμικό μυστικό της Σπάρτης. Αυτή –μέ τίς αναγκαίες αλλαγές– εγινε κύριο συστατικό των στρατών πού οργάνωσαν ο Μέγας Φίλιππος καί ο γυιός του Αλέξανδρος. Η disciplinα έκανε ἀακατάβλητο τόν ρωμαϊκό στρατό. Η πειθαρχία υπήρξε η βάση του νεώτερου γερμανικού στρατού. 

Ο μεγάλος στρατηγός, ο Μόλτκε ο πρεσβύτερος, ο οργανωτής του πρωσσικού στρατού, είχε πει: «από τή στιγμή πού ένας στρατιώτης θά εμφανισθεί μέ αγυάλιστο κουμπί, έχει γίνει η αρχή γιά τή διάλυση του στρατού».
 
Οι αρχαίοι Ελληνες πρωτοπόρησαν καί σέ θέματα στρατηγικής καί σέ θέματα τακτικης,  γιατί η βάση του στρατού τους ήταν η φάλαγγα, η οποία στηρίζεται στήν πυκνότητα, στή συνοχή, κάτι πού  είχε –πέρα από αλλα στοιχεία– απόλυτη πειθαρχία.
 
Γιά νά φθάσω στόν Αλέξανδρο, ξεκινώ από τήν Σπάρτη. Πρώτοι οἱ Σπαρτιάτες εγκατέλειψαν τό άλογο καί τό άρμα καί στηρίχθηκαν στή φάλαγγα. Τό πέλμα νίκησε τήν οπλή: Τό δόρυ νίκησε τό τόξο καί τό ακόντιο.  

Οι Σπαρτιάτες καθόρισαν τίς αρχές της επιστημονικής διεξαγωγής του πολέμου. Κι ακόμη έθεσαν τίς βάσεις σε αυτό πού ονομάζεται πολιτισμός του πολέμου. Όσο περίεργα κι αν ακούγεται αυτό. Η ευγένεια ως στοιχείο καλής κοινωνικής συμπεριφοράς, ξεκίνησε από τό στρατό. Παραπέμπω στή λέξη «ιπποτισμός». Αυτή την ιπποτική συμπεριφορά –καί όχι μόνον οι νίκες– ανέδειξαν τόν Αλέξανδρο ως τήν κορυφαία στρατιωτική φυσιογνωμία. 
 
Έκλεισα τήν ομιλία μου μέ μιά φράση του μεγάλου Κινέζου θεωρητικού του πολέμου Σούν Τσού (4ος αιώνας π.χ.):
«Η τέχνη του πολέμου εΙναι ζωτικής σημασίας γιά τό κράτος. Είναι θέμα ζωής καί θανάτου, δρόμος πρός τή σωτηρία και τήν καταστροφή. Γι αυτό δέν πρέπει σέ καμμία περίπτωση νά παραμελείται».
 
Πηγή: Εστία 17/12/2010

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

1821-Xωρίς προϋπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται



Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου». Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. 

Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός (από τον προσκυνημένο στον Ιμπραήμ, Νενέκο) είναι μέσα στα γονίδια μας. Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός. 

ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση». Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασημαντοποιήθηκε η διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ' ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι». 

ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση· ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι». Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει. Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού. Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα. Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως. 

ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές. Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος. Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά. Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες. Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε. Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί. 

ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν. Για να επαναστατήσεις πρέπει να υπάρχεις ως σύνολο με βαθιές καταβολές αυτοσυνειδησίας. Από το τίποτε δεν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, η παρούσα πολιτική και πνευματική μας ανυπαρξία. Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης έχει δια τυπώσει μια αρχή που είναι κανόνας στη Φυσική και την ανθρώπινη ζωή: «Ουδ' αν το μη ον ποιήσαι τι ούτε υπό του μη όντος γένοιτ' αν τι». Τη φράση αυτή διεθνοποίησε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής του Α' μ.Χ. αιώνος Πέρσιος, με τη δική του απόδοση: «Ex nixilo nihil» (Εκ του μηδενός παράγεται μηδέν). Πώς, λοιπόν, αν η εθνική υπόσταση του επαναστατημένου λαού ήταν μηδενική, θα μπορούσε να προκύψει εθνικό κράτος; Το γεγονός ότι στον παρόντα καιρό επιδέξια μηδενικά επιπλέουν και κυριαρχούν είναι ίσως το μόνο ισχυρό αντεπιχείρημα. 

ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ απέκτησα την ικανότητα να βλέπω όχι το παρελθόν αλλ' ίσως καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Αυτή την πολιτική της εθνοκτονίας την είχα καταγγείλει συχνά με τα άρθρα μου στον Ελεύθερο Τύπο σε παλαιότερη εποχή. Θα μπορούσα σήμερα τα λεγόμενα για το 1821 να τα θεωρήσω αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή τεχνουργήματα μιας ηροστράτειας (από αυτόν που έκαψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο για να δοξασθεί τ΄όνομά του) δοξομανίας ή λοξομανίας. Όχι, πρόκειται για μια ευρύτερη συνωμοσία, που σκοπεί στην υπονόμευση των πνευματικών και ηθικών θεμελίων του ελληνικού λαού. Πρόκειται για μια πολιτική που «πλασάρισε» ο μισέλληνας Άγγλος πολιτικός λόρδος Λοντόντερι διαρκούντος του Αγώνος: «Η Ελλάς πρέπει να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, ο δε λαός της να γίνει μικρόψυχος, όπως τα έθνη του Ινδοστάν». Προφανώς, για να είναι ευκολοκυβέρνητος. 

Ο ΛΑΟΣ όμως αυτός δεν έγινε ευκολοκυβέρνητος παρά τα 400 και πλέον χρόνια δουλείας. Τη μαρτυρία για τον πόθο του προς εθνική αποκατάσταση από τα πρώτα χρόνια της δουλείας παρέχει ο Τούρκος ιστορικός Αχμέτ Δζεβδέτ μπέης με τα ακόλουθα: «Η προς επανάστασιν ροπή των Ελλήνων είναι υπόθεσις παλαιά. Όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ Β' ο Πορθητής εκυρίευσε την Πάλιν, ήτο φυσικόν ότι εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων έμεινεν ο προς επανάκτησιν της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας πόθος». 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ισχύει το αρχαίο λεχθέν: «Πενθείν ου χρη· Νέμεσις γαρ».

του Σαράντου Καργάκου 

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Μάχη των Οχυρών "Γερμανικαί φιλοφρονήσεις"


Ο Επιτελάρχης του ΧΧΧ Γερμανικού Σώματος Στρατού, εξεφράσθη ως εξής προς τον μεταβάντα εις Καβάλαν Αντιστράτηγον Δέδεν, διοικητήν της Ομάδος Μεραρχιών.

Επολεμήσατε θαυμάσια, το πυροβολικόν σας ήτο υπέροχον, αι
πλαγιοφυλάξεις σας αποτελεσματικώταται. Μόλις εκινείτο και μια
ομάς μάχης, εδέχετο επιτυχώς βολήν.

Όταν δε αυτός επιτελάρχης επληροφορήθη πόσον ασθενές πυροβολικόν διετίθετε εις την γραμμήν των οχυρών απήντησεν:

Είσθε αξιέπαινοι διότι επροξενήσατε εντύπωσιν μεγάλης ισχύος και
μεγίστης αφθονίας μέσων η οποία ήτο δυνατόν να επιδράση εις τας
αποφάσεις της Γερμανικής Διοικήσεως.

Γερμανός Αξιωματικός της Αεροπορίας εδήλωσεν εις τον αυτόν Αντιστράτηγο ότι, ο Ελληνικός Στρατός είναι ο πρώτος στρατός εις τον οποίον τα αεροπλάνα καθέτου εφορμήσεως (Στούκας) δεν ενέσπειραν πανικόν.
Οι στρατιώται σας αντί να φεύγουν αλλόφρονες, όπως εγένετο εις
την Πολωνίαν και την Γαλλίαν, μας επυροβόλουν από τας θέσεις των.

