Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Οι συντεχνίες - Τα ισνάφια - συνάφια


Είναι γνωστές οι συντεχνίες στα χρόνια της τουρκοκρατίας με τις αραβοπερσικές και τουρκικές ονομασίες ισνάφ, ή εσνάφ, ή ενσάφ (ισνάφι-συνάφι) και τις αραβικές ρουφέτ, ή ροφέτ, ή ρουφίτ (ρουφέτι), είναι λιγότερο γνώριμες με τα βυζαντινά τους ονόματα: σύστημα, σώμα, σωματείον, τάξις, τάγμα, συντεχνία, που συνήθως αναφέρονται από τους λόγιους.

Οι ποικίλοι αυτοί οργανισμοί, τα ιδιόμορφα ισνάφια, αγκαλιάζουν παράλληλα με τα επαγγελματικά τους συμφέροντα και μια ευρύτερη κοινωνική δράση. Προάγουν τη συνεργατική ιδέα αλλά υπηρετούν και γενικότερα τον κοινωνικό τομέα σύμφωνα με το παράδειγμα των Αδελφάτων. Τα τελευταία, όπως και οι Αδελφότητες, σωματεία ιδρυμένα από τη βυζαντινή εποχή, συνεχίζουν αδιάπτωτα τη δράση τους. 

Προσκολλημμένα στο έργο της εκκλησίας έχουν σκοπό πιο περιορισμένο από των ισναφιών, καθαρά θρησκευτικό και φιλανθρωπικό. Στα Αδελφάτα μπορεί ελεύθερα να γραφτεί μέλος κάθε ορθόδοξος από οιαδήποτε κοινωνική τάξη και βαθμό, γυναίκα ή άντρας. 

Τα μέλη τους, που καλούνται αναμεταξύ τους «αδελφοί» ή «αδελφαί», πληρώνουν ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση μια ετήσια συνδρομή. Αν τα έσοδα του Αδελφάτου δεν επαρκούν στους ποικίλους αγαθοεργούς του σκοπούς τότε τα πλουσιότερα μέλη, που ήταν συνήθως πρωτομαστόροι, προσφέρουν περισσότερα χρήματα και σκεπάζουν τα ελλείμματα από εράνους που γίνονται μέσα στα ισνάφια. 

Αλλά και στα ξένα που ήταν εγκαταστημένοι Έλληνες ιδρύονται παρόμοιες οργανώσεις, όπως στη Βενετία η Αδελφότης της Σκόλας του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Γεωργίο των Γραικών, που αναφέρεται από τα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας. Η δράση των Αδελφάτων συνεχίζεται σε όλο το διάστημα της τουρκοκρατίας και μετά την Επανάσταση στον αλύτρωτο ελληνισμό, ίσαμε τα τελευταία χρόνια. 

Τα ισνάφια δεν ενοχλούνται, όπως και οι Αδελφότητες, στη φιλανθρωπική και κοινωνική τους δραστηριότητα, γιατί οι Τούρκοι είχαν ομολογουμένα αναπτυγμένο το συναίσθημα της φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης, που και η τουρκική νομοθεσία το επέβαλλε για τους σκλάβους. Έτσι παράλληλα με την επαγγελματική τους δράση τα ισνάφια παίζουν ενεργετικότατο ρόλο σε κάθε κοινωνικό και αγαθοεργό σκοπό. 

Στα ισνάφια αποτείνεται όποιος ζητεί βοήθεια και από αυτά ζητούν χρήματα οι Μητροπολίτες του κάθε τόπου για κάθε εκκλησιαστικό, μορφωτικό και αγαθοεργό σκοπό καθώς και για κάθε επείγουσα Εθνική ανάγκη. Τα ισνάφια λοιπόν μαζί με τα Αδελφάτα οργανώνουν την κοινωνική αλληλεγγύη κατά την τουρκοκρατία. Αλλά κατ’εξοχήν από τις συντεχνίες εξαρτιέται η θρησκευτική, φιλανθρωπική, φιλεκπαιδευτική και εθνική ενέργεια που σταθερά προοδεύει κατά την τουρκοκρατία και αποτελεσματικά ξαπλώνεται σε όλον τον ελληνισμό.

Παντού στην ελληνική χώρα υπάρχουν συνεργατισμοί και συντεχνίες φυσικά με διάφορες και ποικίλες μορφές. Ανάλογα με την απασχόλησή του ο κάθε εργαζόμενος, ακόμη και άνθρωπος χωρίς επάγγελμα, ζητιάνος, έχει τη συντεχνία του, όπως και στη βυζαντινή εποχή. Σύμφωνα με τον πληθυσμό της κάθε πόλης και την επίδοση των κατοίκων, σε άλλα μέρη είναι λιγότερες και σε άλλα περισσότερες συντεχνίες. 

Παντού όμως είναι αυστηρά ορισμένος ο καταμερισμός των εργαζόμενων, σε ειδικότητες επαγγελματικές, βιοτεχνικές, εμπορικές. Έτσι υπάρχουν ισνάφια που τα απαντάμε σε όλα σχεδόν τα μέρη, όπως των ραφτάδων, καποτάδων, πραματευτάδων κ.λ.π. και άλλες συντεχνίες που συναντάμε μόνο σε ορισμένες πόλεις, χωριά ή περιοχές ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες και ανάγκες, την ειδίκευση των κατοίκων, το πρόσφορο υλικό, την τεχνική παράδοση κ.λ.π.

Κάθε συντεχνία είχε στην πολιτεία της το μονοπώλιο για το ιδιαίτερό της επάγγελμα, όπως και στα βυζαντινά χρόνια. Αλλά και το κάθε επάγγελμα είχε και διάφορους κλάδους ειδικότητας που η κάθε μια αποτελούσε ιδιαίτερη συντεχνία. Το ίδιο, όπως και στο Βυζάντιο, έτσι και στην τουρκοκρατία μια μεγάλη συντεχνία απαρτιζόταν από ιδιαίτερες ειδικότητες, είχε δηλ. διάφορες υποδιαιρέσεις και διαχωρισμούς, μικρότερα ισνάφια, που και πάλι όλα μαζί σχημάτιζαν ένα μεγάλο. Το ισνάφι π.χ. των χρυσοχών διακρινόταν στην Πόλη σε εικοσιπέντε ειδικότητες, χρυσικούς, που είχαν ειδικευθεί σε μια ορισμένη τεχνική της χρυσοχοϊκής ή ασημουργίας και σε όσους είχαν συναφή επαγγέλματα.

Η συντεχνία πάλι κείνων που κατασκεύαζαν τα κεφαλοκαλύμματα είχε εβδομήντα ειδικότητες, μαστόρους που κατασκεύαζαν είτε ιδιαίτερο τυπικό κάλυμμα του κεφαλιού, ή ασχολούνταν με τα υλικά και τον στολισμό των καλυμμάτων καθώς και με το εμπόριό τους. Το ίδιο παντού στην Ελλάδα τα ισνάφια των ραφτάδων, των καποτάδων, των ταμπάκηδων, αλεβράδων κ.λ.π. χωρίζονταν σε ειδικότητες και σε συναφή συχνά και βοηθητικά επαγγέλματα. 