Ο διοικητής της 72ας Γερμανικής Μεραρχίας ήτις έδρασεν εις το υψίπεδον
Κάτω Νευροκοπίου, ομιλών εις Σέρρας μετά του Αντιστράτηγου Δέδε,
εξέφρασεν ανεπιφύλακτον θαυμασμόν διά την μαχητικότητα των Ελληνικών στρατευμάτων και την αξίαν της οχυρώσεως, γεγονός άλλως τε όπερ γενικώς ανεγνώρισαν οι ανώτεροι Γερμανοί διοικηταί μονάδων.

Επολέμησα, είπεν, εις την Πολωνίαν και την Γαλλίαν, αλλ’ ουδαμού
συνήντησα τόσον αποτελεσματικήν και φθοροποιόν αντίστασιν όσον
εις την Ελλάδα.

Ο διοικητής του XVIII Γερμανικού Σώματος Στρατού Boehme όπερ έδρασε προ εκπόρθησιν της οχυρωμένης τοποθεσίας Μπέλες - Νέστος, έλεγεν εν
Θεσσαλονίκη εις τον επιτελάρχην του ΤΣΑΜ (Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας).

Είχομεν ακούσει να ομιλούν δια την γενναιότητα και τον ηρωισμόν
τον οποίον επέδειξαν οι στρατιώται σας. Επολεμήσατε θαυμάσια!
Θαυμάσια! Και πάλιν σας συγχαίρω εγκαρδίως.

Ο Στρατηγός Paul Hasse εις άρθρον του υπό τον τίτλον «Οι ανδρείοι
Έλληνες» δημοσίευσεν εις Γερμανικήν εφημερίδα, έγραφε μεταξύ άλλων:

Την 6ην Απριλίου τα Γερμανικά στρατεύματα επιτέθησαν κατά της
γραμμής Μεταξά, κειμένης ανατολικώς του Αξιού. Τα επιτιθέντα
συντάγματα είχον ήδη πείραν διασπάσεως οχυρωμένων γραμμών
εκ προηγούμενων εκστρατειών εις τας οποίας είχον λάβει μέρος. 
Οι Έλληνες όμως φρουροί των οχυρών, ημύνθησαν παρά τα
φλογοβόλα και τας χειροβομβίδας, μετά σκληρού φανατισμού,
ανάλογον τουοποίου δεν είχον συναντήσει οι Γερμανοί στρατιώται εις
ουδεμίαντων προηγουμένων εκστρατειών των. Εφ’ όσον και εις
ακόμη στρατιώτης ηδύνατο να παραμείνη εις το Οχυρόν του επυροβόλει.

Ο στρατηγός Von Schoerner εις συνομιλίαν του προς Έλληνα Συνταγματάρχην είπε:

Μάχομαι από ενός και ημίσεως έτους και επολέμησα εις όλα τα
μέτωπα του παρόντος πολέμου. Οφείλω να ομολογήσω ότι την
γενναιότητα του Έλληνος στρατιώτου δεν την συνήντησα πουθενά.
δεν το λέγω αυτό ως φιλοφρόνησιν αλλά διότι είναι πραγματικότης.

Ο Συνταγματάρχης Σράιμπερ είπεν ότι :
Αποτελεί αίνιγμα πώς με τόσον ολίγα μέσα και τας παρουσιασθείσας
πάσης φύσεως δυσχερείας, επιτεύχθη εν σχετικώς βραχεί χρόνω η
γενομένη οχύρωσις.

Ο Στρατάρχης Φον Λιστ εις την αμέσως μετά τον αγώνα ημερησίαν διαταγήν του ανεγνώρισεν ότι οι Έλληνες υπερασπίσθησαν την πατρίδα των γενναίως και συνέστησεν εις τους Γερμανούς στρατιώτας όπως αντικρύσουν και μεταχειρισθούν τους Έλληνας αιχμαλώτους όπως αξίζει εις γενναίους στρατιώτας.

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

«Τ΄ Άγιον Όρος» του Φώτη Κόντογλου


Στο τέλος παραδόθηκε στον τουρισμό και το μεγάλο κάστρο της Ορθοδοξίας, τ' Αγιον Όρος.