Περίπτωση σχηματισμού ισναφιών από πολλά μικρά βλέπομε και στο ισνάφι των τεκτόνων, που αποτελούνται από τεχνίτες ειδικευμένους σε όλους τους κλάδους τους σχετικούς με την οικοδομική: χτιστάδες, σοβατζήδες, μαντεμιτζήδες ή νταμαρτζήδες (λατόμονς), μαρμαράδες - πελεκάνους, μαραγκούς, ταβαντζήδες (οσους κάνανε τα ταβάνια), ξυλογλύπτες-ταγιαδόρους, ζουγράφους κ.λ.π. Το ισνάφι των μαστόρων-χτιστάδων στα Γιάννινα ήταν το πολυπληθέστερο απ' όλα της Ηπείρου. Αποτελούνταν από 450 περίπου μέλη μαστόρους.

Η Ελλάδα είχε μεταβληθεί σε ένα απέραντο βιοτεχνικό εργαστήρι που το προωθούσαν οι καινούριες συνθήκες της τουρκοκρατούμενης χώρας. Τα μεγάλα ισνάφια ανθίζουν κυρίως στις πόλεις που ήταν όχι μόνο διοικητικά αλλά και επαγγελματικά και εμπορικά κέντρα, κόμποι συγκοινωνιών, που διευκολύνουν τους μαστόρους της υπαίθρου να επικοινωνούν με τις πόλεις και όπου μπορούν να συγκεντρώνονται όλα τα βιοτεχνικά προϊόντα της κάθε περιφέρειας κατ’εξοχήν μάλιστα τα προϊόντα της οικιακής ή εργαστηριακής τέχνης που παράγονταν στα χωριά. 

Η οικιακή τέχνη βρισκόταν τότε πάνω στην ανάπτυξή της όχι μόνο για την ατομική χρήση, αλλά και σαν επάγγελμα. Ιδιαίτερα η χωρική τέχνη είναι κείνη που τροφοδοτούσε κυρίως τα ισνάφια των πόλεων που πρωτοστατούσαν στην πρόοδο της βιοτεχνίας.

Στην Πελοπόννησο ακμάζουν όλες σχεδόν οι τέχνες και δημιουργούνται ισνάφια σε όλες τις πόλεις. Η Δημητσάνα φημίζεται για τους μύλους της που παρασκευάζουν το μπαρούτι. Οι κάτοικοι της Στέμνιτσας γίνονται ξακουστοί για την κατεργασία του μετάλλου και διατηρούν χυτήρια για καμπάνες, μανουάλια και άλλα εκκλησιαστικά και οικιακά σκεύη.

Στα περισσότερα νησιά, Κύπρο, Κρήτη, Ρόδο, Χίο, Μυτιλήνη, Σάμο, Ύδρα, Σπέτσες, Σίφνο, ιδρύονται μεγάλα ισνάφια με εξαιρετική δράση και ορισμένα από αυτά διακρίνονται για την ειδίκευσή τους σε ένα είδος τέχνης. Στην Κύπρο και τη Χίο βρίσκουμε μεγάλα εργαστήρια υφαντουργίας, κεντητικής, σταμπωτών υφασμάτων. Ιδιαίτερα η Χίος φημίζεται για τα χρυσοΰφαντα μεταξωτά της και τους ξυλογλύπτες της, η Κύπρος για τα χρυσοχοϊκά είδη και την κατεργασία χρυσών νημάτων και χρυσών κορδονιών (χρυσογάϊτανα και ασημογάϊτανα), ώστε να στέλνονται τα προϊόντα της σε όλη τη βαλκανική και τη δύση. 

Στη Θεσσαλία ακμάζει η υφαντουργία. Στην Τσαγκαράδα, την Αγυιά, Ραψάνη, Αμπελάκια, ασχολούνται οι κάτοικοι με διάφορα μπαμπακερά υφάσματα και την βαφή των κόκκινων νημάτων. Στα Αμπελάκια, «συστήνουν συντροφιές για την πραγμάτεια των νημάτων», που βαστούν εμπορικά σπίτια στη Σμύρνη, στην Πόλη, τη Βιέννη, τη Λειψία. Ολόκληρο το Πήλιο καταγίνεται με τις τέχνες. 

Στην Ήπειρο οι κάτοικοι των περισσότερων χωριών ειδικεύονται στην κατασκευή έργων ορισμένου κλάδου της λαϊκής τέχνης. Tο ίδιο και στη δυτική Μακεδονία, όπου διακρίνεται και η Νιγρίτα με τους περίφημονς αλατζάδες, η Καστοριά με την κατεργασία των γουναρικών που φθάνανε ως το Παρίσι και το Λονδίνο· η Νάουσα για τα πολλά και μεγάλα υφαντουργεία της. Στα Γιάννινα, τη Θεσσαλονίκη, την Τραπεζούντα, εκτός από τις άλλες βιοτεχνίες ακμάζουν και εργαστήρια για εκκλησιαστικά είδη και άμφια με βυζαντινή παράδοση και τεχνοτροπία. 

Σε πολλές πόλεις της Θράκης ευδοκιμεί η αγγειοπλαστική και κεραμεική, όπως π.χ. στην Αίνο και στις Σαράντα Εκκλησιές, όπου τα μέλη της συντεχνίας, των κεραμιτζήδων, ξεπερνούσαν τα 800. Στον Πόντο καλλιεργείται, η μεταξουργία, μεταλλουργία, χρυσοχοΐα. Πρέπει μάλιστα να σημειωθεί ότι απ’όλους τους βαλκανικούς λαούς οι Έλληνες ήταν οι καλύτεροι χρυσικοί.

Ελάχιστα είναι τα επαγγέλματα που επιδίδονται οι Τούρκοι, που εξακολουθούσαν πάντοτε να είναι στρατιωτικοί, ή στρατοκρατικοί παράγοντες, ή δημόσιοι υπάλληλοι, ή εισοδηματίες τσιφλικούχοι με μεγάλα κτήματα. 

Αγγελική Χατζημιχάλη
Πηγή: L'Hellenisme Contemporain, Αθήναι 1953

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Οι επεκτάσεις του Ελληνισμού



Ο Ελληνισμός είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που συνεχίζει να προσφέρει όχι μόνο στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα. 

Ο Ελληνισμός είναι μια προσφορά και γι’ αυτό το λόγο λειτουργεί και ως παράδειγμα. Δεν είναι μόνο εγκλωβισμένος στο παρελθόν και δεν περιορίζεται μόνο στον Αρχιμήδη, τον Αριστοτέλη και τον Σωκράτη. Υπάρχουν και πιο πρόσφατοι ο Καραθεοδωρή και ο Παπανικολάου και δίχως αυτούς θα έλειπε κάτι από την Ανθρωπότητα. 

Ο περιορισμός του Ελληνισμού στον ελλαδικό χώρο είναι ένας εκφυλισμός. Η σκέψη μας, το ελληνικό πνεύμα, ξεπερνά τα όρια και τα σύνορα της πατρίδας μας, έχουν αξία και πιο πέρα. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε και τόσους υπέρμαχους του Ελληνισμού στο εξωτερικό. 

Πρέπει όμως κι ο κάθε Έλληνας που ζει στην Ελλάδα να νιώθει τον Ελληνισμό μέσα του και να μην πιστεύει ότι είναι απλώς μια αφηρημένη έννοια που δεν τον βοηθά στην καθημερινότητά του. Πρέπει πρώτα να αντιληφθεί ότι η καθημερινότητα δεν είναι όλη η ζωή. Πρέπει να ζήσει με τον χρόνο για να τον αγγίξει η διαχρονικότητα του Ελληνισμού. 

Δεύτερον, μέσω του Ελληνισμού μπορεί να καταπολεμήσει τον ραγιαδισμό που θεωρεί ότι είναι επικίνδυνος. Καθώς ο Ελληνισμός λειτουργεί και ως αντεπίθεση ενάντια στη βαρβαρότητα, μπορεί να ενισχύσει την αντίσταση και δίνει νόημα στην αντίσταση. Επιπλέον, ξέρει να διαχειριστεί και την στρατηγική, όπως το απέδειξε στη διάρκεια του Βυζαντίου αλλά και στην ελληνική Επανάσταση. Δίχως Ελληνισμό η πατρίδα μας δεν θα είχε αντέξει την Τουρκοκρατία. 

Δίχως τον Ελληνισμό δεν θα είχαμε ξεπεράσει τις γενοκτονίες, διότι γνωρίζουμε από παλιά ότι δεν γεννηθήκαμε θύματα και δίνουμε μεγάλη αξία στη δικαιοσύνη. Κρατήσαμε τη θρησκεία μας και η θρησκεία μας μάς κράτησε στις πιο δύσκολες στιγμές. Πιστεύουμε στον Χριστό, όχι γιατί μας το είπαν, αλλά γιατί από την αρχή αναγνωρίσαμε την αξία του. Δεν είμαστε τυχαία Χριστιανοί. Δεν έχουμε τυχαία τόσους Αγίους. 

Και οι Δάσκαλοι του Γένους δεν βρέθηκαν τυχαία. Όλα είναι θέμα ανάγκης. Ήταν απαραίτητοι όλοι τους, για να είμαστε ακόμα εδώ ως Έλληνες Χριστιανοί, ενώ για αιώνες μας καταπατούσαν για αυτά τα δύο χαρακτηριστικά μας. Δεν είμαστε μόνο Έλληνες, είμαστε οι επεκτάσεις του Ελληνισμού. 

Γι’ αυτό αγαπάμε το έργο και μισούμε τη δουλεία. Δεν πιστεύουμε στους θεσμούς, διότι υπάρχουν λόγω αρχών, πιστεύουμε μόνο στους ανθρώπους λόγω της αξίας τους. Δεν γονατίζουμε, ούτε σκύβουμε το κεφάλι μας. Δεν είναι λόγω έλλειψης σεβασμού. Είναι θέμα αξιοπρέπειας. 

Είμαστε άνθρωποι και σεβόμαστε τους ανθρώπους ως ανθρώπους, τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω. Κι αν δίνουμε τόση σημασία στην έννοια της δημοκρατίας, είναι γι’ αυτό και μόνο το λόγο. Αν αγαπάμε τους δικούς μας, είναι γιατί είμαστε ελάχιστοι και όχι λίγοι, γι’ αυτό κι έχουμε τόσο σπάνιους ανθρώπους στο πλαίσιο του Ελληνισμού.

 Είμαστε Έλληνες λόγω αξίας, γι’ αυτό έχουμε ήρωες.

Ν. Λυγερός

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Κρισναμούρτι: Διάλυση "Τάγματος Αστέρα"

Στο ''Ommen'' της Ολλανδίας, στις 2 Αυγούστου 1929,μπροστά στην Α.Βesant και πάνω από 3.000 αντιπροσώπους του Τάγματος του Αστέρα, καθώς και πολλές χιλιάδες Ολλανδών που τον άκουγαν μέσω ραδιοφώνου, ο Κρισναμούρτι εκφώνησε τον παρακάτω λόγο με τον οποίο διέλυε το Τάγμα:

 
...Διακηρύσσω ότι η Αλήθεια είναι μια χώρα χωρίς δρόμους και δεν μπορείς να την πλησιάσεις με οποιοδήποτε μονοπάτι, με μια θρησκεία, με μια αίρεση. Είναι η προσωπική μου άποψη και την υποστηρίζω απόλυτα και άνευ όρων. 


Η Αλήθεια, επειδή είναι απεριόριστη, απροσδιόριστη, απλησίαστη μέσω οποιασδήποτε οδού, δεν μπορεί να οργανωθεί. Καμία οργάνωση δεν θα έπρεπε να δημιουργείται για να καθοδηγεί ή να εξαναγκάζει τον κόσμο να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Εάν το αντιλαμβάνεστε αυτό θα σας φανεί τελείως αδύνατο να οργανώσετε μια πίστη. Μια πίστη είναι πραγματικά καθαρά ατομική υπόθεση και δεν μπορείτε ούτε πρέπει να την οργανώνετε. Εάν το κάνετε, η πίστη πεθαίνει, αποκρυσταλλώνεται, τείνει να μεταμορφωθεί σε μια τυφλή πεποίθηση, μια προκατάληψη, μια αίρεση, μια θρησκεία, που επιβάλλεται δογματικά στους άλλους. Και αυτό όλοι προσπαθούν να κάνουν, ποιός λίγο και ποιός περισσότερο, σε ολόκληρο τον κόσμο. 


Η αναζήτηση της Αλήθειας εξευτελίζεται, υποτιμάται σε hobby για αυτόν που είναι χλιαρός, για αυτόν που αισθάνεται περιστασιακά την απογοήτευση. Η Αλήθεια δεν πρέπει να υποβιβάζεται σε ποταπά επίπεδα, αλλά κάθε άτομο πρέπει να αγωνίζεται να την φθάσει με την προσωπική άσκηση. Δεν μπορείς να συμπιέσεις την βουνοκορφή στο βάθος της κοιλάδας ... Και αυτός είναι ο κύριος λόγος που διαλύω το Τάγμα του Αστέρα. Είμαι σίγουρος ότι, παρόλα αυτά, εσείς θα δημιουργήσετε πιθανά άλλα Τάγματα και ότι θα συνεχίσετε να είστε μέλη άλλων οργανώσεων σε αναζήτηση της Αλήθειας.  


Εγώ δεν επιθυμώ να συμμετέχω σε μια πνευματική οργάνωση, προσπαθήστε να το καταλάβετε σας παρακαλώ.. Όταν δημιουργείται μια οργάνωση με αυτό το σκοπό, αυτή μετατρέπεται σε αποκούμπι, σε μια αδυναμία, σ' ένα δεσμό, και το άτομο γίνεται ανάπηρο και εμποδίζεται η επιθυμία του για ανάπτυξη, η κατάκτηση της ατομικής του ταυτότητας, που συνίσταται ακριβώς στην προσωπική ανακάλυψη που βασίζεται στις δικές του δυνάμεις. Και αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο αποφάσισα, ευρισκόμενος στην κεφαλή του Τάγματος, να το διαλύσω. Κι αυτό, ότι δεν θέλω οπαδούς, δεν πρέπει να σας εκπλήσσει από τη στιγμή που όποιος ακολουθεί κάποιον παύει να ακολουθεί την Αλήθεια. Δεν με ενδιαφέρει αν δίνεται προσοχή ή όχι σ' αυτό που λέω. Θέλω να κάνω ένα συγκεκριμένο πράγμα στον κόσμο και προτίθεμαι να το κάνω με μια ακλόνητη συγκέντρωση. 


Μ' ενδιαφέρει μόνο ένα, πραγματικά ουσιαστικό: να απελευθερώσω τον άνθρωπο. Θέλω να τον απελευθερώσω απ' όλα τα κλουβιά, από όλους τους φόβους και δεν θέλω να ιδρύσω θρησκείες, νέες αιρέσεις ή να δημιουργήσω νέες θεωρίες και νέες φιλοσοφίες. 