Σ' αυτό το περιβόλι της Παναγίας, που, κατά το θέλημά της, δεν το πάτησε θηλυκό ποδάρι, είτε από άνθρωπο είτε από ζωντανό, μπαινοβγαίνουνε τώρα χιλιάδες άνθρωποι από κάθε φυλή, άλλοι με πίπες στο στόμα, άλλοι με κοντά βρακιά, άλλοι μισόγυμνοι, με κουβέντες, με γέλια, αφού πηγαίνουνε για να διασκεδάσουνε, όπως είναι κουρασμένοι από τις δουλειές τους, από τις επιχειρήσεις τους, από τις μηχανές, από τα τραίνα, από τ' αεροπλάνα, από τα παπόρια, από τ' αυτοκίνητα, από τα θέατρα, από τα λουτρά, από τα ξενοδοχεία, κι από όλα τα άλλα που καταγίνουνται στην πατρίδα τους.

Αλλά, κι εδώ που έρχουνται, κουβαλάνε μαζί τους τη μυρουδιά απ' όλα αυτά, και γι' αυτό δεν είναι σε θέση να νοιώσουνε τίποτα κι είναι ακατάνυκτοι, ολότελα ξένοι στα προαιώνια μυστήρια που κλείνει μέσα του τ' Αγιον Όρος.

Γιατί, πώς είναι τρόπος να μεταδοθεί εκείνη η πνευματική ευωδία σε ανθρώπους που δεν έχουνε πνευματική όσφρηση; Πώς να νοιώσουνε όσα βλέπουνε κι ακούνε, αφού αυτά είναι καρποί υπερούσιοι κι αποκαλυπτικοί της ευσέβειας, της προσευχής, της υψηλής θεωρίας; 

Δεν φταίγουν αυτοί οι άνθρωποι, που κάποιοι απ' αυτούς είναι αγαθοί και ταπεινοί, αλλά βρίσκουνται ολότελα μακρυά από την κατάσταση που πρέπει να βρίσκεται όποιος γνωρίζει πως εκείνο το μέρος δεν είναι τόπος για αναψυχή, ή για περίπατο, ή για διασκέδαση, ή και ακόμα για μάθηση, αλλά έχει γραμμένη απάνω του τούτη την επιγραφή: 

«Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ έστιν άλλο, ειμή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του ουρανού».

Δεν γνωρίζουνε, οι δυστυχείς, πως αυτά που βλέπουν και που ακούγουν, δεν καταλαβαίνουνται με τον νου. Που να υποθέσουνε πως μήτε εκείνοι οι ίδιοι που τους οδηγούνε δεν είναι σε θέση να νοιώσουνε την αληθινή σημασία τους, παρά πως η γνώση που έχουνε απ' εκείνα τα ιερά πράγματα, είναι γνώση εξωτερική, μηχανική, ξώπετση, γιατί «η προς Θεόν σχέσις γίγνεται δια της ψυχικής μνήμης και των δεήσεων της προσευχής και ολοκαυτώσεως».

Εδώ δεν είναι τόπος που να βρίσκει απάντηση η αμαρτωλή περιέργεια του ανθρώπου, αλλά είναι τόπος που άνθρωποι που αρνηθήκανε τον κόσμο, αγωνίζουνται στους πνευματικούς αγώνες, με κακοπάθηση του κορμιού, με εγκατάλειψη στον Κύριο, με νηστεία, με χέρια σηκωμένα κατά τον ουρανό, με στόμα κλεισμένο επί χρόνια, με καρδιά σφαλισμένη σε κάθε εξωτερική συνάφεια.

Κατά λάθος πήρατε αυτόν τον δρόμο.
Σεις ζητάτε να ευχαριστήσετε τις αισθήσεις σας και το σώμα σας, ενώ εδώ που σας φέρανε είναι ο τόπος του χαροποιού πένθους κι όσοι ζήσανε και ζούνε εδώ πέρα, δεν θα σας χαροποιήσουν, γιατί ζούνε με τον πόνο της καρδίας, και τους ζεσταίνει ο ζήλος για τη σωτηρία της ψυχής τους. 

Πώς λοιπόν ήρθατε εδώ, σαν να είναι τράπεζα στρωμένη και γάμος, ενώ είναι καθημερινή θύμηση του θανάτου κι αναστεναγμός και κράξιμο λυπητερό προς τον Θεό;

Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστικά Άνθη»