Φυσικά θα με ρωτήσετε, γιατί τότε γυρίζω τον κόσμο και μιλάω ασταμάτητα; Θα σας πω γιατί το κάνω. Όχι για την επιθυμία μιας ακολουθίας ή μιας εξαιρετικής ομάδας εξαιρετικών οπαδών. Στους ανθρώπους αρέσει να διαφέρουν από τους ομοίους τους ακόμα και με κίνδυνο να διαφοροποιούνται κατά τρόπο γελοίο, παράλογο και χυδαίο. Εγώ δεν θέλω να ενθαρρύνω αυτόν τον παραλογισμό. Δεν έχω οπαδούς ούτε αποστόλους επί της Γης ή στο πνευματικό βασίλειο. Δεν με έλκει το χρυσωμένο δόλωμα ή η επιθυμία μιας πολύ άνετης ζωής ... Μιλάω με απόλυτη ειλικρίνεια γιατί θέλω να το ξεκαθαρίσω μια για πάντα. Δεν θέλω κάθε χρόνο αυτές τις παιδαριώδεις συζητήσεις. 

Τι όφελος μπορεί να προκύψει από χιλιάδες πρόσωπα που δεν καταλαβαίνουν, που είναι βυθισμένα και ταριχευμένα στις προκαταλήψεις, και δεν επιθυμούν την ανανέωση αλλά θέλουν να μεταφράζουν το καινούργιο με όρους που ταιριάζουν στα στείρα και αποτελματωμένα εγώ τους; Εγώ όμως είμαι ελεύθερος, ασυμβίβαστος, ολόκληρος, όχι το μερικό, όχι το σχετικό, αλλά η ολική Αλήθεια που είναι αιώνια. Γιαυτό και επιθυμώ, όποιος προσπαθεί να με καταλάβει να είναι ελεύθερος και όχι να κατασκευάζει από τα λόγια μου ένα κλουβί, μια θρησκεία, μια αίρεση. Θα πρέπει αντίθετα να απελευθερωθείτε από όλους τους φόβους, από το φόβο της θρησκείας, από το φόβο της σωτηρίας, από το φόβο της πνευματικότητας, από το φόβο της αγάπης, από το φόβο του θανάτου, από το φόβο της ίδιας της ζωής.


 Όπως ένας καλλιτέχνης ζωγραφίζει από ευχαρίστηση, γατί έτσι αυτο-εκφράζεται, το ίδιο κάνω κι εγώ και όχι επειδή περιμένω κάτι από κάποιον. Εσείς είσαστε συνηθισμένοι στην εξουσία ή σε μια ατμόσφαιρα εξουσίας που πιστεύετε ότι θα σας οδηγήσει στην πνευματικότητα. Πιστεύετε και ελπίζετε ότι κάποιος άλλος μπορεί με τις εξαιρετικές του ικανότητες, μ' ένα θαύμα, να σας μεταφέρει στο βασίλειο της αιώνιας ελευθερίας και της Ευτυχίας. Με ακούτε ήδη από τριετίας, χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές, εκτός ελάχιστων περιπτώσεων. Εδώ και δεκαοκτώ χρόνια με προετοιμάζετε γι αυτό το συμβάν, την Έλευση του Δασκάλου του Κόσμου. Αυτά τα χρόνια οργανωθήκατε, αναζητήσατε κάποιον που θα πρόβαλλε ένα καινούργιο φως στις καρδιές και στο νου σας, που θα μεταμόρφωνε τελείως τη ζωή σας , και που θα σας έδινε μια νέα γνώση, κάποιο που θα σας ανύψωνε σε ένα νέο επίπεδο ζωής, που θα σας ενθάρρυνε, που θα σας απελευθέρωνε, και κοιτάξτε τώρα τι συμβαίνει! Σκεφθείτε και εξετάστε με ποιό τρόπο αυτή η προσμονή σας άλλαξε, εκτός βέβαια από αυτή την ανόητη και ασήμαντη εξωτερική διάκριση, αυτού που φέρει μια κονκάρδα στο στήθος. 


Με ποιό τρόπο αυτή η πίστη σας καθάρισε από τα άχρηστα πράγματα ; Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κρίνει κανείς: με ποιό τρόπο είστε πιο ελεύθεροι, πιο μεγαλειώδεις ; Όλοι εσείς εξαρτάστε όπως από ένα ναρκωτικό από την πνευματικότητα κάποιου διαφορετικού από εσάς, από την ευτυχία κάποιου που δεν είστε εσείς, από το φως κάποιου που δεν είναι μέσα σας. Όταν λέω να κοιτάξετε μέσα σας για το φως, για τη δόξα, για την κάθαρση και την αφθαρσία του Είναι, πολύ λίγοι έχουν επιθυμία να το κάνουν. Τότε γιατί να υπάρχει μια οργάνωση; Κανείς δεν μπορεί να σας ελευθερώσει απ' έξω. Η οργάνωση της λατρείας και η στράτευση από μέρους σας σε κάποια ιδεολογία δεν θα μπορέσουν να σας ελευθερώσουν. 


Η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν οι δημοσιογράφοι είναι; "Πόσους οπαδούς έχετε; Από τον αριθμό τους θα κρίνουμε εάν αυτό που λέτε είναι σωστό η λάθος ." Δεν ξέρω πόσοι είναι και ούτε που με ενδιαφέρει. Εάν μπορούσα να βοηθήσω ακόμα και ένα μοναδικό άτομο να ελευθερωθεί, θα μου αρκούσε ..."  Εσείς έχετε την πεποίθηση ότι μόνο ορισμένα άτομα έχουν το κλειδί του βασιλείου της Ευτυχίας. Κανείς δεν έχει αυτό το κλειδί. Κανείς δεν έχει την εξουσία να το κατέχει. Αυτό το κλειδί είναι το ίδιο σας το Είναι και μόνο μέσα στην κάθαρση και στο αδιάφθορο αυτού του Είναι υπάρχει το βασίλειο της Αιωνιότητας.


 Έχετε συνηθίσει να ρωτάτε κάποιον άλλο να σας πει μέχρι ποίου σημείου έχετε προοδεύσει, ποιά είναι η πνευματική σας κατάσταση. Τι παιδαριώδης συμπεριφορά! Ποιός εκτός από σας μπορεί να σας το πει ; Ιδού λοιπόν μερικές από τις αιτίες, για τις οποίες, μετά από προσεκτική σκέψη που διήρκεσε δύο περίπου χρόνια, πήρα αυτή την απόφαση. Δεν πρόκειται λοιπόν για μια στιγμιαία παρόρμηση.


Μπορείτε να δημιουργήσετε άλλες οργανώσεις και να περιμένετε κάποιον άλλο, αλλά το πράγμα δεν με ενδιαφέρει, δεν θέλω να δημιουργήσω άλλα κλουβιά ή καινούργια στολίδια γι' αυτά τα κλουβιά. Το μοναδικό μου ενδιαφέρον είναι να (βοηθήσω) ελευθερώσω τον άνθρωπο και να τον οδηγήσω στην απόλυτη, ασυμβίβαστη ελευθερία

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

Ακόμα και οι φοβίες είναι κουραστικές


Ακόμα και οι φοβίες είναι κουραστικές. Όταν δεν υπάρχει γνώση το μεγαλύτερό μας πρόβλημα είναι οι φοβίες. Αυτό μπορεί να είναι κατανοητό σε ατομικό επίπεδο, αφού ο χαρακτήρας του καθενός είναι και η μοίρα του, όπως λέει ο συγγραφέας.

 Αυτό όμως που πρέπει να μας απασχολεί είναι στο επίπεδο της χώρας. Δεν μπορεί λόγω του ραγιαδισμού μια ολόκληρη πατρίδα να περιμένει για να διεκδικήσει τα αυτονόητα δικαιώματά της μέσα στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας.

Αυτός ο τόπος είναι ευλογημένος. Εδώ γεννήθηκαν παγκόσμιες έννοιες, διότι ο ελληνισμός είναι προσφορά στην Ανθρωπότητα. Και προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να ζητιανεύουμε και μάλιστα να είμαστε χαρούμενοι με αυτή την κατάσταση. Κι ο καθένας κουβαλά την άγνοια του, για να μας επιβληθεί με αυθαίρετα επιχειρήματα για να πάμε πίσω. 

Πρέπει να σταματήσει αυτή η ηττοπάθεια που παράγει μίζερη σκέψη, η οποία δεν αλλάζει τίποτα. Με όλες αυτές τις αηδίες πώς να μην έχει κατάθλιψη ο ελληνικός λαός και να μη βλέπει το φως. Είναι δυνατόν στη χώρα του φωτός και του ήλιου της δικαιοσύνης να υπάρχει αυτή η νοοτροπία; Εδώ τρώγαμε πέτρες, για να παραμείνουμε ελεύθεροι και τώρα που ξέρουμε το μέγεθος της ΑΟΖ μας θα τα παρατήσουμε, επειδή μερικοί έχουν φοβίες; Με τίποτα! Την ΑΟΖ θα την κάνουμε, διότι είναι το πρέπον και το μέλλον του ελληνικού λαού. Καμιά καθυστέρηση. 

Ο λαός μας περιμένει τριάντα χρόνια για την ΑΟΖ του. Και βλέπει καθημερινά πώς προχωρά το παράδειγμα της Κύπρου που έχει κατεχόμενα, αγνοούμενους, εγκλωβισμένους και πρόσφυγες.

 Όλοι αυτοί που έχουν φοβίες και μας κουράζουν με τα ψευτοδιλήμματά τους, τι έχουν να πουν για την Κύπρο που έχει ΑΟΖ εδώ και οχτώ χρόνια και επιπλέον τρεις υπογραφές με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ; Έγινε κάτι που δεν ξέρουμε; Τους εκμεταλλεύτηκε κάποιος ξένος και δεν το μάθαμε; Βαρεθήκαμε και τις φοβίες και τις συνομωσίες που αποτελούν μόνο προσχήματα, για να μη γίνεται τίποτα στον τόπο μας. Εδώ έχουμε τα πάντα. 

 Ο ήλιος, η θάλασσα κι ουρανός είναι τα θεμελιακά μας στοιχεία κι όλα αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν για να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες μας. Φωτοβολταϊκά, Υδρογονάνθρακες, Ανεμογεννήτριες είναι δική μας ενέργεια και δεν ανήκει σε κανέναν άλλο. Ο ενεργειακός χάρτης είναι αυτός που θα μας βοηθήσει και στον πολιτικό χάρτη. 

Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός με αξιοπρέπεια που δεν γονατίζει. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τη χώρα. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας απαγορεύσει να προχωρήσουμε. Δεν καταπατούμε κανέναν, σκεφτόμαστε τα παιδιά μας, γιατί έτσι είναι η παράδοση μας κι οι αξίες μας.

 Ας αφήσουμε λοιπόν τις φοβίες, που μας κουράζουν κι ας βαδίσουμε με το μέτωπο ψηλά στο δρόμο που αξίζει στη γη μας.

 Ν. Λυγερός

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Παναγιώτης Κονδύλης- Ορθολογισμός στη Νεώτερη Ελληνική Σκέψη

Το 1998 πέθανε ένας από τους  πλέον μεγαλοφυείς διανοουμένους της ελληνικής φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης του 20ου αιώνα, ο Παναγιώτης Κονδύλης. Το έργο του αποτελεί μία ουσιαστική παρέμβαση ορθολογισμού στη νεότερη ελληνική σκέψη με μία άτεγκτη κριτική στάση για τις παραδεδεγμένες αξίες και νοοτροπίες επί των οποίων οικοδομήθηκε η νεοελληνική κοινωνία.

Με το αναλυτικό του νυστέρι κατάφερε να ανατάμει τις πιο σημαντικές πτυχές της ελληνικής πολιτικής ζωής και να επαναπροσδιορίσει έννοιες όπως φιλελευθερισμός, κομουνισμός, εθνικισμός και δημοκρατία μέσα στο νεοελληνικό συγκείμενο.

Το βιβλίο του «Θεωρία του Πολέμου» (1997) προκάλεσε την περισσότερη ένταση και τις πιο αρειμάνιες δημόσιες συζητήσεις, λόγω, κυρίως, του επίμετρου, μέσω του οποίου ο Κονδύλης, παρέχει πλήρη και αποκαλυπτική ανάλυση της τροχιάς των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Στην ουσία, το επίμετρο εκείνο αποτελεί πρόβλεψη των σημερινών γεγονότων, προ μιας δεκαπενταετίας, και ακόμη δυσμενέστερων εξελίξεων για το εγγύς μέλλον.

Τότε μία ομάδα από τους αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς», ο οποίοι βρήκαν πολιτικό καταφύγιο στην τότε ελλαδική κυβέρνηση, με τη γνωστή παθιασμένη ομολογία πίστεως στο διεθνές δίκαιο και στην διεθνή ειρήνη, έστω και αν αυτά είναι προσαρμοσμένα στην αμερικανική ηγεμονική συμπεριφορά, έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τον Κονδύλη ως φιλοπόλεμο και οπισθοδρομικό. Θα ήταν καλό λοιπόν να ξαναθυμηθούμε τί έγραψε τότε στο επίμετρο του βιβλίου ο Κονδυλης και, με τον ύστερο εξορθολογισμό της ιστορικής πορείας που διέγραψε έκτοτε η Ελλάς, να προβληματιστούμε τελικά ποιός δικαιώθηκε.

«Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτε» δεν έχει έμπρακτο αντίκρυσμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύοντας έτσι άθελα της πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς μέσω του «ευρωπαϊκού δρόμου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων». Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω συζητήσιμοι χειρισμοί. Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παράλυσης.

Στον βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, έφ' όσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος, και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός. Απ' αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τούρκικου δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό».

Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: 
η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.

Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο γιατί, αν o πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιός πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;


Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, οπότε το καλεί ή περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ' ό,τι παράγεται και σ' ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου.


Αν λάβουμε ύπ' όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «έξευρωπαιστικές», αδιάφορο).


Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τίς γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται.»

Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)
www.geopolitics-gr.blogspot.com

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Χρόνος & Χώρος, σημειώσεις και στοχασμοί


Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής
Χρόνος
Τι είναι αυτό που κάνει τον Χρόνο να είναι ό,τι είναι;
Ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο της οντότητάς του;
Ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που χωρίς αυτό δεν θα ήταν αυτό που είναι; 

Απάντηση:  Η αλληλοδιαδοχή! “Το ένα πράγμα ΜΕΤΑ από το άλλο”!
Το ένα πράγμα, γεγονός, συμβάν, ΠΡΙΝ από το άλλο.
Η σειρά των γεγονότων, των συμβάντων, είναι Χρόνος.
Ο Χρόνος είναι Χάος με βέλος.
Είναι Χάος που έχει τακτοποιηθεί ως προς τη σειρά και τη φορά των γεγονότων.
Το χαοτικό στοιχείο όμως δεν αναιρείται πλήρως στον τρόπο που τα γεγονότα συμβαίνουν παρά μόνο στο “σημείο”εκείνο που ο Χρόνος γίνεται έμμετρος, αποκτά δηλαδή ...ρυθμό!
Ο ρυθμός είναι ανώτερη μορφή ύπαρξης του Χρόνου, είναι δηλαδή περισσότερο....τακτοποιημένος χρόνος. Η αλληλοδιαδοχή των όμοιων συμβάντων, δηλαδή, γίνεται κατά καθ' ορισμένη τάξη χρόνων, σε δοσμένο Χώρο,... ΤΑΥΤΟΧΩΡΑ.

Χώρος 
Τι είναι αυτό που κάνει τον Χώρο να είναι ό,τι είναι;
Ποιο είναι το καθοριστικό στοιχείο της οντότητάς του;
Ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που χωρίς αυτό δεν θα ήταν αυτό που είναι; 

Απάντηση:  Η αλληλο...διά...ταξη!
Το ένα πράγμα ΔΙΠΛΑ στο άλλο!
Το ένα πράγμα ΠΑΝΩ από το άλλο!
Το ένα πράγμα ΚΑΤΩ από το άλλο!
ΤΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ.....ΧΩΡΟΣ!!! 
Χώρος είναι ο ένας-από τους δύο- τρόπους ύπαρξης του Χρόνου.
Πρέπει να υπήρξε κάποτε, έστω και για λίγο,“καθαρός”χρόνος, χωρίς χώρο.
Ήταν τότε που όλα γίνονταν το ένα μετά το άλλο και τίποτα δεν γινότανε ...ταυτόχρονα με κάτι άλλο!
Ο Χώρος είναι Χάος που έχει τακτοποιηθεί ως προς τη θέση των γεγονότων.
Το χαοτικό στοιχείο δεν αναιρείται πλήρως στον τρόπο που διατάσσονται τα πράγματα μεταξύ τους παρά μόνο στο “σημείο” εκείνο που ο Χώρος γίνεται...έμμετρος, αποκτά δηλαδή ρυθμό!
Και ρυθμό αποκτά ο Χώρος εκεί, τότε και εφόσον, όπου, όταν και καθόσον, όμοια συμβάντα, γεγονότα, επαναλαμβάνονται σε δοσμένο χρόνο, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ!
Χώρος είναι οι χρονικές αποστάσεις ανάμεσα στα αντικείμενα.
Αλλά και τα αντικείμενα είναι....αντικειμενοποιημένος χρόνος, είναι “παγωμένος”χρόνος.
Χώρος είναι ο τρισδιάστατος χρόνος.
Χώρος είναι  τρόπος να αντιλαμβανόμαστε τον Χρόνο.
Χώρος είναι το αποτέλεσμα του Χρόνου.
Χώρος είναι ο ορατός και αισθητός χρόνος.(όπως λέμε “ορατό σύμπαν”,”ορατή ύλη”).
 Άρα: Ο Χώρος περιέχει, τον Χρόνο, αποτελείται από Χρόνο.

Ο Χρόνος δημιουργεί τον Χώρο και όχι αντίστροφα.
Ο Χρόνος προηγείται του Χώρου.
Στη διαλεκτική σχέση Χρόνου- Χώρου η πρωτεύον, το κύριο στοιχείο, είναι ο Χρόνος.
(γι' αυτό πρέπει να λέμε “Πρώτο Μπαμ”και όχι “Μεγάλο Μπαμ”). 
Προσοχή:  Όταν Χρόνος και Χώρος ρυθμίζονται, δηλαδή γίνονται έμμετροι, τότε ο Τ(ρ)όπος γίνεται έμμετρος!
Αυτός είναι ανώτερος-όχι τελευταίος όμως-Τ(ρ)όπος ύπαρξης. Είναι φυσικά και το ζητούμενο.
(το Σύμπαν έχει τέτοια ιδιότητα,να δημιουργεί ρυθμούς-περισσότερο στον χρόνο και λιγότερο στον χώρο-αλλά η ιδιότητα αυτή υψούται σε δύναμη, χάρη στην δράση του τμήματος εκείνου του Σύμπαντος που απέκτησε συνείδηση της ύπαρξής του και κυρίως απέκτησε συνείδηση ότι η ύπαρξη αυτή “πληρούται” εκεί, τότε και εφόσον, όπου, όταν και καθόσον, δημιουργεί έμμετρο χρόνο και χώρο,...εκεί που ρυθμίζεται.)
Χρόνος-Χώρος-Ρυθμός-Τόπος-Τρόπος
Άρα:  Και ο Χρόνος και ο Χώρος είναι σχέσεις!

Είναι οι σχέσεις των γεγονότων, των συμβάντων, μεταξύ τους.
Στον μεν Χρόνο, η σχέση είναι στη βάση του ΠΟΤΕ, στον δε Χώρο, η σχέση είναι στη βάση του ΠΟΥ.
Και στις δύο περιπτώσεις δηλώνουν το ΠΩΣ.
Η σχέση Χρόνου και Χώρου εκφράζεται με την Ταχύτητα!
Ταχύτητα=διάστημα/Χρόνο
αν...διάστημα= Χώρος, τότε: 
Ταχύτητα=Χώρος/Χρόνο
και αν...Χώρος= συσσωρευμένος(παγωμένος) Χρόνος, τότε:
Ταχύτητα= συσσωρευμένος (παγωμένος) Χρόνος/Χρόνο
Εφόσον όμως ο παρονομαστής του κλάσματος δεν είναι ο ίδιος ο Χρόνος αλλά το μέτρο του (πχ: 60 χιλιόμετρα /ώρα), τότε: 
Ταχύτητα= συσσωρευμένος Χρόνος/το μέτρο του Χρόνου
(τη μονάδα μέτρησης του Χρόνου) 
(Η στιγμή-το άγγιγμα του μολυβιού στο χαρτί-είναι ένα συμβάν. Η γραμμή, το διάνυσμα, είναι άθροισμα συμβάντων, είναι σειρά, αλληλοδιαδοχή, συμβάντων. Το διάνυσμα είναι Χώρος,είναι δηλ. στιγμές σε σειρά, σε τάξη, είναι χρονικά τμήματα προστεθειμένα.)
Αλλά, ας παίξουμε λιγάκι, με τις λέξεις, στον Χώρο του Χρόνου: 
Μαρξ: “το χρήμα σαν μέτρο της αξίας είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου της αξίας, του χρόνου εργασίας, που ενυπάρχει στο εμπόρευμα”.... “το χρήμα δεν έχει τιμή”2. 
Αν τώρα “ο χρόνος είναι χρήμα” τότε:
Το χρήμα, σαν μέτρο του χώρου, που η αξία του στην Ελλάδα συνεχώς αυξάνεται, είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου του χώρου, του χρόνου εργασίας του Θεού, που ενυπάρχει στο Σύμπαν. Αν Του δώσουμε έξη (6) μεροκάματα...ξοφλήσαμε... 
Αν πάλι “ο χρόνος είναι δημιουργικότητα” τότε:
Η δημιουργικότητα σαν μέτρο του χώρου είναι η αναγκαία μορφή εμφάνισης του μέτρου του χώρου, του χρόνου εργασίας του Θεού, που ενυπάρχει στο Σύμπαν.
Με άλλα λόγια: Χώρος είναι ο Χρόνος εργασίας του Θεού για τη δημιουργία του Σύμπαντος και μετριέται είτε με χρήματα είτε με δημιουργικότητα. Ανάλογα με το τι είδους άνθρωπος είναι εκείνος που μετράει. Σπανίως η δημιουργικότητα μετριέται με χρήμα και το χρήμα με δημιουργικότητα.
Μέτρο του Χρόνου και Χρόνος ΔΕΝ ταυτίζονται!
Ας περικυκλώσουμε όμως τον...Χώρο όπου θα ...καταλάβουμε καλύτερα τον Χρόνο και το μέτρο του.
Το μέγεθος του Χώρου, ο όγκος, μετρείται με τις τρεις διαστάσεις: μήκος-πλάτος-ύψος.
Οι διαστάσεις αυτές είναι διανύσματα-άρα είναι τίγκα στο Χρόνο.
Ακόμα και στη σφαίρα, όπου δεν υπάρχει μήκος-πλάτος-ύψος, ο όγκος, το μέγεθος, αποκτά διάσταση ...τρισδιάστατη από τον τύπο υπολογισμού του όγκου της.
Ποτέ ο τρόπος υπολογισμού του Χώρου-δισδιάστατου και τρισδιάστατου-δεν μας δίνει αρνητικά αποτελέσματα. Ποτέ ακολουθίες-ακόμα κι αν είναι ακολου θείες-χρονικές δεν μας δίνουν αρνητικό Χώρο.
Αυτό συμβαίνει γιατί το μέτρο που μετράμε το μήκος-και φυσικά το ύψος και το πλάτος-το μέτρο που μετράμε το διάνυσμα, είναι σωστά καθορισμένο.

 Ο Μάρξ, μας εξηγεί ότι το μέτρο για να μπορεί να μετράει, απεκδύεται όλες τις άλλες ιδιότητές του και κρατάει μόνο μια: την εικόνα αυτού που θέλει να μετρήσει. Δηλαδή, φτιάχνουμε ένα αντικείμενο και το συγκρίνουμε με ένα άλλο μόνο ως προς την μία βασική ιδιότητα που θέλουμε να μετρήσουμε.
Το Κιλό είναι μια εικόνα του βάρους, το Μέτρο είναι μια εικόνα του μήκους.
Το Κιλό απεικονίζει τη δύναμη της βαρύτητας και το Μέτρο απεικονίζει τη απόσταση,την αλληλοδιάταξη μέσα στις διαστάσεις.
Τα συγκρίνουμε και βρίσκουμε πόσες φορές χωράει, ή δεν χωράει, το ένα στο άλλο.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με το μέτρο του χρόνου!
Το μέτρο του Χρόνου δεν απεικονίζει πάντα το βασικό, το οντολογικό χαρακτηριστικό του Χρόνου!
Δεν απεικονίζει πάντα αυτό που κάνει τον Χρόνο να είναι ό,τι είναι, δηλ, την αλληλοδιαδοχή, τη σειρά που γίνονται τα συμβάντα.

Ο Χρόνος αναστρέφεται γιατί το μέτρο που τον μετράμε δεν είναι σε θέση να τον εικονίσει σωστά!
Παράδειγμα:Στην Ιστορία,έχουμε δημιουργήσει μια κάναβο, ένα σύστημα σαν τους μεσημβρινούς και τους παραλλήλους. Το “προ Χριστού”και το “μετά Χριστόν”, η ενιαία χρονολόγηση, η αρίθμηση των χρόνων με αύξοντα αριθμό, μας δίνει τη δυνατότητα να κατατάξουμε τα γεγονότα και να τα καθορίσουμε “χρονικά” δηλ. ποιο είναι πριν και ποιο είναι μετά.
Χωρίς αυτή την “κάναβο”δεν θα είχαμε σειρά, ακολουθία συμβάντων.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει στη Φυσική!

Απορία: Άραγε τι θα γινότανε αν κατατάσσαμε τα γεγονότα, τα συμβάντα της Συμπαντικής δημιουργίας, σε μια κάναβο χρονικών κβάντων με αύξοντες αριθμούς, αρχής γενομένης από το πρώτο χρονικό κβάντο της Δημιουργίας;;;

Χρόνος-Χώρος-Φως 
1. Το γεγονός ότι “το φως κινείται όχι με κριτήριο τη συντομότερη απόσταση αλλά με κριτήριο τον συντομότερο χρόνο”.
2. Το γεγονός ότι δύο δίδυμα φωτόνια “επικοινωνούν”όσο μακριά και αν βρίσκονται
3. Το γεγονός ότι η ταχύτητα του φωτός και δεν προστίθεται με καμία άλλη ταχύτητα
μας δηλώνουν ότι ο φως είναι οντότητα μίας και μόνο διάστασης, του Χρόνου!!!
Άρα: το φως, είναι και μια οντότητα δια-διαστατική!
Μπορεί να χωρέσει σε όλες, να “πάει” από τη μία στην άλλη, και σε όλες μαζί.
Ένα ον τρισδιάστατο όμως δεν μπορεί να πάει από τις τρεις διαστάσεις στις δύο, δεν “χωράει”.
Το ίδιο και ένα ...τετραδιάστατο ον δεν μπορεί να “πάει” στις τρεις διαστάσεις...εκτός κι αν ενανθρωπιστεί...απεκδυθεί δηλ. μία του διάσταση, από αγάπη για τα όντα που κατοικούν στις τρεις διαστάσεις.

Τότε, παύει να ισχύει το μέχρι τότε ισχύον: “πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος” και ισχύει το ισχυρόν: “πάντων χρημάτων μέτρον...Θεάνθρωπος”!!!

πηγή: Aντίφωνο

Χρόνος & Χώρος, σημειώσεις και στοχασμοί

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) η μόνη οικονομική λύση !

Η ΑΟΖ αποτελεί ένα δείγμα υψηλής στρατηγικής για την Ελλάδα και όχι μια απλή κίνηση τακτικής σε οικονομικό επίπεδο. 
Η εμβέλεια της ΑΟΖ προέρχεται από τη στρατηγική, ενώ το βάρος της από την οικονομία....

Κι αν είναι ισχυρό χαρτί για την πατρίδα, είναι ακριβώς επειδή υπάρχει αυτός ο συνδυασμός. Απλώς πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι και με τις έννοιες που καθορίζουν την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Υπάρχει μια σειρά στη διαδικασία της ΑΟΖ, η οποία δεν είναι μόνο ορθολογική, αλλά και αποτελεσματική. 

Πρώτα γίνεται η θέσπισή της, η οποία γίνεται πάντα μονομερώς. 
Ύστερα σε διμερείς σχέσεις γίνεται η οριοθέτηση της επαφής των δύο ΑΟΖ.  
Στη συνέχεια γίνεται η οικοπεδοποίηση και μετά η αδειοδότηση, όπου θα είναι υποψήφιες οι ξένες, ή μη, εταιρείες. 
Αυτός ο τρόπος είναι ο πιο ανθεκτικός για την υψηλή στρατηγική της ΑΟΖ. 

Όλα τα άλλα που ακούμε προέρχονται από μη ειδικούς που δεν έχουν διαβάσει ούτε το Δίκαιο της Θάλασσας, ούτε τα κείμενα του Θ. Καρυώτη, ούτε το έργο του Σ. Κασσίνη. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά στην Ελλάδα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να «κολλήσουμε» πάνω στην Τουρκία, η οποία θα είναι ούτως ή άλλως ο έκτος παίκτης στις διαπραγματεύσεις μας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Πρέπει να ενεργοποιήσουμε την Ιταλία, με την οποία έχουμε υπογράψει από το 1977 συμφωνία περί υφαλοκρηπίδας και να πατήσουμε την ΑΟΖ μας ακριβώς πάνω στα ίδια σημεία. 

Μετά έχουμε την Αλβανία, η οποία είναι θετική, όπως ξέρουμε. Βέβαια, το ίδιο ισχύει και με την Κύπρο. Με τη Λιβύη πρέπει να προσέξουμε την υπόθεση της Γαύδου. Κι όσον αφορά στην Αίγυπτο, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι υπέγραψε συμφωνία για την ΑΟΖ με την Κύπρο, ακόμα και αν θεωρείται παραδοσιακά ως σύμμαχος της Τουρκίας. Αυτά τα στρατηγικά βήματα για τον καθορισμό της ΑΟΖ τα έχουμε ήδη αναλύσει εδώ και καιρό. Απλώς τα διευκρινίζουμε επειδή βλέπουμε ότι υπάρχει ανάγκη.

Επιπλέον, αυτός ο στρατηγικός συνδυασμός είναι απόλυτα συμβατός με τις μελέτες του Α. Φώσκολου και του Η. Κονοφάγου. Κατά συνέπεια, έχουμε ένα ολόκληρο σχέδιο δράσης, το οποίο είναι εθνικό και ορθολογικό, ενταγμένο στο πεδίο της θεωρίας παιγνίων μη μηδενικού αθροίσματος με ένα τοποστρατηγικό υπόβαθρο. Αυτό έχουν αντιληφθεί και οι πολιτικοί μας πλέον. Γι’ αυτό το λόγο, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι αυτή της ΑΟΖ και βέβαια το 2012 θα είναι το έτος θέσπισης της ΑΟΖ.

Ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ): 
Η μόνη οικονομική λύση που προσφέρει πραγματικές δυνατότητες ανάπτυξης, οι οποίες μετατρέπουν το ελληνικό χρέος σε ποσοστό και μόνο.

Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. 




Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια τηςΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες.




Και ο λόγος είναι απλός:γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο.

Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ

Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ.

Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίου συμπεριλαμβάνοντας το σύπλεγμα νήσων Καστελλόριζου και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. 

Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. 

Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. 

Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...



Νίκος Λυγερός : Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής Γεωστρατηγικής και Τοποστρατηγικής στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας, στην Αστυνομική Ακαδημία,  στη Σχολή Στρατολογικού, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας και  στο Τμήμα Επαγγελματικής Μετεκπαίδευσης Επιτελών - Στελεχών στην Ελλάδα, καθώς και στο Κέντρο Διπλωματικών και Στρατηγικών Μελετών (CEDS).

ΠΗΓΗ:  http://gpnews.gr/politiki/panelladika/9750--2012-video

https://www.youtube.com/watch?v=IWr3CZDrJYc&feature=relmfu

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ


«Η τάξη στο σώμα ονομάζεται υγεία κι αυτή είναι που τη δημιουργεί. 
Η τάξη και η αρμονία στην ψυχή είναι η δικαιοσύνη και η σωφροσύνη».
ΠΛΑΤΩΝ (Γοργίας, 504 cd)

Η ύπαρξη σωματικής, διανοητικής και ψυχικής υγείας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την καλλιέργεια των λανθανουσών δυνάμεων και την τελειοποίηση του ανθρώπου. Μεταξύ σώματος, νου και ψυχής υπάρχει τέτοια σύνδεση και αλληλεπίδραση, ώστε αναπότρεπτα η καλή ή κακή κατάσταση του ενός δεν μπορεί παρά να επιφέρει ανάλογα αποτελέσματα επί των άλλων. Τα άριστα των αποτελεσμάτων επιτυγχάνονται μόνο με την αρμονική ανάπτυξη αυτών των τριών στοιχείων της ανθρώπινης υπόστασης.
 
Η μονομερής άσκηση του σώματος, καθώς και η διαρκής απασχόληση των ανθρώπων σε χειρωνακτική εργασία, χωρίς τη διανοητική και την ψυχική τους εκπαίδευση, τους ωθεί περισσότερο προς την κατάσταση του κτήνους, του υποζυγίου, και τους απομακρύνει από την κατάσταση του λογικού ζώου, του άρτιου ανθρώπου.
 
Διανοητική και ψυχική ανάπτυξη, δηλαδή άρτια εκπαίδευση της διάνοιας και του χαρακτήρα είναι αδύνατο να υπάρξει, αν δεν υπάρχει σωματική υγεία και φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού. Οι νευρασθενικοί και οι πάσχοντες από κληρονομικά μεταδιδόμενα νοσήματα έχουν να υπερνικήσουν τις μεγαλύτερες δυσκολίες στην οδό της αρετής, και μόνο αγνός και φυσικός βίος και τέλεια προσήλωση προς τις υπαγορεύσεις της φύσης μπορεί να βελτιώσει την κατάστασή τους. Τέτοιοι άνθρωποι είναι υπό ίσους όρους οι περισσότερο εκτεθειμένοι σε βιοτικές αποτυχίες και σε σφάλματα.

Βίος παρά τη φύση και χρήση ερεθιστικών ή ναρκωτικών ουσιών είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της πνευματικής προόδου του ανθρώπου. Η οργιαστική ζωή, οι αγρυπνίες, η χρήση των οινοπνευματωδών ποτών και των ναρκωτικών ουσιών, μόνο από εχθρό της ανθρωπότητας μπορούσαν να επινοηθούν, διότι οδηγούν προς τον εκφυλισμό, τις διανοητικές παρακρούσεις και την ηθική έκλυση.
 
Η νοσηρότητα της ψυχής δημιουργεί την κακία, το πάθος, την αβουλία, το φόβο, την αντί-φυσική διάθεση, τον εγωισμό, την αλαζονεία και όλα τα ελαττώματα του χαρακτήρα, τα οποία αποτελούν την απομάκρυνση του πνεύματος από τη φυσιολογική κατάσταση του αισθήματος και της θέλησης. Η σωματική υγεία, η προσήλωση της διάνοιας προς τις φυσικές αντιλήψεις, προς τις ιδέες της αλήθειας, της αρετής, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, βοηθούν την εξυγίανση και τον εξαγνισμό της ψυχής. Όταν υπάρχουν όμως ισχυρά πάθη, μόνο οι δοκιμασίες και οι ποινές είναι ικανές να φέρουν στην ψυχή τη θεραπεία.

Η Αταραξία, η γαλήνη του πνεύματος και της συνείδησης, η συναίσθηση της εκπλήρωσης του καθήκοντος, η έλλειψη εξάρτησης από τη θέληση και τη γνώμη των άλλων, η ανάμνηση της υψηλής πνευματικής καταγωγής της, η αποφυγή της οργής και του ερεθισμού κατά των άλλων, η έλλειψη ανυπομονησίας για την απόκτηση οποιουδήποτε πράγματος, η γαλήνια, ήρεμη προσπάθεια προς αυτό-βελτίωση είναι μέσα για την αδιάκοπη διατήρηση της ψυχικής υγείας και όμως ισορροπίας του πνεύματος. Η εύθυμη ζωή προδίδει φυσική υγεία σε συνδυασμό προς την ηθική ισορροπία. 

«Το σώμα το μαραίνει η τεμπελιά και την ψυχή η αδιαφορία της να ασκηθεί με εκείνα που την εξυψώνουν στο θείον»
Ευσέβιος (Ανθολ. Στοβαίου Λ 15)

«Δύο επιστήμες βρήκαν οι άνθρωποι για τη φροντίδα του σώματος, την ιατρική και τη γυμναστική. Για τις αρρώστιες της ψυχής και τα πάθη της, φάρμακο είναι μόνο η φιλοσοφία»
Πλούταρχος (Ηθικά, 7
d)
 
 Αντώνιος Ανδριανόπουλος
(Πηγή: Υποθήκαι τινές εκ της Βιοτικής)